De liveactionbewerking van ‘The Little Mermaid’ loopt nergens op de klippen

Van: Rob Marshall
Met: Halle Bailey, Javier Bardem, Melissa McCarthy en Jonah Hauer-King

Opzuigen die krabbenpoot!

FAMILIE Hoor de roep van de zeemeermin: Ariël lokt u met haar verleidelijk wapperende vissenstaart naar de langverwachte nieuwe versie van ‘The Little Mermaid’! En het goede nieuws is dat de liveactionbewerking van de tekenfilm uit 1989 nergens op de klippen loopt. Met de snelheid van een blauwvintonijn (70 km/u) en in een blauwgroen topje dat perféct past bij haar fonkelende uiteinde, glijdt Ariël (Halle Bailey) door de schitterend tot leven gewekte onderwaterwereld van Atlantica, waar zelfs de schaaldieren weten hoe ze moeten swingen. In de mensenwereld deinst prins Eric (Jonah Hauer-King) er ondertussen niet voor terug om (weliswaar om onduidelijke redenen) tijdens een woeste orkaan schrijlings op de boegspriet van zijn schip te gaan zitten: al die willen te kaap’ren varen / moeten mannen met de naam Eric zijn!

Maar let op! Zoals de opgezwollen Shelob zich in ‘The Lord of the Rings’ schuilhield in haar donkere hol, zo zit de chagrijnige zeeheks Ursula (de genietbare Melissa McCarthy) in haar duistere kloof op kwaadaardige plannen te broeden. De vertrouwde sidekicks zijn eveneens van de partij: vooral de tokkelende pootjes van Sebastiaan de krab werken geregeld op de lachspieren.

Dé showstopper blijft natuurlijk ‘Under the Sea’, die door aanstekelijke steeldrums voortgestuwde, tot ritmisch trappelen aanzettende (oei, daar eindigt Sebastiaan de krab bijna onder onze hak!) hommage aan de onderwaterwereld: ‘Laat ons maar drijven met onze lijven / Diep in de zee!’ Ook niet mis: prins Eric die, hoog in de touwladders van zijn door de golven klievende zeilschip, uit volle borst zijn liefde voor Ariël bezingt. Wij draaiden Mathieu Terryn-gewijs onze stoelen en begonnen als gekken op de rode knop te drukken.

Ach ja, sommige zaagvissen vinden het maar niets dat Ariël een kleurtje heeft gekregen. Ochere toch, waar men zich tegenwoordig drúk over maakt! Om prins Eric maar eens te citeren: ‘We moeten openstaan voor het nieuwe. Alleen zó kunnen we groeien!’ Wat telt is dat Ariël zich ook in de nieuwe versie laat kennen als een rebelse mamzel die tegen de zin van haar autoritaire vader – Javier Bardem met baard, drietand en een cape die bestaat uit een school sardientjes – gehoor geeft aan de lokroep van de alle huidskleuren overstijgende liefde. Goed zo!

Toch zijn de makers er niet helemáál in geslaagd om de magie van de animatiefilm over te planten naar het liveactiongenre. Terwijl we de acteurs zaten te bestuderen, borrelden spontaan allerlei vragen in ons op: hoe komt het bijvoorbeeld dat er tijdens de dialoogscènes geen luchtbelletjes ontsnappen aan de mondhoeken van de meerminnen? En, eh, waar precies bevinden zich de voortplantingsorganen van koning Triton, toch de vader van zeven knappe dochters? Allemaal kwesties die tijdens de Disney-classic uit 1989 nooit in ons opkwamen. De nieuwe versie heeft ook een ietwat overdreven lange speelduur van 135 minuten: uw ukken zullen de plaspauze goed kunnen gebruiken. Maar over het geheel genomen waren wij hulpeloos onder de macht van de zeemeermin. Net als de slakken / Blijven we plakken / Hier in de zee!

Vanaf 24 mei in de bioscoop.