‘De mol’: Het is van Dante Vanzeir geleden dat een Belg zich nog eens op zulke idiote wijze in de voet schoot op Amerikaanse bodem

Als ik dit seizoen een streepje moest trekken voor elke flagrant onjuiste voorspelling van me, dan zag mijn molboekje er inmiddels uit als de celmuur van een levenslang brommende bajesklant. Vanavond, in een aflevering waarin de kaarten grondig herschud werden, liet mijn hoofdverdachte zich zomaar, zonder boe of ba, uit het spel kegelen: Thomas zal volgende week niet meer werekeren.

De eerste opdracht was een enkeltje richting plaatsvervangende schaamte. Eén kandidaat moest een uur lang een gastcollege verzorgen aan de universiteit, zonder evenwel enig benul te hebben waaróver: de methode die Gert Verhulst al maanden in de praktijk brengt in ‘De tafel van vier’, quoi. Extra informatie werd door de rest van de groep ingefluisterd via een oortje. Thomas zag ik in het begin, dacht ik toen nog, kwistig mollen door als vermaarde lesgever vooral níét te willen lesgeven. Zeker omdat in zijn plaats Lancelot ‘Gedaan is een vervoeging van!’ De Deurwaerder als docent naar voren werd geschoven: lauwe Cara uit blik in plaats van een schuimende, vers getapte Cristal.

Het moet gezegd: het was indrukwekkend hoe Lancelot, die stilaan (terecht) uitgroeit tot publiekslieveling, zonder enige vorm van stress of schroom voor de klas stond. Maar toch was zijn prestatie niet van dien aard dat de leerlingen na afloop spontaan op de banken zouden springen om ‘Dead Poets Society’-gewijs ‘O Captain! My Captain!’ te declameren. De eerste lestechniek die hij bovenhaalde, was twee keer klappen om de leerlingen van zitplaats te doen wisselen: een methode zo onzinnig dat Ben Weyts ze meteen wil opnemen in zijn onderwijsplan.

Op het bord schrijven ging Lancelot ook al niet goed af. En dat hij plots, uit het niets, tijd begon te rekken zodat hij niet meer kon vertellen dat René Magritte ooit geld vervalste - het stukje informatie waarmee de opdracht wél gelukt was - mag zelfs ronduit verdacht worden genoemd. Nog dit: tijdens een latere opdracht moest de mol in het midden van de groep non-verbale signalen uitsturen. En zeg nu zelf, zag u Lancelot daar niet héél vaak aan zijn brilmontuur friemelen? Aha!

Maar dit was zo’n aflevering waarin álle kandidaten met overgave over elkaars voeten struikelden. Zo blonk Commy weer eens uit in haast ongemerkt de boel vertragen (‘Oei, ik ben de weg kwijt in de bibliotheek!’). Toos mag dan pakken minder verdacht zijn dan enkele afleveringen geleden, hij begon wel in het wilde weg te fantaseren dat Magritte een broer had, en dat die misschien wel het Atomium had gebouwd. Maar het is toch vooral Ruben die in de laatste rechte lijn naar de finale nog even besloot om alle ogen hardhandig in zijn richting te trekken.

Eerst vertolkte hij op naadloze wijze een gevoel dat bij veel Belgen leeft door Herman De Croo eens goed op zijn gezicht te geven. Helaas was het de bedoeling om alleen politici te raken die wél premier waren geweest en werd er door De Croo dus wéér geld uit de pot gepakt. Maar het was pas in de inventiefste opdracht van het seizoen - een re-enactment van de film ‘Speed’, met een door de kandidaten gechauffeerde bus die zou ontploffen als het gevaarte onder de 20 mijl per uur zou gaan - dat Ruben de kemel aller kemels sloeg. Om te weten welke draad van de bom de buspassagiers moesten doorknippen, moest hij een kleur doorgeven. Waarop hij prompt groen met geel verwarde: een vergissing van 5.000 euro. Als Ruben tijdens het uitgaan door een meisje wordt afgewezen, heeft hij dan een roodje gelopen?

Het is alleszins van Dante Vanzeir geleden dat een Belg zich nog eens op zulke idiote wijze in de voet schoot op Amerikaanse bodem. Als dit een mollenstreek was - een boude, roekeloze, prachtige sabotage - dan wel één for the ages.

Ruben kreeg later die avond netjes een, welja, geel scherm, en zal volgende week nog méér in de gaten worden gehouden. Ook door u?