‘Dead Ringers’ is een afschuwelijke koortsdroom waarvoor wij ons graag nog even omdraaien

Interessant stukje op de Amerikaanse populaire cultuurwebsite Vulture: ‘the Rachel Weisz Gay Index’, een opsomming van Weisz’ rollen, netjes gerangschikt van minst naar meest queer. Bovenaan dat lijstje: ‘Dead Ringers’, een herwerking van David Cronenbergs psychologische thriller uit de jaren 80, met Rachel Weisz als de twee delen van een gruwelijk geniale maar compleet gestoorde gynaecologentweeling. Niet alleen is een van de twee Mantle-twins een beoefenaar van de vrouwenliefde, ‘Dead Ringers’ impliceert ook dat er niemand goed genoeg is voor Rachel Weisz, behalve Rachel Weisz zelf. Nou!

We kunnen ook een collega-criticus na-apen en deze recensie kort houden: ‘Rachel Weisz. Dat is alles. 4,5e ster!’ Maar omdat wij betaald worden per letter - zo merkte u ook al aan de schaamteloos uitgebreide inleiding - doen we toch nog even ons best.

Wie de body horror van David Cronenbergs filmklassieker ‘Dead Ringers’, op zijn beurt schatplichtig aan de losjes op waargebeurde feiten gebaseerde roman ‘Twins’ van Bari Wood en Jack Geasland, doorstond weet al waar de miniserie van Amazon Prime Video over gaat. Identieke tweeling Beverly en Elliot Mantle (in Cronenbergs versie gespeeld door Jeremy Irons) vormt een paar gynaecologen met even waanzinnig talent als ambitie. Beverly is de beheerste, bedachtzame, idealistische van de twee, terwijl de wereld voor extraverte Elliot een speeltuin ter botviering van de maniakale lusten is. Misbruik makend van hun perfecte gelijkenis gebruikt de verlegen Beverly de charmes van zijn flirterige broer om hun patiënten in zijn bed te krijgen. Verbonden door hetzelfde vruchtwater en minaressenbestand lijkt de band van de Mantle-tweeling onbreekbaar, tot een van die door Elliot verleide patiënten, een succesvolle actrice, een wig tussen hen drijft. Beverly krijgt gevoelens voor haar en neemt steeds meer afstand van Elliot, wat een cascade aan dramatische gebeurtenissen doet ontstaan.

Tot zover de gelijkenis tussen de jaren 80-prent en de reboot. In de moderne versie van ‘Dead Ringers’ is Jeremy Irons vervangen door Rachel Weisz en is achter de schermen alle testosteron uit het creatief team geflikkerd. Alice Birch, die haar schrijverstalent al etaleerde in gelauwerde reeksen als ‘Normal People’ en ‘Succession’, zwaait nu de plak aan de schrijverstafel. En dat valt op. De aflevering waarin Elliot en Beverly op bezoek gaan bij een hoop geschifte rijken die hun kraamkliniek moeten financieren doet denken aan de walgelijkste uitspattingen van de Roy-dynastie (Boar on the floor!), en daarnaast heeft ‘Dead Ringers' een uitgesproken feministische invalshoek. Soms door middel van humor (Elliot, met een kwinkslag wanneer haar zus vraagt ‘How huge’ de financiële donatie net is: ‘That’s what she said.’ Elliot, wanneer iemand zegt dat hun potentiële geldschieter een boontje heeft voor slimme vrouwen: ‘Who doesn’t?’, waarop Beverly: ‘Men. And most women.’), soms door middel van beelden die je in andere series zelden tot nooit tegenkomt. Nee, wie niet tegen harige vulva’s, bloederige miskramen of opengesperde vagina’s met piepende pasgeborenekopjes kan, hoeft niet te kijken.

Ook wie niet houdt van een plas bloed en een rilling over de ruggengraat op tijd en stond, skipt ‘Dead Ringers’ maar beter. De body horror van David Cronenberg krijgt weliswaar een andere invulling, maar dat doet geen afbreuk aan de gruwelfactor. Ontwerpen de Mantle-twins in de originele film een resem gynaecologische martelinstrumenten om uit te testen op hun patiënten, dan flirt Elliot in de moderne miniserie stevig met de ethische grenzen van de wetenschap door te experimenteren met buitenbaarmoederlijke zwangerschappen en volledig maakbare, genetisch gemodificeerde baby’s. En zeg nu zelf, wat schrikt u meer af: een klauwvormig grijptangetje in uw voortplantingsorganen, of de gedachte aan een kloon van Jeff Hoeyberghs in babyvorm? Wij weten het wel!

En dan moeten we het toch nog even hebben over Rachel Weisz, want die speelt in ‘Dead Ringers’ misschien wel de rol van haar leven. Beverly en Elliot zijn dan wel uit elkaar te houden door vestimentaire details - Beverly bindt haar zwarte lokken streng vast in een dotje, Elliot laat ze wild op schouders dansen -, Weisz legt in elk deel van de tweeling zoveel subtiel en vaak ronduit hilarisch karakter dat de haartooi ter identificatie overbodig is. Ook wanneer de Mantle-twins iedereen in de luren leggen door van identiteit te wisselen, ziet de kijker aan de trek van een mondhoek of de beweging van een wenkbrauw wie wié is. Die masterclass aan acteren doet de mindere kantjes van ‘Dead Ringers' meestal vergeten. Na enkele afleveringen zakt het tempo even in, sommige verhaallijnen of personages (de bizarre huismeid Greta en de ouders van de tweeling) hebben geen meerwaarde en soms verslikken de scenaristen zich in hun pogingen om aldoor verwarring te zaaien.

Bovenal is ‘Dead Ringers’, mede dankzij de uitstekende sfeerschepping met behulp van soundtrack en decor, één grote koortsdroom. Een afschuwelijke koortsdroom waaruit u niet zo snel mogelijk wil ontwaken, maar waarvoor u zich nog eens omdraait om heerlijk verder te soezen. Vlei u neer, spreid de benen en maak u klaar voor de metalen koelte van de eendenbek van ‘Dead Ringers’.

En Rachel Weisz, God ja, Rachel Weisz. Dat is eigenlijk alles.