De verhalen van Harlan Coben kunnen uitstekende series opleveren, maar blijkbaar ook iets als ‘Hold tight’ op Netflix

‘Adam is zichzelf niet de laatste tijd.’ Met dit excuus installeert de overbeschermende sportarts Ania spyware op haar telefoon waarmee ze de berichten van haar zoon kan lezen. Want er is something rotten in the state of Warschau, de plek waar Harlan Cobens oorspronkelijke verhaal naar is verplaatst in ‘Hold tight’, een miniserie van Poolse makelij.

De achttienjarige Igor is dood teruggevonden, zijn vriend Adam lijkt meer te weten, net als een paar andere vrienden-leeftijdgenoten, die hun dagen vullen met een beetje school en veel stoerdoenerij. Wanneer Adam verdwijnt, staat de niet onbemiddelde gemeenschap pas echt op stelten. Zoals in elke thrillerserie heeft elk personage wel iets te verbergen. En dat zijn er nogal wat: naast Adam zelf ook Adams ouders, twee vrienden van Adam, hun ouders, de winkelier van de wijk, zijn dochter, een huisvriendin, een gepensioneerde hoofdaanklager, diens kinderen, een leraar, een leidster van een jeugdcentrum enzovoort. Volgt u nog? Gefeliciteerd, ik niet meer, en zelfs na afloop van de serie was ik nog in de war wie Kajsa nu weer was en wat de link was van Tadeusz met Adams ouderpaar – de Poolse namen helpen ook niet.

Heel makkelijk te volgen is ‘Hold tight’ dus niet. En zelfs als je daar enigszins in slaagt, blijft de plot een boeltje, met veel te veel digressies, tal van thrillerclichés die er volgens Cobens interne algoritme kennelijk bij moésten – een vader is niet de échte vader, om er maar eentje te noemen, en dat twee personages elkaar kennen uit de tijd dat ze samen in Afghanistan vochten, klinkt zo über-Amerikaans dat het in een Poolse context helemaal ongeloofwaardig is. Het is ook compleet irrelevant voor het verhaal: overbodig? Reken maar van yes. Ook het ritme van de vertelling zit niet echt goed. De expositie duurt veel te lang, de verwikkelingen blijven elkaar maar opvolgen, te veel personages worden een klein beetje gevolgd, en de ontknoping wordt in de allerlaatste aflevering op een drafje afgehandeld, alsof de makers wilden zeggen: u had het niet door, beste kijker, maar kijk eens hoe de draadjes nu samenkomen! Er zijn ook net iets te veel vertraagde scènes met ‘veelbetekenende muziek’, die de spanning alleen maar doen inzakken.

Dan maar negeren, deze ‘Hold tight’? Dat hangt er maar van af. Naar goede Coben-gewoonte zit er in plot en setting een smakelijke mix van actuele ingrediënten – spyware, medicijnhandel, wapenbezit, Afghanistan. En juist omdat we de hoofdrolspelers niet kennen, zijn sommige acteerprestaties best verfrissend: Magdalena Boczarska overtuigt als instabiele, overbeschermende moeder, Leszek Lichota (vader Michal) zie je zo in de betere nordic noir, maar het grootste lichtpunt is wat mij betreft Miroslaw Brojewicz die indruk maakt met zijn ongure tronie, met wenkbrauwen van brezjnjeviaanse proporties. Wat ‘Hold tight’ duidelijk maakt, is dat het niet de naam Harlan Coben is die garant staat voor de kwaliteit van de serie: het zijn de tv-makers. Leveren die goed werk, dan krijg je goed opgebouwde, goed in beeld gebrachte reeksen als ‘El Innocente’ en ‘Stay Close’, twee geslaagde Cobenverfilmingen op Netflix. ‘Hold tight’ is zoals een diepvrieslasagne: er schort van alles aan, maar hij vervult op makke dagen snel de behoefte. Maar als je weet hoe lekker een goede chef zo’n schotel kan maken, stelt hij toch teleur.