De nieuwe Taylor Swift-docu voelt als een knus haardvuur in een kil jaar

Alles was mogelijk in 2020, dus ook dat Taylor Swift op nummer één in De Afrekening van Studio Brussel zou staan, voor The Killers, Equal Idiots of The Strokes. Ze slaagde daar afgelopen zomer in met ‘exile’, haar mooie duet met Bon Iver van haar even mooie, ingetogen plaat ‘folklore’. Hoe die plaat tot stand kwam, is nu te zien in ‘Folklore: The Long Pond Studio Sessions’ op Disney +.

In ‘Miss Americana’, een documentaire die eind januari op Netflix kwam, kondigde Swift al aan dat ze van koers zou wijzigen. Met tranen in de ogen blikte ze in de film terug op haar bewogen loopbaan, de kleinzielige ruzies met Katy Perry en Kanye West, de beroemde ex-lieven, de overweldigende eenzaamheid in de spotlight. Swift was de publiciteitsstunts en de in de roddelblaadjes breed uitgesmeerde drama’s kotsbeu. Haar voornemen: zich toeleggen op muziek in plaats van op haar reputation.

Het bleek geen loze belofte. Deze zomer bracht ze ‘folklore’ uit, een plaat zo ingetogen dat de titel zonder hoofdletter komt. Swift werkte voor het eerst nauw samen met Aaron Dessner - een surreëel gegeven voor wie de nukkige indierockband The National al jaren volgt - en in plaats van de hipste vogel van het moment te laten meezingen, ging ze in duet met Justin Vernon aka Bon Iver. ‘folklore’ had ferm kunnen floppen, maar het intieme indiegeluid brengt net het beste in Swift naar boven, nu haar talent voor songs schrijven eens niet verzuipt in de bombast van een popplaat.

In ‘The Long Pond Studio Sessions’ komen Taylor Swift en de twee voornaamste producers Aaron Dessner en Jack Antonoff samen in The Long Pond Studio, de rustieke werkplek van The National, om er te praten en samen muziek te maken. Het drietal filosofeert over de lockdown en opgedane levenslessen, over de uitdagingen van het opnameproces en het belang van kunst in deze moeilijke tijden. Het gemijmer is gezellig en levert zo nu en dan wel een interessante uitspraak op – Swift: ‘Het wordt in deze verlichte tijden nog te vaak als aanstootgevend gezien wanneer een vrouw fout gedrag van een man aanklaagt.’ – maar de muziek maakt nog altijd veel meer indruk.

Het trio kleedt de liedjes vanop ‘folklore’ een voor een uit, en de plaat gedijt in deze intieme akoestische setting. ‘Cardigan’ verliest z’n percussie en wint aan kracht, dreampopparels ‘This Is Me Trying’ en ‘Mirrorball’ vervellen tot wonderlijke ballades, en het akoestische singersongwriterlied ‘Betty’ wordt nog kleiner dan op plaat. Uitzondering op de kleinschaligheid is ‘Exile’, waar een stevig ingepakte Justin Vernon – met pet én bandana – zijn partij vanuit Wisconsin inzingt: maar het resultaat klinkt beter dan het eruitziet.

Taylor Swift moest vanwege corona haar headlineshow op Werchter Boutique uitstellen en kan nu ook ‘folklore’ niet met een grootse wereldtournee promoten. Maar deze ‘Long Pond Studio Sessions’ is een waardig alternatief, een knus haardvuur in een kil jaar. Bedankt voor de knuffel, Taylor.

Taylor Swift: The Long Pond Studio Sessions’ is te zien op Disney+.