De teleurstellende kijkcijfers van ‘Arcadia’ deden meer stof opwaaien dan de reeks zelf

Even scherpstellen: de povere aanwezigheidscijfers die ‘Arcadia’ de voorbije acht weken liet optekenen, deden alles welbeschouwd méér stof opwaaien dan de reeks zelf. Als zondagavondserie verbeeldde ‘Arcadia’ dan ook met verve dat slag fictie waarvoor ooit het epitheton ‘prestigieus’ werd uitgevonden, en tegelijk was de reeks het beste bewijs waarom zulk verbeus eremetaal de drager tegenwoordig evenzeer van dienst is als een motorblok rond de hals van een langeafstandszwemmer.

Vandaag betekent ‘prestigieus’ immers blijkbaar nog weinig meer dan de garantie dat er veel geld naar gegooid werd tijdens het maakproces, en dat er onder het mom van een interregionale samenwerking ook een Nederlander op de set aanwezig was. In ‘Arcadia’ ging het zoals bekend over één miljoen euro per aflevering. Nederlanders waren er ook veel.

Wie op inblazen van Louis Neefs soms vergeet hoeveel geld een miljoen is, kon een idee krijgen aan de hand van de brutalistische decors, die, of ze nu echt waren of door een computer neergepoot, een zeldzame bezienswaardigheid waren in ‘Arcadia’.

Over de glorieuze Dietse samenwerking achter het acteursbestand, was ik dan weer minder te spreken. Als de scenaristen namelijk elke week ongestraft mogen mompelen van ‘nou, bekijk het maar’, al dan niet geïnspireerd door soortgelijke baldadige schrijversstakingen overzee, dan ben je als kijker overgeleverd aan het naturel van de acteurs. En als dan blijkt dat ook die niet zonder averij de grenscontrole heeft overleefd, dan is het behelpen.

Het beperkende effect van die kunstmatige gelijkschakeling, tussen broodspelers van te ver uiteenlopende kunde, tekende nagenoeg elke scène, maar vooral bij gedegen acteurs als Wim Opbrouck werkte ze bijna claustrofobisch. ‘Nou, bekijk het maar’: ik had het ook hem graag gegund als afwezigheidsattest.

Lynn van Royen had als Luz volgens mij dan weer in de eerste plaats te lijden onder de povere pennen achter ‘Arcadia’, want ik kwam er maar niet uit welk aspect aan haar personage ik nu het pijnlijkste vond: de bijwijlen naïeve manier waarop haar personage alle clichés van een autismespectrumstoornis toegedaan was, of haar gekunstelde verhaallijnen, waarvan vooral die bijbleef waarin ze ook nog te maken kreeg met een schier clownesk voorval van seksueel grensoverschrijdend gedrag.

Wél vermakelijk aan ‘Arcadia’ waren de complotdenkers en aanverwante geestesgestoorden in de reeks alras het toonbeeld zagen van de zogezegde dwangmaatschappij die slinkse linkse linkerds, de media, Bill Gates, en de apotheker om de hoek volgens hen in samenspraak willen bewerkstelligen.

Anderzijds vertrouwde ook ìk op den duur de media niet meer over ‘Arcadia’, want vooral ten noorden waren recensenten verdacht in hun nopjes met wat ze gezien hadden; iets dat duidelijk grondig verschilde met waar ik al die tijd naar had zitten kijken. Eén dooddoener was de vergelijking met ‘The Handmaid’s Tale’, maar het is niet omdat iemand in een nabije toekomst tegen een grauwgrijze achtergrond loopt te somberen, dat ik er vanzelf warm van hoef te worden. Zo voelt de dystopie in ‘The Handmaid’s Tale’ dooraderd en levensecht aan, en zegt ze ook echt iets over déze afhellende maatschappij, want in tegenstelling tot die in ‘Arcadia’ mag ze meer zijn dan een fraai vormgegeven, maar bij nader inzien gezichts- en tandeloze dreiging op de achtergrond.

In Arcadia geldt een puntensysteem, en zeggen sommige deuren ‘DEUREN GAAN OPEN’ als ze opengaan. Drie keer raden wat ze zeggen als ze dichtgaan. Gek veel meer weet ik niet, en na acht afleveringen hoeft het ook niet meer. En toch werd al een tweede seizoen aangekondigd. Wat wordt dan het verschil tussen Eén en VRT1, vraag ik me af.