De makers van de RTBF-docu over ‘Propere Handen’ werden net niet uitgelachen door Mehdi Bayat

‘#Investigation: Le milieu du terrain’ kondigde zich als veelbelovend aan, maar loste de verwachtingen niet helemaal in. Grote onthullingen over ‘Propere Handen’ waren er niet, en dus blijft het aftellen naar de eindvordering van het parket. Die komt er nu snel.

De krenten uit het RTBF-onderzoeksprogramma waren een dag eerder al te grabbel gegooid door Sporza. Dat scheidsrechter Sébastien Delferière in 2017 via makelaar Dejan Veljkovic fungeerde als een soort van makelaar voor toenmalig Charleroi-trainer Felice Mazzù, en vervolgens Charleroi enkele maanden later nogal opzichtig aan de zege hielp tegen AA Gent. Gent-manager Michel Louwagie beloofde alvast juridische stappen na die openbaring. En dat toenmalig Anderlecht-manager Herman Van Holsbeeck, opnieuw via Veljkovic, diezelfde Delferière in het voorjaar van 2017 vroeg om Anderlecht te beschermen in het duel tegen eerste achtervolger Club Brugge. Zo’n opdrachtje kon je die Delferière wel toevertrouwen, en jawel hoor, Anderlecht werd kampioen. Maar goed, dat wisten we dus al dankzij Sporza. Dat was er als de kippen bij geweest om precies datgene te openbaren waarmee de RTBF een dag later wilde uitpakken. Zou er een klein voetbaloorlogje woeden tussen de Franstalige en de Nederlandstalige openbare omroep?

Dat resultaten van wedstrijden gefikst worden, is voor wie ooit zelf in een kleedkamer zat geen nieuws. Doorgaans gaat het om ploegen die de degradatie proberen af te wenden. Sinds gokchinees Ye Zheyun weten we dat het niet alleen op het einde van het seizoen gebeurt, maar eender wanneer en zonder sportieve reden, maar om erop te gokken. En helaas gebeurt het dus ook tussen topclubs onderling, om elkaar vliegen en landstitels af te vangen. Dat is wat Roland Duchâtelet in ‘Le milieu du terrain’ kwam vertellen. De toenmalige Standard-eigenaar is er heilig van overtuigd dat Anderlecht zijn titel van 2014 kocht toen het Racing Genk met 4-0 oppeuzelde en zo vanuit een verloren positie het op titelkoers liggende Standard voorbijstak.

Wie de beelden van die wedstrijd herbekijkt – en dat heb ik de voorbije jaren meer dan eens gedaan – zíét het. Maar, zo laat ik mij vertellen, iets zien is geen bewijs. Eén speeldag later legde datzelfde Genk Club Brugge over de knie, met een ijver die schril afstak tegen het lamlendige vertoon tegen Anderlecht. In ‘Le milieu du terrain’ zagen we nog eens de reactie van toenmalig Club-trainer Michel Preud’homme, met de blik van iemand die vermoedt, mogelijk zelfs wéét wat er zich boven zijn hoofd heeft afgespeeld, maar op zijn lip bijt omdat hij zelf onderdeel is van het systeem.

Duchâtelet deelde zijn vermoedens niet voor het eerst. Ook in Humo uitte hij ze al, maar nu voegde hij eraan toe later van huidig Standard-eigenaar Bruno Venanzi te hebben vernomen dat de Genk-spelers met horloges zouden zijn omgekocht. Die horloges, waarmee Veljkovic en die andere makelaar Mogi Bayat spelers, trainers, scheidsrechters en clubleiders corrumpeerden, liepen als een rode draad door de documentaire. Van Holsbeeck zou een gretig afnemer zijn geweest, net als toenmalig Standard-manager Olivier Renard. Dat laatste bleek uit een document dat even te zien was, en waarin ook het bedrag stond dat Renard bij de transfer van een speler clandestien opstreek. De befaamde retrocommissie dus, de illegale praktijk waarbij een deel van het geld via de makelaar terugvloeit naar een clubleider. Hoe dat nu precies in zijn werk gaat, werd niet uitgediept en dat was jammer. Ook om te weten waarom Bayat de lege horlogedoosjes bij zich hield, moest u Humo gelezen hebben. Wel nieuw was dat Bayat met valse facturen op naam van zijn vader en een neef allerlei taksen bij de im- en export van die horloges ontweek. Maar met Propere Handen leek dat weinig te maken hebben.

De enige grote naam die de programmamakers voor de camera kregen, was de niet toevallig niet van enige ijdelheid gespeende Mehdi Bayat. Broer van Mogi, voorzitter van Charleroi en tot dit voorjaar ook van de Belgische voetbalbond. Hem werd voor de voeten geworpen dat er bij Charleroi de voorbije jaren wel opvallend veel spelers rondliepen van wie zijn broer de makelaar is. Met de flair hem eigen weerlegde de jongste Bayat die aantijging: door zowat de helft van de namen trok hij een dikke streep, waarna hij de interviewer net niet uitlachte. Heerlijke televisie, maar Bayat had wel gelijk. In veel transfers waarbij zijn broer betrokken is, treedt die namelijk niet op namens de speler, maar is hij het glijmiddel zonder wie de transfer kennelijk niet tot een goed einde kan worden gebracht. Dat hadden de programmamakers mogen weten. Het ware interessant geweest om uit te pluizen hóé die dekselse deugniet er steeds weer in slaagt zich tussen een transfer te wurmen, en wie hem daar bij helpt.

‘Le milieu du terrain’ hing geen fraai beeld op van het Belgische voetbal, maar sneed niet diep genoeg. Dat Mogi Bayat bepaalt wie er degradeert en clubs daarmee afdreigt, is stuitend. Maar ook dat was geweten, zelfs over welke clubs – Westerlo en Waasland-Beveren – het gaat. Dat die clubs hiermee niet openlijk naar buiten treden, getuigt niet van veel moed, maar illustreert tegelijk wellicht ook hoe stevig de greep van Mogi Bayat op het Belgische voetbal is. Dat hij na eind 2018 anderhalve maand in de cel te hebben gezeten, nog steeds niet om werk verlegen zit, doet vermoeden dat datzelfde Belgische voetbal dat niet eens zo erg vindt.