De reddende engel die Parijs behoedde voor nog meer aanslagen: ‘Kun je dit nog een leven noemen?’

Op 13 november 2015 wordt Parijs overspoeld door een golf van terreur. Met een reeks zelfmoordaanslagen en schietpartijen trekt IS een spoor van bloed door de lichtstad. Twee dagen later neemt Sonia, een doodgewone vrouw uit de Parijse banlieues, contact op met de hulpdiensten. Haar telefoontje zal honderden levens redden – maar niet het hare. De Sonia die op 15 november 2015 belde, bestaat niet meer.

SONIA «Enkele maanden vóór de aanslagen had ik Hasna in huis genomen, een moslima die op het verkeerde pad was geraakt. Die avond kreeg ze telefoon van haar neef: hij had hulp nodig, zei hij. Toen we hem vonden, kraamde hij onzin uit. ‘We zijn nog lang niet klaar,’ riep hij. ‘Kerstmis? Boem! De Joodse wijk? Boem!’»

– Het was Abdelhamid Abaaoud, één van de terroristen van 13 november.

SONIA «Blijkbaar plande hij nieuwe aanslagen in Parijs, die weer honderden slachtoffers zouden eisen. Na een klopjacht kon de politie hem doden. Dankzij mij, zei de openbare aanklager. Maar de vrouw die hij zo uitvoerig loofde, bestond al niet meer. Na haar telefoontje is ze in rook opgegaan.»

– Om uw veiligheid te waarborgen kreeg u getuigenbescherming.

SONIA «Van de ene dag op de andere moesten mijn kinderen en ik alles opgeven: onze identiteit, familie, mijn job… Alles zijn we kwijt. Elke seconde van ons leven wordt bepaald door strikte voorschriften waarvan ik de helft niet begrijp – en als ik het tóch waag om zelf een beslissing te nemen, krijg ik een boete. Ik ben dankbaar voor de inspanningen die de overheid doet om mij te beschermen, maar kun je dit nog een leven noemen?»

– Uw nieuwe identiteit heeft u veel problemen opgeleverd.

SONIA «Ergens op een bureau heeft iemand beslist dat ik Sonia zou heten, en dat ik – een geboren Française! – pas uit het buitenland ben aangekomen. Ik heb máánden moeten vechten om opnieuw een inwoner te worden van mijn eigen land! Bij elke sollicitatie werd ik afgewezen, omdat ik alleen een voorlopige verblijfsvergunning had. Het blijft lastig om werk te vinden: mijn kinderen en ik moeten al jaren rondkomen met minder dan 1.000 euro per maand. En toen ik me onlangs aanmeldde in het ziekenhuis om mijn behandeling voort te zetten – ik lijd aan een chronische ziekte – kreeg ik te horen dat dat niet kon: ‘De patiënte die u beweert te zijn, is al jaren overleden.’»

– Toch wilt u getuigen op het terreurproces in Parijs.

SONIA «De daders verdienen een strenge straf, want ze hebben talloze levens verwoest – óók het mijne en dat van mijn kinderen. Het enige wat me op de been houdt, is het besef dat mijn telefoontje erger heeft voorkomen. Dus: ja, ik ga getuigen. Anders is alles voor niets geweest.»

Telefacts
VTM, zondag 19 september, 22.40

(L’Obs)