De kracht van ‘De Tijdloze’ op Canvas was dat beetje bullshitten samen en toch de kern van muziekliefde raken

Popmuziek op televisie is altijd een beetje een worsteling. Nu ja, dat praat vooral de tv-wereld zichzelf aan. Berucht is ‘De minuut’ van ‘De Wereld Draait Door’: een optreden mocht daar nooit langer dan 60 tellen duren, want er was ‘wetenschappelijk’ bewezen dat bij seconde 61 de kijker massaal wegzapt. Het heeft van goede, hedendaagse muziek op tv een beetje een ondergeschoven kindje gemaakt.

Hulde daarom voor Canvas en StuBru, die deze week de handen in elkaar sloegen voor ‘De Tijdloze’, een drievoudige talkshow over de ‘Tijdloze’-lijst. Het werden drie ontzettend prettige afleveringen waarin muzikanten en muziekfreaks onderling fijne gesprekken voerden en er allerlei weetjes over tafel vlogen. Het aardige daarbij was dat de sfeer constant ongedwongen bleef, en er werd ook al niks gemansplained, voorwaar een hele prestatie op dit vlak.

Michèle Cuvelier verzorgde de presentatie, en deed dat voortreffelijk. Ze haalde uit zowel Joost Zweegers als Frank Vander Linden áls Selah Sue mooie citaten: zo ging Vander Linden in op zijn onzekerheden en vertelde Sue nog eens met een knipoog hoe ze niet op een uitnodiging van Prince was ingegaan. Bent van Looy was sidekick en vulde goed aan: muzikanten kennen andere muzikanten dan ook als de beste. Mooi hoe hij soms aan een klein woord of gebaar genoeg had om de gast even in de ziel te raken. Zijn minicolleges over bijvoorbeeld Fleetwood Mac waren leerzaam en vooral gepassioneerd, toch de specialiteit van het huis bij Van Looy. En we weten nu ook dat zijn eerste kus voorgoed verbonden is aan ‘Smells Like Teen Spirit’ voor het eerst horen. In zoiets triviaals zat de kracht van dit programma: een beetje bullshitten samen en toch de kern van muziekliefde raken - die bliksemschicht op het juiste moment, die je fan van het leven maakt.

De grootste ster was voor mij evenwel Lennert Coorevits. De Compact Disk Dummie had een arsenaal samplers, pedalen en een gitaar meegebracht om elke avond ‘iets uit te leggen’. De heerlijk chaotische bende die hij daarvan maakte hoort bij het sympathiekste dat ik dit jaar al op tv zag. Hij liet met huisvlijt zien hoe Daft Punk een sample van ‘More Spell On You’ van Eddie Johns hadden verbouwd tot ‘One More Time’ en plakte de solo van ‘Sultan of Swings’ op Nirvana. ‘Kijk, dat gaat prima’, zei hij, terwijl de boel eigenlijk een beetje in de soep liep. Van Looy trok een grimas, gevolgd door een bijna vaderlijke glimlach toen Coorevits de boel alsnog op orde kreeg. Wederom: bullshitten, proberen en resultaat halen.

‘De Tijdloze’ was zo leuk - ik vergeet zelfs nog de fijne repo’s van Lara Chedraoui in Engeland - dat ik zou zeggen: programmeer maar het hele jaar door. We missen een goed, simpel programma over muziek dat de wereld niet probeert uit te leggen maar levert wat echte muziek altijd doet: lol en ontroering.