De serie ‘Normal People’ is al net zo hartverscheurend als het boek van Sally Rooney

Het koortsige zweten, het drukkende gevoel in de borststreek en de tijdelijke ademnood: adolescentenliefde kan zwaar zijn. De Ierse schrijfster Sally Rooney schreef er een bejubelde bestseller over die door de BBC werd omgetoverd tot een 12-delige serie. De adaptatie is hondstrouw en even hartverscheurend als het boek, maar ook een tikkeltje te blij met zichzelf.

Een tienerromance waarvan wereldwijd honderdduizenden exemplaren werden verkocht. Aan die zin heb je doorgaans genoeg om producenten kwijlend een contract voor de tv-rechten te laten opstellen. Alleen had Sally Rooney in 2018 met haar tweede roman ‘Normale mensen’ niet bepaald de nieuwe ‘Twilight’ geschreven. Wél een verhaal over klassendoorbrekende liefde waarin rijkeluisdochter Marianne en Connell, de iets minder welgestelde zoon van een tienermoeder, al eens discussiëren over ‘Het communistisch manifest’, en waarin de schrijfster subtiel haar eigen kijk op Karl Marx’ pamflet doorheen de knipperlichtrelatie van haar personages weefde. Rooneys zedenschets van de eerste generatie jongeren die wellicht nooit een eigen huis zal kopen, koppelde sociaal commentaar aan een liefdesverhaal dat je hart elke pagina opnieuw brak door je schaamteloos terug te voeren naar je eigen herinneringen aan de periode waarin dat orgaan nog geen littekenweefsel vertoonde.

Het grootste risico van de bewerking van Rooneys roman was echter dat regisseurs Lenny Abrahamson en Hettie Macdonald enkel de millennialromantiek zouden overhouden. Gelukkig schreef de jonge schrijfster zelf mee aan het scenario en blijkt de reeks, net als haar boek, een kundig uitgevoerde evenwichtsoefening tussen een soapachtig melodrama en een indringende karakterstudie van generatie Y. En, de fraai in beeld gebrachte, onstuimige seks tussen jongelingen die hun eigen lijf, en dat van anderen, ontdekken, is ook niet vervelend.

Wél vervelend is de manier waarop Abrahamson en Macdonald hun deel van het werk net iets te ernstig nemen en hardnekkig proberen te bewijzen dat een serie ook serieuze kunst kan zijn. In elke door hippe indiemuziek begeleide scène vinden beide regisseurs altijd wel ergens een streep zonlicht of een straatlantaarn die kunstig in de lens van de camera schijnt, en zelfs in een reeks waarvan de afleveringen amper dertig minuten duren, worden er toch steeds een paar van die minuten gespendeerd aan personages die in een waas van semi-artistieke onscherpte dromerig in de verte staren.

‘Normal People’ vat perfect hoe het voelt om jong en verliefd te zijn, maar net zoals de met Instagram opgegroeide generatie die ze portretteert, is deze serie af en toe iets te verliefd op zichzelf.

‘Normal People’, elke vrijdag op NPO 3