‘De Kastaars’ vormde de uitzondering op de regel dat er in Vlaanderen veel goede televisie wordt gemaakt

Een show op drie zenders tegelijk, urenlange voorbeschouwingen op verschillende radiostations, interventies tijdens de journaals: het moet geleden zijn van het benefiet voor de vluchtelingen uit Oekraïne dat een programma nog zo alomtegenwoordig was op radio en tv als ‘De Kastaars!’. Natuurlijk valt het belang van de twee niet te vergelijken, al zou het nu ook weer niet echt verbazen als sommige mensen die zaterdagavond present tekenden vinden dat ze op hetzelfde niveau staan.

‘Als jullie niet geïnteresseerd zijn in de Kastaars!, dan verwijs ik jullie door naar Canvas of Klara’, zei verslaggeefster Ann De Bie in Het Journaal op Eén, terwijl achter haar het Studio 100 Pop-Up Theater vol liep. Ze glimlachte erbij, alsof ze zich moeilijk kon voorstellen dat er iemand vrijwillig deze hoogmis van de audiovisuele industrie, de eerste awardshow sinds de roemloze ondergang van de Vlaamse televisiesterren, aan zich voorbij zou laten gaan. Staf Coppens was er speciaal voor uit Zweden gekomen, zo leerden we bij het begin van de uitzending - een prestatie waarvoor hij een daverend applaus kreeg. Kat Kerkhofs had Istanboel verlaten om er bij te kunnen zijn. Rudi Vranckx was de avond voordien zelfs niet naar Israël vertrokken om de uitreiking nog live vanuit het publiek mee te maken, al kun je het in zijn geval ook slim noemen om zich alvast te harden tegen wat hij in het Midden-Oosten te zien zal krijgen.

‘De drijvende kracht achter het geheel is James Cooke’, zo had presentator Koen Wauters ons eerder deze week in Humo gewaarschuwd en de ruim twee uur durende uitzending had ook iets weg van een lang uitgesponnen aflevering van ‘James De Musical’ waarin hier en daar een prijs wordt weggegeven. Eurosong-inzending Gustaph bracht een cover van ‘Warrior’ van Oscar and the Wolf, terwijl prinses Delphine haar deelname aan ‘Dancing with the Stars’ die we nu net waren vergeten weer in de herinnering bracht. Er was een ode aan de kracht van de Vlaamse fictie om mensen aan het scherm te kluisteren op de tonen van ‘Lekker blijven hangen’ van Margriet Hermans. De vier genomineerden voor mediapersoonlijkheid van het jaar hadden enkele oude pakken uit ‘The Masked Singer’ aangetrokken en zongen een eigen versie van ‘Ongewoon’ van Pommelien Thijs: James Cooke was verkleed als Radijsje en won ook de award, dus al zijn werk is toch niet voor niets geweest.

Uiteindelijk ging Play4 met de meeste prijzen lopen, ook dankzij de bekroningen in onderdelen waarvan de zin ons nu nog altijd niet helemaal duidelijk is, zoals ‘deelnemer van het jaar’ - Bart Cannaerts in ‘De allerslimste mens ter wereld’ - of ‘mediamoment van het jaar’ - Philippe die in ‘De mol’ halverwege het programma zijn taak teruggeeft, een beslissing waar wij als professionele tv-kijkers tijdens deze show met bewondering en jaloezie aan terugdachten. In het gros van de categorieën ging het tussen vier genomineerden, die de afgelopen weken zijn gekozen door gewone Vlamingen. Ruim 168.000 mensen brachten hun stem uit en zij waren er wonderlijk genoeg in geslaagd om in zowat elke categorie netjes een programma van de drie grote zenders een plek te geven. Bij ‘beste fictie’ dook naast ‘Chantal’, ‘Nonkels’ en ‘Undercover’ bijvoorbeeld ‘Familie’ op, en niet het toch veel drukker bekeken ‘Thuis’. ‘Het zijn allemaal kleppers samen hé’, zei Danira Boukhriss tegen Kürt Rogiers en Karen Damen, vertegenwoordigers van de ‘daily’ met de vurigste fanbase van het land. Zij beaamden dat graag.

Er zaten enkele mooie momenten in de show, zij het eerder in de marge van alle toeters en bellen. De jury legde verantwoording voor haar bestaan af door de allereerste juryprijs aan het wondermooie ‘Roomies’ (★★★★½) te geven, een reeks die veel meer dan elk ander programma dat tijdens de uitzending werd vernoemd de extra aandacht kan gebruiken en verdient. Nog een buitenbeentje was Average Rob, die als enige genomineerde van de avond geen band heeft met een van de drie mediagroepen achter De Kastaars! en die de prijs voor online videoreeks ook won - weliswaar van ‘Behind the mask’, ‘De slimste mens 20’ en ‘Camille, welkom in mijn leven’, drie titels die je nauwelijks online videoreeksen kunt noemen. Rob herinnerde er in zijn speech nog even aan hoe een productiehuis hem ooit wandelen had gestuurd en dat hij net daarom - ‘mijn beste beslissing ooit’ - alles zelf had gedaan.

En dan was er natuurlijk nog de passage van Hugo Sigal, een moment waarop zelfs Gert Verhulst de air van ongeïnteresseerdheid die hij ook in ‘De tafel van vier’ hanteert niet meer vol kon houden. Hugo bracht in zijn allereerste solo-optreden een ontroerend eerbetoon aan zijn overleden ‘Colleke’, terwijl achter hem de gezichten van andere mediafiguren die ons de afgelopen maanden zijn ontvallen - zanger Will Ferdy, actrice Reinhilde Decleir, de bekende tv-maker Michel Verschueren - werden geprojecteerd. De staande ovatie na afloop was verdiend, net als het applaus dat hem eerder deze week tijdens de MIA’s te beurt viel, al hopen we tegelijk dat dit de laatste keer was dat Hugo’s eindeloze verdriet moet dienen als moment van ingetogenheid tijdens een awardshow.

Eindigen deed ‘De Kastaars!’ logischerwijze met de prijs voor programma van het jaar. Opmerkelijk genoeg werd die door Willy Sommers en Anne De Baetzelier uitgereikt omdat zij ‘veel ervaring met apotheoses’ hebben, maar wat maakte het ook allemaal uit na een show van ruim twee uur die makkelijk slechts half zo lang had kunnen duren: dat De Baetzelier het moment de gloire aangreep om reclame te maken voor badstad Westende waar het nieuwe seizoen van ‘Tien om te Zien’ wordt opgenomen kon je op dat punt zelfs niet meer onverwacht noemen. De laatste award ging naar ‘De mol’, een format dat al een kwarteeuw bestaat en meermaals de wereld rond is gegaan, zodat die bekroning op zijn minst netjes aansloot bij het opzet van de Kastaars! zoals juryvoorzitter Luc Appermont dat eerder had verwoord: ‘Er worden hier zoveel programma’s gemaakt die elders prijzen krijgen, dus was het hoog tijd dat we in Vlaanderen weer awards hadden’.

Het valt ook niet te ontkennen dat er in Vlaanderen veel goede televisie wordt gemaakt, door zowat alle zenders. Maar de uitreiking van de Kastaars! was toch eerder de uitzondering die de regel bevestigt.