‘De studio’s’ op VRT MAX laat jongeren zien voor wie hiphop een weg is uit de leeuwenkuil van het leven

‘De studio’s’, een nieuwe korte reeks op VRT MAX, draait rond enkele rivaliserende rapgroepjes en een talentenjacht. Mooi, dacht ik toen ik die synopsis las. Elke generatie verdient zijn eigen muzikale tienerreeks, zijn eigen ‘Spring’ - Jelle Cleymans al dan niet meegeleverd. Negentien minuten later sloeg hoofdpersonage Frederik (Bas Van Weert) een volle wijnfles kapot op het hoofd van zijn vader (Koen Van Impe). Dát heb ik Jelle nog nooit zien doen.

Sowieso maakte de hele eerste aflevering al duidelijk dat ‘De Studios’ geen gezapig reeksje is geworden. Al in de openingsscène wordt Frederiks maat Rico (Frederique Figah) door zijn vader achter het behang geplakt omdat hij niet genoeg geld binnenbrengt in het gezin. Ook voor Ilyas (Ahmed Boucharma Sabar), het derde lid van Drerrieherrie, is het leven een leeuwenkuil en is hiphop de touwladder die in de put bengelt, de lastige weg omhoog naar een wereld vol waggies en geld.

En daar komt neef Bilal al aangepatst, gespeeld door de Nederlandse kickbokser Ilias Ennahachi. Een man met een cabrio en een grote mond, die beweert dat hij Drerrieherrie naar de top kan krijgen. Dat hij zijn rijkelijk belegde brood niet verdiend heeft door auto’s te wassen of poké bowls te vullen, is daar en dan al duidelijk.

Regisseur Sarah Salmi maakt er een punt van om met acteurs te werken die weinig ervaring hebben. Haar keuzes pakken niet altijd goed uit, maar vaak genoeg wel. Vooral Figah en Van Weert maken indruk, respectievelijk als bange jongen die het slechte pad opgaat en doorgesnoven rijkeluiszoon. De meeste acteurs zijn ook muzikanten en schreven de soundtrack, geproduceerd door Jeroen ‘The Subs’ Pessemier: toegankelijke, bloedeerlijke hiphop en r&b die de grootstad ademt, met teksten die niet moeilijk doen. “The drugs help me to hate myself less”, hoor je Van Weert mijmeren terwijl zijn personage de neus in het witte poeder steekt.

Gek genoeg wordt de reeks compleet ongeloofwaardig als het over muziek gaat. Want nee, repetitielokalen in jeugdhuizen hebben geen vleugelpiano’s. Je kan de dag zelf geen optreden organiseren en er reclame voor maken met flyers. Een platenbaas (Clara Cleymans) die een jonge zangeres (Metouka Vlasblom) bij hun eerste ontmoeting al een queensizebed aanbiedt zonder dat die onraad ruikt? Het zal wel. Een talentenjacht die The Battle heet waar je 20.000 euro kan winnen? Waar kunnen we ons inschrijven? Niet dat we zelf al zo vaak ‘s nachts door de Antwerpse haven hebben gestruind, maar de plotlijnen over drugs en geweld komen wel echter over.

Er zitten mooie shots in de reeks en Salmi wil het hebben over muziek, racisme, armoede, patsers en liefde, maar met zes keer twintig minuten heeft ze te weinig tijd om het allemaal verteld te krijgen. Dan nog is ‘De studio’s’ geen absolute miskleun en als de juiste makers hierdoor de juiste acteurs vinden, gaat de liefhebber van Vlaamse fictie goede jaren tegemoet.