‘De Vermeires’ op VTM was als een hondendrol in een zwembadfilter: je kijkt ernaar en je begint een beetje te wanhopen

In ‘De Vermeires’ duldt het gelijknamige mediageslacht in samenspraak met de betalende zender langdurig een cameraploeg in zijn zog, net zoals amusementsindustrieel en badpakkenmodel Gert Verhulst dat al langer doet op een andere commerciële zender. Vanzelfsprekend onder grote bijval. ‘De Vermeires’ ís natuurlijk ‘De Verhulstjes’, maar dan iets minder geslepen, want zo verhouden beide stamvaders zich ook tot elkander.

In een huiselijk tafereel waren we er te Keerbergen getuige van hoe een vader en zoon aan de dis gingen. Zoon Maxime was na een stukgelopen relatie weer ingetrokken in de ruim bemeten familiale villa. Waar het vandaar heen moest, was nog onduidelijk. Veel haast leek er ook niet bij. Vader Jacques wees Maxime er meermaals op dat hij over ‘alle kansen’ beschikte. Wat doet iemand met zoveel, zoniet álle kansen? In dit geval: zijn vader vergezellen als die in de authentieke plunje van de archetypische garagehouder DDT acte de présence geeft op een voorstelling van de nieuwste speelgoedlijn rond ‘F.C. De Kampioenen’. Er was een schare journalisten opgedaagd voor die bedrijfspresentatie, waardoor we in een oogopslag een idee kregen van wat dit land nog rest aan regiojournalistiek, alle inspanningen van Peter Van de Veire ten spijt. De inleving zelve kon ik daarbij een sombere denkoefening niet onderdrukken: wat als ik één van hen was geweest? Die benauwende gedachte werd meteen gevolgd door een andere, waarin ik me plots begon af te vragen of ik, gezeten voor ‘De Vermeires’, het wel zoveel beter getroffen had dan die streekgebonden collegae.

Anders dan haar broer woonde Julie Vermeire al even niet meer in Keerbergen, want zij hokte in Kortrijk samen met Laurins, wiens voornaam de spellingcorrector van mijn tekstverwerker tot fronsen aanzet. Die verhuizing verhinderde Julie niet om toch een centrale rol te vervullen in ‘De Vermeires’. Zo waren we onder meer getuige van haar fitnessregime: Julie was op TikTok eens vergeten om haar buik in te trekken, en daar kwamen toen tal van reacties op. Daar leek ze iets uit geleerd te hebben, maar wat? Laurins beraamde ondertussen een verrassingsetentje ter gelegenheid van hun tweejarige jubileum. Opmerkelijk hoe zulke privéaangelegenheden toch altijd weer mijn zaken blijken te zijn. ‘Liefje, zo móói,’ blubberde Julie toen Laurins voor het moment suprême aan een piano had plaatsgenomen. Labradoedel Sunny, haar onafscheidelijke gezel, liet onderwijl de kans onbenut om in een onbewaakte hoek een drol te draaien, wat ik gezien de globale amusementswaarde van dit moment een gemiste kans vond.

Naar het voorbeeld van ‘De Verhulstjes’ belooft ook bij ‘De Vermeires’ de hoofdmoot uit getoonzette ledigheid in een hogere inkomensklasse te zullen bestaan. De beste blijk daarvan was het zwembadfeestje met champagne om de verjaardag van diezelfde Sunny te vieren, die wel degelijk nog altijd een hond is. ‘Als ik jarig ben, heb ik graag een feestje met vrienden, dus voor Sunny is het toch óók leuk dat zijn hondenvriendjes erbij zijn?’ verklaarde Julie. Een beter beeld van het leven zoals het her en der klaarblijkelijk is te Keerbergen, krijg je niet meer. Hoe noem je decadentie die te alledaags is geworden om nog in aanmerking te komen als uitspatting? En nu ik toch bezig ben, is er al een term uitgevonden voor de zenderoverschrijdende vertrutting?

Dit programma was als een hondendrol in een zwembadfilter: je kijkt ernaar en je begint een beetje te wanhopen. ‘Goed in zijn genre’ heet dat.