De laatste bus van Wim Lybaert: ‘Filip en Mathilde waren nog niet klaar’

Wat Charlotte Adigéry, Serine Ayari, Rick de Leeuw, Jan Kooijman, Cath Luyten, Helmut Lotti en Wim Willaert gemeen hebben, afgezien van het feit dat ze over een centraal zenuwstelsel beschikken en tijdens hun onzekere tocht door het leven al enige bekendheid bij elkaar geraapt hebben? Dat ze met Wim Lybaert geslapen hebben, en wel in het vierde seizoen van ‘De Columbus’.

WIM LYBAERT «Het is meteen ook het laatste seizoen. Niet dat het vat leeg is: het concept – een gast stapt in mijn bus, en vier dagen lang rijden we de wereld in, overtuigd van de filosofie dat de reis belangrijker is dan de bestemming – stáát er nog altijd, en ik heb er opnieuw heel veel plezier aan beleefd. Maar ik wil nog zoveel andere dingen doen.»

HUMO Eén grote verandering in de nieuwe reeks: je weet vooraf niet wie je gast is.

LYBAERT (blaast) «Dat was een opdracht voor mij, hoor. Ik hou van zekerheid en controle, en onverwacht sociaal contact kan me best zenuwachtig maken. Er waren twee dingen die ik vreesde: dat er iemand op de bus zou stappen die ik helemaal niet ken, of – nog erger – iemand die ik wel ken, maar helemaal niet mag. Met het oog op m’n geestelijke gezondheid heb ik toch een paar regels moeten afspreken met mezelf. De eerste: geen komedie. Als ik iemand helemaal niet kende, zei ik niet: ‘Ha, gij! Tof, stap in!’ Neen, ik zei: ‘Sorry, maar ik ken u niet. Wie zijt gij eigenlijk?’ En dat is twee keer gebeurd, ja.

»De tweede regel: geen vooroordelen. Ik moet telkens vier dagen en drie nachten met iemand doorbrengen, en dan helpt het niet als ik me vasthoud aan het beeld dat ik vooraf van die persoon had. Jan Kooijman leek me het prototype van de arrogante Nederlander. Van Cath Luyten dacht ik dat ze het vrolijk dartelende meisje uit Koewacht was. In beide gevallen bleek ik er helemaal naast te zitten: het zijn krachtige, prachtige persoonlijkheden met wie iedereen eens vier dagen in een bus zou moeten zitten. Maar dat ontdekte ik dus alleen door open en argeloos te zijn. Want als ik met een kramp zit, krijgt de mens naast mij ook een kramp, en dan wordt zo’n aflevering niet het mooie schilderij dat het moet zijn.»

HUMO Over schoonheid gesproken: ‘Amai, dat is hier mooi!’ moet het meest geturfde zinnetje zijn in het programma. Ben je in die vier seizoenen nooit ergens beland waarvan je dacht: fuck, wat is het hier lelijk?

LYBAERT «O, jawel. Ik heb het vooral moeilijk met stedelijke agglomeraties. Rond Londen, waar ik in het gezelschap van Wouter Deprez was, werd ik depressief van het troosteloze tikkertje dat industrie en lintbebouwing daar met elkaar spelen. Ik heb toen alleen maar gas gegeven: ik weigerde uit te stappen. Maar die fragmenten halen het programma nooit: in ‘De Columbus’ wil ik vijftig minuten schoonheid serveren.»

HUMO Is er iemand die je in die vier jaar niet hebt kunnen strikken als gast?

LYBAERT «Phara de Aguirre had ik er heel graag bij gewild: ik vind haar zo’n intelligente, bevlogen, geestige vrouw. En verder: iemand van het koningshuis. Niet dat ik zo’n royalist ben, maar Filip en Mathilde intrigeren me. Het blijft toch een enigma, hè, zo’n koningspaar. En de laatste jaren leek de opgelegde schuchterheid wat weg. Ik vermoed dat de koning en de koningin véél meer op ons lijken dan we denken. Maar voor mijn bus zijn ze blijkbaar nog niet klaar (lacht).»

De Columbus
Eén, zondag 5 september, 19.50