De nieuwjaarsspecial van ‘Château Planckaert’ leek wel ‘Het gezin van Paemel’, maar met dikkere auto’s

Eerst de geplogenheden: aan eenieder een goede gezondheid en, voor lieden zonder gemaal die doorbuigen onder hun eenzaamheid, een wederhelft die evenzeer in zijn of haar nopjes is met hun gezelschap als de openbare omroep vreugde puurt uit hun verbintenis met de Planckaerts; een alliantie gekenmerkt door, meen ik ondertussen wel te mogen zeggen, een duidelijk waarneembaar mutueel gewin.

Zelfs met het eerste seizoen van ‘Château Planckaert’ al een poos afgerond, lukt het namelijk maar niet om de Planckaerts helemaal te ontlopen. Bleef ik lang genoeg zitten tot ‘Vrede op aarde’ een aanvang kon nemen, dan zag ik daar Stephanie Planckaert de honneurs waarnemen. Passeerde ik tijdens het kanaalzwemmen - veeleer een onderkoeld ploeteren dezer dagen - toevalligerwijs langs ‘Blokken’, dan werd ik ook nog stamvader Eddy gewaar, die daar in een almaar plaatselijker tongval een blok verwenste die niet tuimelde naar wens. Tevens zou er ook sprake zijn van een Planckaert-kerstsingle, maar daar moet ik tot op heden genadig omheen hebben geluisterd. Later dit nieuwe jaar kan ik me, in een poging dat ruimschoots goed te maken, echter volop warmen aan een programma over tienermoeders met Stephanie in de hoofdrol. Zelf loop ik dan wel geen enkele kans meer op onverhoeds prematuur ouderschap, maar een gewaarschuwd man is er twee waard.

Maar eerst dus de nieuwjaarsspecial van ‘Château Planckaert’. Het was billijker geweest was de ‘Château’ daarvoor uit de titel geweerd, want al van bij het begin werd duidelijk dat geen van de Planckaerts zich ook maar in de buurt bevond van hun pittoreske bouwval. De familie bevond zich als vanouds in het Ardense, waarmee weer een belangrijke stap gezet werd in de richting die volgens mij al eventjes aangehouden werd. Meer bepaald: die van ‘De Planckaerts’ van weleer. Francesco, vermaard pleitbezorger van de mannelijke paardenstaart, vatte bij het ontbijt en voor de camera zomaar het plan op om na langdurig samenhokken te trouwen met zijn Magali. Veel emotie leek er niet in die beslissing gekropen, want hoewel een echte Planckaert wel pap lust van schmaltz, blijft een beetje Planckaert-màn toch in de eerste plaats een praktisch schepsel. Zo timmerde de bruidegom in spe voor het huwen nog snel een oude schoolbus om tot kampeerwagen.

Junior Planckaert - geen onvertogen woord over hem - en z’n Shana zouden de eerste logies worden. Shana, ze kent haar schoonfamilie intussen wel een beetje, toonde zich bezorgd over het gebrek aan sanitaire voorzieningen dat ze al zag opdoemen - tot groot vermaak van haar schoonvader, die als stamhoofd blijkbaar wel vaker uit recreatief oogpunt achter een struik neerhurkt als de natuur hem daartoe inspireert. ‘As ge moet kakken, moete kakken’, filosofeerde moeder Christa daaromtrent. Waar had ik dat nog gehoord? Ik kon zweren dat het op dezelfde zender was, maar toen was het nog bedoeld als fictie. Ik kon er om die reden toen ook vrijelijker om lachen, meen ik me te herinneren.

Dat volks niet vanzelf plat hoeft te zijn, moet je mij dus niet uitleggen, maar als ik toch eens twijfel aan het onderscheid, dan is dat niet zelden omdat de genaamde Christopher zijn schoonfamilie naar de kroon probeert te steken. ‘Hij heeft ajuinen op zijn onderbroek staan, zijn scheten zullen ook wel naar ajuinen rieken’, speculeerde die over zijn zelfgemaakte Mageno. Het is lichtzinnig om een bredere verklaring te zoeken achter het herwonnen succes van het geslacht Planckaert, besef ik, maar op zulke momenten denk ik telkens weer een fel bejubelde terugkeer te zien naar de ruwe trekken van de naturalistische boerenroman en zijn verfilmingen: een ongrijpbare vorm van nostalgie naar toen sanitair nog een lachwekkende luxe was en het zweet des aanschijns zaligmakend. Het gezin van Paemel, maar met dikkere auto’s.

De volgende dag kon je, op dezelfde zender en hetzelfde uur, kijken naar een show rond de dertigste verjaardag van Samson en Gert. Na de special rond de special van ‘FC De Kampioenen’.