De ‘Weg naar werk’ van Wasim: ‘Ik had nooit gekookt, nu ben ik Mister Falafel’

Hij ontvluchtte de oorlog in Syrië en werd in Kortrijk, dankzij een telefoontje met zijn grootmoeder, een succesvol ondernemer: woensdag vertelt Wasim Bayazid (44) zijn onwaarschijnlijke verhaal in de nieuwe reeks ‘Weg naar werk’, waarin Canvas de camera’s richt op mensen met een migratieachtergrond tijdens hun zoektocht naar een job in België.

WASIM BAYAZID «Vóór 2015 was ik nooit langer dan twee weken uit Damascus geweest, daar had de oorlog niets aan kunnen veranderen. Maar dat jaar kreeg ik een kind – een zoon, Bashir – en zat er niets anders op: ik moest vertrekken. Bashir had recht op een beter en veiliger leven dan ik hem in Syrië kon bieden.

»Ik heb het land verlaten, in mijn eentje, op mijn verjaardag. Natuurlijk werd er niet op de tafels gedanst: wie weet was het wel de laatste keer dat we elkaar zagen. Het wás ook een levensgevaarlijke onderneming.»

HUMO Uw lot hing af van een rubberbootje.

BAYAZID «Ik heb de overtocht deels te voet gedaan, deels met de trein, en de overtocht gewaagd op een dinghy, ja. Ik was omringd door mensensmokkelaars en -handelaars. Voor een paar dollars of euro’s werden vluchtelingen ontvoerd of vermoord. Het was verschrikkelijk.

»De eerste maanden in België waren moeilijk. Werk vinden was mijn prioriteit, maar dat is natuurlijk allesbehalve makkelijk als je de taal niet spreekt en de juiste diploma’s niet op zak hebt.»

HUMO Het was een Kortrijkse buddy die u uiteindelijk op het goede spoor bracht.

BAYAZID «Inderdaad, Benoit. Ik had hem leren kennen via een buddyproject van de stad Kortrijk. Op een dag nodigde ik hem uit: ‘Kom je bij mij eten?’ Wat ik in die impulsieve bui even vergeten was: ik kon helemaal niet koken! Tja, in mijn cultuur zijn mannen niet toegelaten in de keuken (lacht).

»Uiteindelijk was mijn oma de reddende engel: via de telefoon hielp ze me vanuit Syrië, stap voor stap, falafels bereiden. Toen Benoit ze proefde, zei hij: ‘Dit is het lekkerste dat ik ooit heb gegeten. Hier móét je iets mee doen.’ Later, toen ik ging helpen tijdens een evenement op de school van mijn zoontje – mijn gezin was intussen naar België gekomen – kreeg ik opníéuw complimentjes. ‘Mister Falafel’ noemden ze me. Zo ontstond het plan om cateraar te worden, maar het werd een valse start: de dag waarop ik mijn btw-nummer kreeg, in maart 2020, kondigde de regering de coronalockdown aan. Alle evenementen werden geannuleerd – een lelijke streep door de rekening.

»Toevallig las ik wat later een oproep van de stad Kortrijk: ze zocht vrijwilligers om mensen door de lockdown te helpen. Ik bood aan om falafels te maken en rond te brengen. Zes maanden later had ik er meer dan duizend geschonken. De stad riep me uit tot één van haar ‘Helden van 2020’, en ik werd geïnterviewd voor het stadsmagazine. De reacties stroomden toe: ‘Wat kunnen we doen om jouw zaak de lockdown te laten overleven?’ Dat was de kiem van mijn takeaway: Fluffy Falafel. Mijn zaak draaide algauw op volle toeren, en dat doet ze nog altijd. Intussen kun je ook ter plaatse komen eten.

»(Mijmerend) Drie jaar geleden had ik nog nooit gekookt, nu win ik de kost als kok. Ongelooflijk, toch? Zonder de vriendelijkheid van de Belgen, en vooral van de stad Kortrijk, was me dat nooit gelukt. Ik kan niet genoeg herhalen hoe dankbaar ik daarvoor ben.»

Weg naar werk
Canvas, woensdag 5 april, 21.55