De slotafleveringen van ‘La Casa de Papel’ op Netflix behoren zowaar nog tot de beste van de hele reeks

Het is danig onverwacht en het komt een tikkeltje te laat, maar de makers van ‘La Casa de Papel’ zijn er toch in geslaagd om hun verhaal op een mooie manier af te ronden, in de vijf resterende afleveringen van het vijfde en laatste seizoen.

Vlak voordat het tweede deel van seizoen 5 van ‘La Casa de Papel’ op Netflix verscheen, kwam het nieuws dat er naast een Zuid-Koreaanse remake van de hitreeks ook nog een spin-off in de pijplijn zit, die zal draaien rond Berlin. Dat bericht was vooral verrassend omdat Berlin in het tweede seizoen gestorven is en sindsdien enkel nog in flashbacks te zien was, want de kans dat Netflix zijn Spaanssprekende kip met de huevos de oro zomaar zou slachten, leek altijd al klein. De hardnekkigheid waarmee men zich aan de reeks vastklampt liet in combinatie met het ondermaatse eerste deel van seizoen vijf - één lang uitgesponnen, oorverdovende en redelijk nutteloze gevechtscène - echter niet meteen het beste verhopen voor de finale van ‘La Casa de Papel’, maar zie: El Profesor tovert nog één keer een konijn uit zijn hoed en zegt ‘bella ciao’ tegen de fans met een handvol afleveringen die tot de beste uit de hele serie behoren.

Het tempo en zeker de lichtvoetigheid die in het eerste deel, en eigenlijk ook in seizoen 4, grotendeels ontbraken, zijn terug, en het masterplan dat de professor achter de hand hield, ontvouwt zich nu in al zijn glorie, alleen maar om meteen weer gedwarsboomd te worden. De verhaallijn uit het verleden rond Berlin en zijn zoon die tot nu toe wat doelloos in de lucht rond zweefde, mag eindelijk landen en zorgt voor enkele onverwachte wendingen. De scenaristen slagen er zelfs in om weer aan te knopen bij een belangrijk thema uit het prille begin van ‘La Casa de Papel’, over hoe de bankovervallers een deel zijn van la resistencia tegen de gevestigde macht. Omdat er seizoen na seizoen steeds meer geweld te zien was, werd het imago van de overvallers als moderne Robin Hoods ongeloofwaardig en hun niet-aflatende populariteit bij de juichende massa buiten aan de bank kreeg zelfs iets potsierlijks. Maar de marxist in de professor komt nu weer naar boven, wat richting de finale, waar we voor de rest niets over zullen verklappen, erg goed van pas komt.

Natuurlijk bevatten ook deze afleveringen weer een paar pijnlijke scènes die je naar goeie ‘Casa’-gewoonte enkel kunt bekijken met je handen half voor je ogen: van het moment waarop Monica Gaztambide besluit om voor Denver te strippen in de kluis van de bank gaan je tenen zelfs harder krullen dan tijdens een marathonsessie van ‘James De Musical’. Maar los daarvan is deze finale een waardig einde, wat niet alleen verrassend is maar ook een beetje tragisch. Het wordt nu immers nog duidelijker dat het eerste deel van het vijfde seizoen en een groot stuk van seizoen vier eigenlijk vooral gemaakt zijn om tijd te rekken, en dat de schrijvers daarbij de sterke punten van de reeks steeds meer uit het oog zijn verloren. ‘La Casa de Papel’ werd zo een symfonie die veel te lang is blijven doorgaan en waarin steeds vaker valse noten klonken, maar ze heeft tenminste wel een mooi slotakkoord gekregen.