De true crime-docu ‘L’assassin de ma fille’ is zo fraai opgebouwd dat je sympathie krijgt met een ontvoerder

Een bloem uit de bossen van Mazurië. Daarnaar vernoemde een trotse Poolse Fransman in 1968 zijn pasgeboren dochter. In het Pools, legt hij uit, zit er muziek in haar naam, een melodie. Maar op 14-jarige leeftijd werd zijn bloem van hem weggeplukt. Alleen de zoete klank van haar naam bleef over. Kalinka Bamberski vond de dood terwijl ze verbleef in het Duitse Lindau, bij haar moeder en haar nieuwe man, de rijke en gerespecteerde arts Dieter Krombach. De oorzaak? Een zonneslag, beweert Krombach. Verstikking, blijkt uit het autopsieverslag: haar maaginhoud is in haar luchtpijp terechtgekomen. Maar de lijkschouwers konden of wilden geen duidelijke doodsoorzaak aanwijzen. Dat zaakje stinkt, dacht vader André toen hij het verslag las. En de nauwgezette boekhouder beet zich vast in de zaak, op zoek naar gerechtigheid.

Die zal hij krijgen, maar pas een half leven later. De documentaire ‘L’assassin de ma fille’ reconstrueert de weg die Bamberski heeft afgelegd om gerechtigheid te vinden. Hallucinant is die, met vele onwaarschijnlijke kronkelingen, doodlopende stukken en onverwachte bulten. Het Duitse onderzoek pleitte de arts Krombach vrij: de doodsoorzaak kon niet aangetoond worden, dus er was geen reden om de man te verdenken van wat dan ook. Maar Bamberski merkte ongeregeldheden op in het autopsierapport: hoewel er schrammen te vinden waren op de schaamlippen van zijn dochter, is niet onderzocht of ze seksuele betrekkingen had gehad voor haar dood. En die inspuitingen die haar pleegvader haar gaf, tot in haar hart toe, zogezegd om de gevolgen van een zonnesteek tegen te gaan, waren in medische zin op zijn zachtst gezegd ongebruikelijk. Dus liet de geobsedeerde vader het lijk van zijn dochter opnieuw opgraven. Opnieuw werd ze opengesneden, ‘als een varken in een slachthuis’. En wat bleek? Haar geslachtsdelen, die volgens de lijkschouwers na de autopsie waren afgesneden en mee in de kist waren gelegd, bleken nergens te vinden. Simpelweg verdwenen.

Intussen komen in het mondaine Lindau verhalen naar boven. Patiënten van Krombach herinneren zich hoe hij hen met een spuitje verdoofde. Daarna ging hij zijn gang met hen: ze zeiden niet ja, maar ook niet nee, beweerde hij daarover in een zeldzaam vraaggesprek in het bijzijn van zijn advocaat. ‘Er is een gezegde dat luidt: zwijgen is instemmen’, monkelt hij, met de perverse, pedante grijns van een pathologische psychopaat. Juridisch is er een probleem: in Frankrijk is Krombach, onder impuls van vader Bamberski, inmiddels veroordeeld. Maar in Duitsland is hij eerder vrijgesproken. Zolang hij zich niet op Frans grondgebied begeeft, is Krombach veilig. Dus helpt Bamberski het lot een handje. Met de hulp van een louche Kosovaar en een paar ongure Georgiërs laat hij Krombach op een dag ontvoeren. Ze zetten hem af in Mulhouse en bellen de politie: er is een man, hij is veroordeeld in Frankrijk, hij moet opgepakt worden. En zo geschiedt.

Vader Bamberski wordt nadien zelf beschuldigd van het opzetten van een ontvoering. Geheel terecht, maar hij aanvaardt dat met de glimlach. Uiteindelijk krijgt hij een voorwaardelijke straf, dus het doel heiligde de middelen. Want Krombach zelf kwam er bekaaider van af: hij werd veroordeeld tot 15 jaar cel.

‘L’assassin de ma fille’ is fraai opgebouwd: de informatie wordt mondjesmaat, stap voor stap, losgelaten, zodat je altijd in spanning uitkijkt naar de volgende verwikkeling. Vader André speelt de rol van held, maar wordt niet als een heilige geportretteerd: ook zijn kleine kantjes komen aan bod. Toch ligt de sympathie grotendeels bij hem in dit Robin Hood-achtige verhaal. Bamberski is de schelm die dankzij zijn enorme doorzettingsvermogen bereikt wat de instellingen verzuimen te doen. Het grootste manco in de docu is de relatieve afwezigheid van de moeder, die niet verklaard wordt. Ze komt ook zelden zelf aan het woord. Maar wanneer ze dat wel doet, is het raak. Ze bleef haar nieuwe man Krombach heel lang verdedigen, ze vertrouwde hem volkomen. Maar uiteindelijk, na het laatste proces, ziet ze in dat dat onterecht was. ‘Daar moet ik nu mee proberen te leven’, zegt ze. Het contrast met de bescheiden, maar trotse triomf van haar ex-man is groot.