De tweede aflevering van ‘De mol’ zat vol incompetentie, maar we hebben één hoofdverdachte

Soms is het leven een zoet geschenk, soms een harteloos incassobureau. ‘De mol’ besloot deze week z’n deurwaarders uit te sturen. Jens, Jens, Jens ... Tussen een weerzien en een afscheid hoort toch altijd, verdorie, méér tijd te zitten?

Jens was een 24-karaatsdiamant van een kandidaat, maar toegegeven: de aflevering waarin hij samen met zijn hartenlapje Toon in het stof van Lanzarote beet, was één lange masterclass in laaiende incompetentie. In deze groep een mol aanduiden is zoals de hippie vinden op Woodstock, de druppel in de oceaan, de bronstige bonobo op het N-VA-congres: l’embarras du choix.

Wat te denken van Flippie, die zijn eieren innig liet kennismaken met de zwaartekracht (het deelnemersbestand neemt hem dat al niet meer kwalijk, onder het motto: ‘Flippie is Flippie’); van Manu, die niet één antwoord op het piratenstrand juist leek te kunnen beantwoorden; of van Sven, die een epische strijd verloor van een middelzacht briesje. Dat Yens een mango te lijf ging zoals de gemiddelde Viking zich op een mensenschedel stort, duidt niet per definitie op mollengedrag, maar is wel gewoon raar.

Intussen besloot het enigma Bert - zie die ogen mysterieus fonkelen! - om tijdens een opdracht waarbij je je om de twintig seconden ‘Squid Game’-gewijs moest zien te verstoppen aan een doodgemoedereerde duinenwandeling te beginnen. Hij vormde daarna een dodelijk duo met Uma. Met hun gedeelde kennis zijn zij gedoodverfde kanshebbers op een finaleplek. Of zij nu al dan niet handelen met voorbedachten rade, of zij nu al dan niet te goeder trouw zijn, híér situeren zich de meest fanatieke players, de freewheelers die zich op hun eigen golflengte door het deelnemersveld manoeuvreren.

Bert en Uma zeiden vol op één kandidaat in te zetten: afgaande op hun vorige verklaringen zou die ene kandidaat weleens Yens kunnen zijn. Op wie Manu wellicht óók stemde, eveneens zonder averij op te lopen. ‘Averij’ is trouwens één van die piratenwoorden die Manu niet kende op het strand. Wat dááruit af te leiden? Om te beginnen dat je voor een punthoofd nooit lang hoeft te sparen in dit programma.

Eén kanttekening: dat er deze aflevering vooral werd uitgeblonken in klunzigheid van Batshuayiaans niveau, wil niet zeggen dat de makers van plan waren om hun kandidaten cadeautjes toe te werpen. Zo leek de eerste opdracht, waarin de groep ingewikkelde lokale gerechten moest bereiden, bij afwezigheid van professioneel keukentalent al bij voorbaat onmogelijk. Dat er op een halfuurtje geen geslaagde gofio escaldado tevoorschijn werd getoverd, en dat de bienmesabe op een haar na oneetbaar was, oké: Yens en zijn mango massacre indachtig mag je nog van geluk spreken dat er geen doden zijn gevallen.

De piratenopdracht leek me daarentegen doenbaar, maar er was een simpele manier om die te doen mislukken: gewoon van de balk vallen. En wie viel er van de balk? Manu, Uma en Sven. Wat dáár weer uit af te leiden? Kijk, ik werp alleen de ballen toe, aan u om ermee te jongleren. Maar als het echt moet, zet ik in op Bert, al is het maar omdat didgeridoospelers procentueel gezien zelden betrouwbare types zijn.

Hup, daar is dat afscheid al. Adieu, Jens! Dat je koekoeksklok altijd mag blijven tikken, en jij ooit de lotto mag winnen.