De HBO-klassieker ‘In Treatment’ is terug en nog steeds zijn de meeslepende dialogen onovertroffen

Enkele mensen die met elkaar zitten te praten: aan de ene kant van het tv-spectrum krijg je dan ‘De Cooke & Verhulst Show’, aan de andere kant een mooi nieuw seizoen van de HBO-klassieker ‘In Treatment’.

Het is, samen met die van Axel Witsel, de meest opmerkelijke comeback van de afgelopen maanden. Ruim tien jaar nadat de fans van ‘In Treatment’ afscheid moesten nemen van de serie en de immer empathische therapeut Paul Weston (een rol die Gabriel Byrne een Golden Globe en twee Emmy-nominaties opleverde) is de reeks terug op het scherm. Met een nieuwe hoofdrolspeler - Uzo Aduba, alias ‘Crazy Eyes’ uit ‘Orange is the New Black’ - en een nieuwe locatie - een zonovergoten villa die uitkijkt over Los Angeles in plaats van Westons donkere praktijk in Baltimore - maar met hetzelfde concept als voorheen: elke aflevering volgt een sessie van therapeute Brooke Taylor met één van haar patiënten, en na drie afleveringen gaat zij zelf haar hart uitstorten. Weliswaar niet bij haar eigen psycholoog - wat Weston destijds wel deed - maar bij een goede vriendin die haar helpt in haar strijd tegen de fles en de vele demonen uit haar verleden.

Net zoals een decennium geleden bestaat ‘In Treatment’ dus zo goed als volledig uit gesprekken tussen twee mensen; tijdens de sessies van Brooke met de jonge Eladio Estrapo, die als een soort nanny inwoont bij een rijke familie, gebeurt dat via Zoom, maar meestal zitten de personages elk in een zetel in de praktijk van de therapeut, netjes op een paar meter afstand van elkaar. Dat is meteen ook een van de belangrijkste redenen waarom de reeks alsnog een nieuw seizoen heeft gekregen: op een moment dat de coronamaatregelen het werken op een filmset bemoeilijken en de budgetten door alle extra veiligheidsvoorschriften de pan uit swingen helpt het als je een serie kunt maken die erg weinig personages telt en waar het in het concept zit ingebakken dat iedereen anderhalve meter afstand houdt. Bovendien hebben de opeenvolgende lockdowns niet alleen gezorgd voor een terugkeer van het zuurdesembrood, ook psychologisch heeft alles een zware tol geëist: niet alles wat in ‘In Treatment’ passeert is daarom meteen herkenbaar, maar de zalvende stem van een dokter die vraagt hoe het met je gaat, biedt al verlichting.

Het is niet simpel om iets wat jaren geleden succesvol was nieuw leven in te blazen, maar de schrijvers van ‘In Treatment’ zijn er met verve in geslaagd. Aduba heeft opmerkelijk weinig moeite om Byrne te doen vergeten, de patiënten - met naast Estrapo ook nog een megalomane ondernemer die fraude heeft gepleegd en een jong zwart meisje dat door haar autoritaire grootmoeder in therapie moet omdat ze lesbisch is - zijn verschillend genoeg om elke aflevering interessant te houden en de scenario’s sprankelen: je zult ver moeten zoeken vandaag op tv om betere dialogen te vinden dan hier. De reeks is vaak zelfs spannend en meeslepend, omdat elk gesprek opgevat is als een soort speurtocht waarbij Taylor beetje bij beetje blootlegt waar de pijnpunten en problemen van haar patiënten liggen. Bovenal is ‘In Treatment’ in deze drukke tv-tijden een triomf van de eenvoud, een serie die er zonder spectaculaire actiescènes of onverwachte plotwendingen in slaagt om al je aandacht naar zich toe te zuigen, met niets meer dan wat conversaties over gevoelens, trauma’s en de hoogte- en dieptepunten van het leven. Kortom, zoals we in 2018 zeiden na afloop van België - Japan op het WK: een meer dan welgekomen terugkeer.