De humor in ‘Zonder afspraak’ is te breed, te flauw en in het geheel te afwezig

Anderhalf jaar voor wat mogelijk de zwartste zondag in decennia wordt, kan een humoristische reeks over leven en lijden van een Turks-Gentse kapper wonderen doen voor de strijd tegen de verrotting waaraan onze maatschappij ten prooi lijkt gevallen. Het zou evenwel oneerlijk zijn ‘Zonder afspraak’ met een dergelijke verantwoordelijkheid op te zadelen. Het programma richt de kletsen immers op de dijen, niet op het geweten. Alleen treft het niet één keer doel.

Eerst het goede nieuws: met Souad Boukhatem zijn de komende jaren meteen een hoop vrouwenrollen ingevuld. Of ze haar getormenteerde man Aziz, gespeeld door Ali Can Ünal en een onheilspellende krulsnor, nu een gelukkige verjaardag wenst of hem het streepjeshemd uitveegt, te allen tijde gebeurt het geloofwaardig. Dat dit niet van een te groot aantal andere castleden kan worden gezegd, ligt soms aan een gebrek aan ervaring, maar vaker aan teksten die te veel aan het papier blijven kleven. Een zin als ‘Gij moet ervoor zorgen dat ook uw vrouw haar Kilimanjaro kan beklimmen, dat ze ook het voordek van de Titanic kan bereiken met haar armen open, haren in de wind’ valt nu eenmaal niet met enig naturel uit te spreken. Daarvoor is hij te bedacht, te geschreven.

Scènes zoals die met de C8 MCT-olie lijden dan weer aan de ziekte van Tarantino, zijnde dialogen over banale maar zeer specifiek plaats- of cultuurgebonden onderwerpen in ogenschijnlijk onverwachte contexten. Bij Tarantino tonen discussies over ‘Like a Virgin’ of een ‘royale with cheese’ aan dat gangsters ook maar mensen zijn, bij Yahya Terryn moet één over de olie die Pascale Naessens gebruikt bewijzen dat Turken niet al hun maaltijden van een rol raspen. Het is een streven naar originaliteit dat Terryn en coscenariste Nuran Karaca siert, maar een even heikel als nobel. Ronduit flauw zijn dan weer uitwisselingen als ‘Ik ben een stripster (sic), geen hoer!’ – ‘Zijde gij woke of wa?’ – ‘Awel ja!’ – ‘Dan moet ge sekswerker zeggen, en niet hoer!’ Je zou hopen dat Canvas het niveau van het gemiddelde flutboekje over het onderwerp overstijgt.

Wat ook niet uitnodigt tot voortkijken is het feit dat iedereen voortdurend tegen elkaar op staat te schreeuwen, zelfs bij positieve mededelingen. Conflict stuwt een verhaal vooruit, dat klopt, maar geschreeuw is nog geen conflict. Evenmin betekent een occasionele clevere cameo dat voldoende aandacht naar de personages is gegaan. Wat doet stamvader Ali acht afleveringen lang buiten eens naar het toilet gaan en een speech geven? Waarom precies is Souad Marokkaans en niet Turks? En belangrijker: waarom zien we Aziz enkel met muziek bezig wanneer het alweer een hele tijd is geleden dat we hem nog eens met muziek bezig zagen?

De knipogen naar andere betreurenswaardige VRT-programma’s of films van producent Willem Wallyn zijn extraatjes die een knappe reeks versterken, maar in één als ‘Zonder afspraak’ vooral benadrukken dat de prioriteiten verkeerd liggen, namelijk te veel op knipogen en te weinig op lachstuipen.

‘Zonder afspraak’ is een Eén-programma op Canvas. Het spijtige daaraan is niet eens dat de humor te breed, te flauw en in het geheel te afwezig is, noch dat de reeks bovenal sympathiek, zelfs naïef van toon is, als bevolkt door kinderen, maar dat ze door wie daarover beslist als te niche voor Eén werd bevonden. Als dat niet om de humor is, waarom dan?

Het blijft wachten op een komische reeks die voluit durft te gaan, zonder angst voor welke zere tenen dan ook, met humor als enige criterium, haren in de wind.