De halve finale van Eurovisie bevatte een tearjerker waar zelfs Sam Smith in een wijde boog omheen zou wandelen

Grappige dansjes, bizarre acts, confetti die over een iets te enthousiast publiek neerdwarrelt… En dat was dan nog alleen maar de laatste aflevering van ‘De mol’, want ook de eerste halve finale van het Eurovisiesongfestival, tot nader order de enige muzikale wedstrijd van het moment waar Metejoor niet in opduikt, had genoeg spektakel te bieden.

‘The sound of beauty’, zo luidde de slogan waaronder Italië deze keer het festival organiseerde, een nogal ambitieus thema voor een concours dat muzikaal toch nooit echt hoge toppen scheert en waar schoonheid een zeer rekkelijk begrip is.

Bij het eerste land dat mocht aantreden - Albanië met een plat dancenummer en een act die je eerder in een stripclub zou verwachten - hadden ze de opdracht in ieder geval niet meegekregen en ook Letland dat erna kwam had alles nogal vrijelijk geïnterpreteerd. Het kleurrijk uitgedoste Citi Zeni bracht een ode aan de veganistische levensstijl, liet het publiek meebrullen met de lyric ‘instead of meat I eat veggies and pussy’ en probeerde opzichtig om de roemruchte ‘epic sax guy’ van enkele jaren terug te kopiëren. De finale kon de band niet bereiken, maar een veganistisch eetkraampje op de volgende Gentse Feesten is Citi Zeni van harte gegund.

Na de jaren 70-disco van Litouwen en een tearjerker uit Zwitserland waar zelfs Sam Smith in een wijde boog omheen zou lopen - beide songs keren zaterdag terug, wat iets zegt over het algemene niveau in de eerste halve finale - was het de beurt aan de vooraf meest besproken act van de avond en het hele festival: Kalush Orchestra uit Oekraïne, mede met dank aan Vladimir Poetin de gedoodverfde favoriet. Peter Vandeveire, die opnieuw vanuit zijn cabine alles van commentaar voorzag, had de jongens kunnen interviewen en gaf op voorhand mee dat ze ‘niet echt vrolijk waren’ - een open deur van het niveau van ‘Joachim Coens heeft weinig succes geoogst als voorzitter van de CD&V’.

Op het podium was daar echter weinig van te merken, en hun song ‘Stefania’ en hun optreden hadden eigenlijk alles - een beetje folklore, een fluitsolo, niet bijster geweldige rap, een roze muts en opzichtige rastakostuums - wat het songfestival tegelijk zo charmant en zo fout maakt. Ook zonder tragisch achtergrondverhaal zouden ze een waardige winnaar zijn. Kalush sloot af onder een oorverdovend applaus en met de zin ‘Thank you for supporting Ukraine’, zowat de enige zin van de avond die in de buurt van een politiek statement kwam: in tegenstelling tot op de MIA’s was hier geen ‘Fuck Poetin’ te horen, zelfs geen ‘Natuurlijk is Molenbeek ook België’.

Er zullen vast mensen te vinden zijn die de hoempapa uit Moldavië of een belegen grap als ‘Give That Wolf a Banana’ uit Noorwegen kunnen waarderen, maar voor ons kwam de enige act uit de eerste halve finale die naast Oekraïne ook aanspraak zou kunnen maken op de overwinning van bij onze Noorderburen. Dankzij S10 was er niet alleen voor het eerst sinds lang nog eens Nederlands te horen op het podium, haar ‘De diepte’ was, net als ‘Arcade’ van Duncan Laurence drie jaren geleden, een nummer dat opviel door zijn eenvoud en zonder opzichtige trucs of zuilen van vuur publiek en kijkers kon begeesteren. Wellicht zullen we ook na de finale zaterdag nog altijd niet helemaal snappen wat ‘the sound of beauty’ precies moet betekenen, maar S10 leek in elk geval dicht in de buurt van een definitie te komen.