De vijf presentatoren van het 21 juli-concert deden graag of ze iets te zeggen hadden. En toen begon An Lemmens tegen Netsky over stoofvlees

Ach, België. Ik rijd over uw verhakkelde wegen en schaam m’n kaken zo rood als de rechterstrook van uw vlag. Ik zeur meer over uw koterijen dan Xavier over Carmen. Maar als ik muziek hoor van eigen bodem, word ik de Belgste aller Belgen. Geef mij Amelie, Angèle, Charlotte, Damso, Mathieu, Niels, Sylvie of Willy en u vindt in mij een landgenoot waarmee u naar de oorlog kan.

Ik vond het op papier een geweldig idee om het beste van zingend België samen te brengen in het Jubelpark voor de nationale feestdag. Helaas gebeurde ermee wat met alle ideeën gebeurt in Brussel: het liep compleet in de patatten, helaas niet van het soort die zich op een 21ste juli gretig in het vet laten smijten.

Deze avond had presentatoren zoals dit land regeringen heeft: ze waren met te veel en ze deden te graag alsof ze iets te zeggen hadden. Vijf stuks kregen we, die evenveel zenders vertegenwoordigen: James Cooke (Play4), Kobe Ilsen (Eén), An Lemmens (VTM), Joëlle Scoriels (RTBF) en Sandrine Corman (RTL). Die hadden zich perfect kunnen beperken tot het beknopt aankondigen van Yong Yello dan wel Typh Barrow, maar natuurlijk konden er weer geen twee nummers passeren zonder dat er een jong talent of een Adamo uit zijn kleedkamer werd geplukt. Gelukkig zeiden die grootse, stichtende dingen, zoals ‘ik ben blij om hier te zijn’ en ‘bonsoir, tout le monde!’.

Pommelien Thijs had het helemaal getroffen: het popidool kreeg achtereenvolgens vragen over een topje dat ze niet aanhad, een clip die niet in de show zat en haar duet met Jaap Reesema dat ze die avond niet zong. Dan wordt het plots een lange zitting voor die brave borst die ergens in de Borinage voor de buis zit. Hetzelfde trouwens voor het gezin in Langemark dat kennismaakte met de Brusselse raplegendes van L’Or du Commun. An Lemmens vroeg op voorhand: “Zeggen de namen Loxley, Swing en Primero u iets?”, wat voor veel Vlamingen toch klinkt als: “Wat kunt u mij vertellen over het chemisch element strontium?”

Het hoogtepunt kwam van drie andere jonkies: Jérémie Makiese, Grace en Mentissa, winnaars van The Voice Belgique, - van Vlaanderen en -Kids, gooiden hun gospelstrotten op verbluffende wijze in ‘Rise Up’. Mooi ook hoe Arno Hintjens zijn plaats kreeg: Alice On The Roof opende de show met ‘Je veux vivre’, Adamo speelde uiteraard ‘Les filles de bord du mer’ en le plus beau zong zelf nog een woordje mee vanuit zijn stamcafé L’Archiduc, in een sessie die afgelopen maart nog werd opgenomen.

Mocht Arno hebben toegekeken van hierboven, een dampende pot moules-frites verorberend met Brel, Juul Kabas en Willy Willy, dan zou hij zich toch in de kruin hebben gekrabd bij zoveel amateurisme. Uitvallende microfoons, stiltes van tientallen seconden, het interview met Alice On The Roof dat over haar eigen optreden loopt: de bevolking van een festivalnatie hoort daar dieptreurig van te worden. En dan werd Berre nog onder de bus gegooid. De 21-jarige belofte breekt tegenwoordig potten met het prima nummer ‘Say My Name’, maar moest op zijn eerste concert ooit (!) ‘9 Crimes' van Damien Rice zingen, in duet met Charles. Het werd een lastige tango op de rand van zijn eigen stembereik. Zelf wijdde Berre zijn tranen achteraf aan pure emotie, maar toch: hier werd een ruwe diamant veel te hardhandig geslepen.

Videowensen waren er van Red Lions, Red Flames, Stromae en zelfs van Ed Sheeran - de wat meer inheemse Angèle liet niets van zich horen. Netsky was er wel en kreeg An Lemmens’ meest prangende vraag onder zijn neus: “Hoe voelt dat voor jou om hier te staan?” In zijn plaats had ik geantwoord: “Goh, ik heb van ‘t weekend Tomorrowland ondersteboven gebeukt, dus wat dénk je dat ik voel bij dit matig enthousiaste park?” Maar Boris Daenen was zijn fijne zelve en babbelde mee een eind weg over hoe hij friet met stoofvlees miste toen hij in Nieuw-Zeeland woonde. Het neerhalen van de helden, talent niet laten renderen door een gebrek aan ambitie en als het niet lukt over eten beginnen: is dat dan Belgische cultuur?

In elk geval: volgend jaar minder filmpjes en minder hosts. Deze show was te veel van alles en dus eenentwintig keer bijna niks. En, o ja, tweetalige programma’s moet je in dit gekke land nog steeds ondertitelen. Van Langemark tot in de Borinage zullen ze u dankbaar zijn.