‘De mol’: Na hun filosofisch gesprek over americain preparé staan de Lotjes in ons molboekje buiten verdenking gesteld

Een tijdreizende DeLorean uit ‘Back to the Future’, een op een sisser aflopend staaltje sisterhood, én Ruben en Thomas die, in de letterlijke woorden van de altijd klassevolle presentator Gilles De Coster, ‘in de rug zijn gepakt door een eenzame senior’. Voor al wie nieuw inzicht ambieert: hierzo alle mollenstreken uit de vierde aflevering van ‘De mol’, voor u uitgegraven en gefileerd!

Het thema van de aflevering was duidelijk: tijdreizen - in die mate zelfs dat de schijnbaar speciaal voor paaszondag bedachte opdracht rond eitjes rapen gewoon al vorige wéék werd uitgezonden. Nu vonden de kandidaten, van hun villa in Sedona verkast naar eentje in Tucson, de krant van de volgende dag op de stoep. Daaruit bleek dat de kandidaten een ontploffing zouden veroorzaken in een ondergrondse nucleaire site, dat er pasvragen op het spel zouden staan én dat Gilles De Coster in de gevangenis zou belanden − of dat laatste per se iets met dit tv-programma te maken had, was niet geheel duidelijk.

Het indrukwekkende strijdtoneel was een sinds de Koude Oorlog verlaten silo die ooit een Titan II-raket had gehuisd, een onding met een nucleaire lading van 9 megaton, bijna 600 keer zo sterk als de atoombom op Hiroshima − gelijk dus aan ongeveer één middelzacht scheetje na een overladen paasdiner. Alleen: niet alle kandidaten mochten binnen in de silo, en dus moest er overlegd worden wie zou achterblijven. Dat, óf de kandidaten konden ook gewoon − zie: Thomas, die zich naar voren wierp als een jakhals die prooi had geroken − om het eerst naar voren crossen om zichzelf veilig te stellen. Hoe dan ook: het nummer op de achterkant van hun overalls moesten ze angstvallig voor elkaar verborgen houden. Sommigen, zoals Ruben, schuifelden daarom voorbij als een krab, terwijl anderen, als een witteboordencrimineel aangekomen in de gevangenisdouche, angstvallig hun achtersteven bedekt hielden. Geinig zicht. Lancelot en Lieselot bleven bovengronds, en hadden een filosofisch gesprek over americain préparé.

Er leek meteen véél mis te lopen, met als voornaamste euvel: een tot misverstanden leidend gebrek aan communicatie waarvoor een gemiddelde aflevering van ‘F.C. De Kampioenen’ deemoedig het hoofd zou buigen. En toch werd er, na enkele plottwists en steeds hoger oplopende spanningen tussen met name Thomas en de rest van de groep, zomaar 5.000 euro verdiend. In grote mate dankzij de morele onbuigzaamheid van Lieselot, die nog geen pasvraag of vrijstelling zou grijpen als ze die gratis uitdeelden op de kermis naast een toastje préparé. Als zij toch de mol is, dan moet iemand haar eens uitleggen dat ze beter wat uitkijkt met dat roekeloze geldverdienen. Ook Lancelot, al even weinig geïnteresseerd in zo’n pasvraag en bovendien lang niet zo onsympathiek als het internet je wil wijsmaken, staat in m’n mollenboekje buiten verdenking gesteld.

De volgende opdracht was tweeledig: in een dierentuin moesten groepjes kandidaten allerlei faits divers over pakweg een alligator en een capibara opsnorren, terwijl elders Toos met het Lot-duo (Liese- dan wel Lance-) aan een ouderwetse bingo deelnam. De drie werden daarvoor speciaal ter vermaak van de kijker in een GERT gehesen, een zogeheten gerontologic simulator, een verouderingspak dat beweging, zicht en gehoor verminderde: al dan niet vernoemd naar de gelijknamige Verhulst en diens 17de-eeuwse opvattingen over sociale thema’s. Wie zal het zeggen?

Het was alleszins alweer Thomas die zich specialiseerde in dwaalsporen. Meerdere keren drong hij aan op een verkeerd antwoord, en tot twee keer toe slaagde hij erin om luidop ‘beats’ voor te lezen in plaats van ‘bears’ zonder daar een noemenswaardige schrijffout in te zien − een schrijffout was nochtans exact waar hij naar op zoek hoorde te zijn. Als hij over één dier feilloos zou kunnen vertellen, dan wel over... de mol?

Thomas mag zich sinds vorige week in ieder geval bij de hoofdverdachten rekenen, naast Toos en Ruben, wiens halsstarrigheid in de nucleaire silo de groep bijna 5.000 euro kostte. Commy − dankzij de prachtige, loyale Leïla door het oog van de naald gekropen, maar zoals in de beste Hollywood-films die ‘De mol’ graag emuleert, moest die dat met haar leven bekopen − verdenk ik al even weinig als de Lotjes, die me als duo steeds beter liggen.

Een aflevering over tijdreizen en toch herhaalt de geschiedenis zich: op paaszondag mag Jezus herrijzen, maar blijft ook Judas op vrije voeten.