De Italiaanse presentatoren leidden de tweede halve finale van het Songfestival zoals Wouter Beke zijn departement bestierde

De kans dat het Eurovisiesongfestival voor de vreemdste brok televisie van de avond zou zorgen was twee uur voor de start van de tweede halve finale natuurlijk danig geslonken, na die persconferentie waar Wouter Beke zichzelf eerst uitgebreid bewierookte en zijn vele, vele verdiensten als minister in de verf zette alvorens ontslag te nemen. Maar er traden in Turijn toch enkele acts aan die het optreden van de politicus naar de kroon probeerden te steken.

Zeker in de eerste helft van de uitzending, waarin het niveau algemeen wel hoger lag dan dinsdag, was het circusgehalte groot, met zelfs één groep - uit Georgië - die zichzelf voor het gemak en de duidelijkheid Circus Mircus had genoemd. Er passeerde een Måneskin-kloon uit San Marino die enthousiast een mechanische stier besteeg, een Finse hardrockgroep deed iets met gele ballonnen en lange regenjassen en een Australische zanger liep in een lange witte mantel en met een maliënkolder voor het gezicht een trap naar nergens op. Maar de raarste vogels kwamen uit Servië, een land dat zich vandaag ook laat opmerken door als zowat enige in onze contreien achter Vladimir Poetin te blijven staan. De Serviërs hadden Konstrakta afgevaardigd, meer een toneelgezelschap dan een band, met een zangeres die in het nummer ‘In corpore sano’ het kapsel van Meghan Markle besprak en ondertussen uitgebreid liet zien hoe je je handen moet wassen. Twee jaar geleden, bij de start van de pandemie, had dit nog nut gehad, nu was het vooral bevreemdend en een beetje angstaanjagend.

Tussen al dat visuele en soms muzikale geweld moest Jérémie Makiese zich staande houden, met een minimum aan ervaring dan nog: pas vorig jaar tijdens zijn deelname aan de Waalse versie van ‘The Voice’ kreeg hij voor het eerst zangles en door corona was er van optreden voor een groot publiek nog niet veel in huis gekomen. Maar Makiese klonk zuiver, zijn act was sober maar doeltreffend en ‘Miss you’ hoorde bij de beste songs van de avond, samen met ‘Hold me closer’ van Zweden dat vlak na België aan de beurt was. Als Makiese de finale niet had gehaald, had hij, in tegenstelling tot Wouter Beke, met recht en reden kunnen zeggen dat hem niets te verwijten viel, maar zie: bij de bekendmaking van de tien landen die de meeste stemmen hadden gekregen kwam ‘Belgium’ als eerste uit de bus, wat in de commentaarcabine van Peter Van de Veire voor een emotionele ontlading zorgde die deed vermoeden dat we meteen de eindoverwinning binnen hadden gehaald.

Het is dus uitkijken naar zaterdag, al wordt het tegelijk een hele klus om nog een derde show die door de Italianen op poten is gezet uit te zitten. Want tegenover de vlekkeloze en zelfs begeesterende editie vorig jaar in Nederland steekt de organisatie deze keer maar bleekjes af. De regie is rommelig, de intermezzo’s zijn ongeïnspireerd - er scheelt iets met je prioriteiten als je tijdens het grootste songfestival ter wereld vijf minuten ophangt aan het grootste songfestival van je eigen land - en tussen de drie presentatoren is er ongeveer even veel chemie als tussen Georges-Louis Bouchez en de federale regering. Vooral de aanwezigheid van de Brits-Libanese popster Mika vormt na twee avonden nog steeds een raadsel: voor zijn kwaliteiten als host is hij niet binnengehaald, dat is ondertussen duidelijk, maar zijn duet met Laura Pausini tijdens de puntentelling, een vreselijke medley van ‘Fragile’ en ‘People have the power’, was ook het zwakste wat we tot nu toe in Turijn hebben mogen aanschouwen. Voorwaar een prestatie op het einde van twee halve finales.

Maar de Italianen zijn wel eerlijk. Bij het begin van deze halve finale was te zien hoe co-presentator Alessandro Cattelan door de coulissen liep, zogezegd zonder enig idee over hoe hij en zijn collega’s de rest van de avond aan zouden pakken. Dat is ‘the Italian way’ , legde hij uit, waarbij je gewoon dingen doet zonder precies te weten wat ze inhouden en hoe je ze moet doen. Eigenlijk is dat, nu we er over nadenken, ook een beetje de manier waarop Beke zijn departement heeft geleid: je zou het niet zeggen maar blijkbaar stroomt er Italiaans bloed door de ad’ren van de ex-minister van Welzijn.