De ‘horror’ in ‘The Midnight Club’ op Netflix houdt je hoogstens wakker tot half tien, zonder gevaar op een nachtmerrie

‘Niet lui zijn,’ waarschuwt Spencer wanneer mede-hospicebewoner Natsuki een teleurstellend griezelverhaal vertelt. ‘Schrikken en bang zijn is niet hetzelfde. Iedereen kan met potten en pannen achter iemand’s hoofd slaan. Je schrikt, maar het is niet eng. En het is vooral verdomd lui.’ Een clevere manier om de fourth wall te doorbreken in een horrorserie, ware het niet dat de enige manier waarop ‘The Midnight Club’ je naar adem doet happen exact dat is, met potten en pannen slaan.

In de eerste aflevering alleen al zitten 21 - vaak extreem overbodige - ‘jump scares’. Goed voor een vermelding in het Guinness Book Of Records, dat wel. Volgens bedenker Mike Flanagan, Netflix’s golden boy van de horror die al scoorde met ‘The Haunting of Hill House’, ‘The Haunting of Bly Manor’ en ‘Midnight Mass’, omdat hij het beu was dat iedereen hem ernaar bleef vragen en hij er dan maar in één keer vanaf wou zijn. Volgens mij omdat mijn elfjarig buurmeisje er anders nog niet bang van zou worden, excuseer, van zou schrikken. Dan mik je als regisseur, hoe hard je het ook ontkent, uit gemak al snel een tierende, ellendig geschminkte vrouw in beeld.

De setting van ‘The Midnight Club’ is nochtans uiterst geschikt voor wat doordacht gegriezel. Na een hartverscheurende diagnose trekt Ilonka niet naar een Ivy League-universiteit, maar naar een hospice voor palliatieve jongeren. De afgelegen leefgroep wordt geleid door Heather Langenkamp - notoire horrorfans herkennen haar vast als Nancy Thompson uit de klassieker ‘A Nightmare on Elm Street’, zij het nu met iets meer rimpels. Elke nacht om klokslag twaalf uur glippen de terminale tieners hun kamer uit - ‘Wat gaan ze doen? Ons vermoorden?’ - om elkaar de stuipen op het lijf te jagen in een door haardvuur verlichte bibliotheek. Althans, dat is de theorie. De meeste van hun verhalen zijn van een kampvuur-op-scoutskamp-niveau, waarna de welpjes lachend hun slaapzak dichtritsen en vredig indommelen.

Die vertelsels zijn net zoals de grote prent gebaseerd op het werk van jeugdauteur Christopher Pike, en dat jonge doelpubliek is merkbaar. Hoewel ze trachten de vertellende personages van diepgang te voorzien, voelen ze te vaak aan als ongeïnspireerde, langdradige opvulling. Enkel de gitzwarte roadtrip van Natsuki zindert nog na.

Uiteraard is er ook in het echte leven sprake van enige paranormale activiteit, verbonden aan de vroegere bewoners van het huis, een sekte à la People’s Temple. Maar ook hier ontbreekt weer pit en inhoud. De opbouw is rommelig, de grote onthullingen zijn voorspelbaar en het einde is onnodig abrupt. In een serie van tíén uur mag je meer verwachten.

Flanagan staat erom bekend zijn personages meer persoonlijkheid te geven dan de fans van het genre gewend zijn en toegegeven, ook de leden van The Midnight Club zijn tieners met een verleden, heden en gekortwiekte toekomst. Moesten éxact dezelfde personen in éxact hetzelfde huis het scenario vormen voor een dramareeks, stonden de Emmy’s te wachten. De jongvolwassenen gaan elk op hun eigen manier om met het nakende einde en steunen elkaar tijdens die mistroostige tocht. De impromptu ‘begrafenis’-ceremonie voor één van de inwoners op de dag dat hij volgens de medische wereld dood zou zijn, breekt een stukje van je hart. Of hoe de aan aids-lijdende Spencer omgaat met zijn vonnis, zijn plaats als paria die homoseksualiteit in 1995 met zich meebrengt én een christelijke, conservatieve medebewoonster is een verhaallijn die op zichzelf staat. Net zoals de mysterieuze Anya, waar niemand ooit grip op lijkt te krijgen. Maar elk van die pistes wordt te kort bewandeld omdat er weer eens getijdreisd moet worden of een onschuldige jonge vrouw een hamer in haar schedelpan verdient in een obligaat griezelverhaal.

De laatste scène zet de deur bijzonder wijd open voor een tweede seizoen. Hopelijk heeft Flanagan zijn magie tegen dan teruggevonden en gekozen wat de serie moet zijn. Wie hoopt in de aanloop naar Halloween met de handen voor de ogen te griezelen, zoekt ondertussen best nog even verder. ‘The Midnight Club’ houdt je hoogstens wakker tot half tien, zonder gevaar op een nachtmerrie.