‘De verraders’: in de finale wonnen niet de beste BV’s, maar de net iets minder slechte

Doodzenuwachtig was oud-veldrijder Niels Albert, zo vertelde hij de kijker, vlak voordat hij in ‘De verraders’ eindelijk Walter Damen als verrader zou aanwijzen. Die explicitering was niet per se nodig: wij konden ook wel zien hoe Niels hortend en stotend zijn uitgeschreven speech voorlas terwijl hij nauwelijks een blik op de topadvocaat durfde te werpen. ‘Wie is er niet bang voor Walter Damen?’ was wellicht een accuratere titel voor dit programma geweest.

Want de angst zat diep onder de kandidaten. Zelfs medeverrader Jamie-Lee Six was benauwd. ‘Hij speelt dit spel twintig keer slimmer dan wij,’ fluisterde ze derde verrader Loïc Van Impe toe, waarna ze besloot de advocaat voor de bus te gooien. Liever verliezen dan langer vrezen. En verliezen deden de twee overgebleven verraders vervolgens grandioos. Jamie-Lee ‘Ik ben de koningin van de verraders’ Six ontwikkelde strategieën met de subtiliteit van een aardappel, en Loïc tartte met zijn eerste zelfstandige actie niet alleen de spelregels maar sloeg er ook de eigen ruiten mee in. Het leverde een teleurstellende finale op van een toch al teleurstellend programma. Uiteindelijk wonnen niet de beste BV’s maar de net iets minder slechte.

Walter Damen, Astrid Coppens en, vooruit, Maureen Vanherberghen snapten wel hoe je dat doet, zo’n spelletje met bedrog en verraad spelen. De andere deelnemers strompelden zich met weinig tactisch vernuft door de ellendig lange acht uren die dit programma duurde. Al zullen hun prestaties extra flets hebben geoogd omdat we als kijker al vanaf het eerste moment wisten wie de verraders waren en zelf dus niet konden meeraden of er al dan niet een wolf in Hannelore Simoens schuilging. Hoe dan ook, voor het onvermijdelijke tweede seizoen zal het vast helpen om de indoorroeiers en influencers gewoon thuis te laten en enkel advocaten uit te nodigen.

Heel af en toe kon je een glimp opvangen van wat dit programma had kunnen zijn - de ingehouden woede van Wendy Van Wanten bij haar verbanning was een hoogtepunt - maar daar tegenover stonden zoveel tergend trage ontbijtjes en borrelbabbels dat het nooit echt loonde om te blijven kijken. Om nog maar te zwijgen over de ‘missies’, waarbij de BV’s bijvoorbeeld gingen karten, een bloedverdunnende pauzeact die amper een raakvlak met het hoofdspel leek te hebben.

Terwijl een programma als ‘De mol’ voortdurend een diepere laag in de gesprekken en opdrachten suggereert, was het eindeloze gewauwel in ‘De verraders’ net zo hol als het op het eerste gezicht leek. Deelnemer Dirk Draulans vatte het halverwege al uitstekend samen: ‘Je moet niet zoeken naar patronen, schema’s, lijstjes. Het is allemaal puur random.’ En het was niet alleen allemaal volstrekt willekeurig, het was ook gewoon niet om aan te zien. ‘Wat. Een. Mindgame’ juichte VTM na afloop in een persbericht. Zelf zouden we het, streng als we moeten zijn, eerder houden op ‘hersenloos vermaak zonder het vermaak’.