De kracht van ‘Sergio over de grens’ zat niet in het verdriet van Jeroen Meus, maar in het enthousiasme waarmee hij zich liet troosten

De eerste keer dat Sergio Herman op de Belgisch televisie kwam, openbaarde hij zich als de typische sterrenchef die zijn potje gráág liet overkoken: zijn blik sneed als een pas geslepen fileermes, door de keuken strooide hij met 1) grof zeezout en 2) Zeeuwse troetelwoordjes voor het volgens hem slabakkende personeel. Zijn keuken was het slagveld, hij de kleine generaal.

Máár! Intussen heeft het leven touwen om zijn enkels gegooid en klappen tegen zijn wang gegeven. Sergio (51) is milder, bedachtzamer, zachter geworden. Het schijnt zelfs dat le nouveau Sergio zijn blik al eens opricht van zijn werkblad. Zo keek hij tijdens de eerste aflevering van ‘Sergio over de grens’ zelfs pardoes uit over de flikkerende kustlijn van Kroatië. Aan zijn zijde: zijn goede vriend Jeroen Meus, de eerste in een lijn BV’s die hem - Axel Daeseleire uit ‘Sergio & Axel van de kaart’ vervangend - op zijn culinaire reizen vergezelt. Sergio en Jeroen bleken een blij duo: topchefs in tandem, partners in vervoering.

In Kroatië ging het van Dubrovnik naar Istrië. Het tweespalt deed zich - na hun mannenlijven eerst sakkerend in te kleine wetsuits te hebben gehesen - tegoed aan onder water bewaarde wijnamforen in Drace (wijn van 280 euro die volgens Meus ‘animaler’ smaakte, alsof een inktvis er om de paar weken hoogstpersoonlijk een likje inkt in was gaan spuiten), gevolgd door snijbietpizza’s in Drnis, kikkerbillen in Opuzen en truffels in Motovun. Wat de Kroaten mankeerden in uitspreekbare plaatsnamen, maakten zij ruimschoots goed in de koks bijna tot tranen toe bewegende streekingrediënten: tijdens het merendeel van hun reis prikte er zowel bij Herman als bij Meus een permanent stipje vocht op oog- en mondhoeken. ‘Als je hier een beetje feta tussen doet: je kakt in je broek, jongen!’ De emoties van het eten, onthoud ik, zijn goedaardiger dan die van het leven. Dáárvoor hadden Jeroen en Sergio altijd nog hun zonnebrillen, om zichzelf tegen al te veel ongeremd zeer te beschermen.

Want daarover kopten de kranten vooraf het langst en het breedst: in ‘Sergio over de grens’ zou Jeroen Meus zich aan het ontboezemen wagen, meer vertellen over de lieve broer die tijdens de opnames zwaar ziek was, en intussen overleden is. Gelukkig: uitbuiterig werd ’t nooit. Er waren mooie beschrijvingen van een contemplatieve Meus, over hoe het leven niet dient om gezond te zijn maar wel om gelééfd te worden (‘het is tenslotte een loterij’), en - simpelweg - over hoe zijn broer voor hem mooie liedjes verzamelde. ‘Mijn dealer in schoonheid,’ doopte hij hem, een eretitel die hij in steen beitelde door ‘The Dark End of the Street’ van James Carr door de autoboxen te jagen. Nee, het was ‘Sergio over de grens’ - te situeren op een drielandenpunt met ‘Reizen Waes’ en ‘De Columbus’ - niet om Meus’ tranen te doen. De sterkste momenten zaten niet in zijn verdriet, maar in het gloedvolle enthousiasme waarmee hij zich liet troosten door zowel de Kroatische specialiteiten als door zijn maatje, die daar verderop yummy dingen mee stond te maken.

Of Sergio Herman een goeie interviewer is, weet ik niet. Maar hij behandelt zijn gasten op zijn minst niet als z’n wijnflessen: hij hoeft niet zo nodig tot op de bodem te gaan. Wim Lybaert is beter in de kunst van het stilzwijgend peuteren, Herman verliest zich liever samen met zijn copain in gemeenschappelijke bewondering, voor elkaar en voor al wat voordien onontdekt was. Sergio en Jeroen hadden het aanschijn van goede vrienden die elkaar nooit genoeg zagen en opeens, zoals dat mannen nu eenmaal betaamt, de noodzaak voelden om verloren tijd op te vullen met robuuste knuffels: hoe intenser de rugklopjes, hoe dieper de affectie. Ze klopten wat af.

Een uurtje lang kijken naar een vriendschap die éventjes alles rechtzet dat wankelt: het smaakt. Het wijntje dat ik erbij dronk, kwam nochtans gewoon uit de koelkast.