humo gidst
Deze films mag u niet missen in de zalen: magie van natte handdoeken, dromen van Jean-Claude, klef sentiment en een Queen
‘LES PASSAGERS DE LA NUIT’ ★★★☆☆
Van Mikhaël Hers, met Charlotte Gainsbourg, Quito Rayon Richter, Noée Abita en Megan Northam.
We kunnen ons in- beelden dat ‘Les passagers de la nuit’ voor velen onder u te licht zal wegen, maar wij, het hart vol weemoed en het hoofd vol dromerijen, zagen een mooie stadsfilm over enkele zielen die hun weg zoeken in het Parijs van de jaren 80. In de openingsscène staat een meisje – we komen later te weten dat ze Talulah heet en dakloos is – in een metrostation als gehypnotiseerd naar een elektronische metrokaart te turen. De flikkerende gele lampjes die de verschillende metrolijnen aangeven, lijken op de kaart een magische lichtslinger te vormen. We leren nog meer stadsmussen kennen: Elisabeth (Charlotte Gainsbourg) bijvoorbeeld, die na haar echtscheiding naar een hoge woontoren in het 15de arrondissement verhuist en haar leven opnieuw tracht op te bouwen. In de gebouwen van Radio France bemant ze de telefooncentrale van ‘Route de la nuit’, een nachtelijk radioprogramma dat – zoals alle nachtuitzendingen – als een magneet werkt voor nachtvlinders, slapeloze geesten en eenzame harten. Gainsbourg die na haar shift glimlachend door de maanbeglansde Parijse nacht naar huis stapt op de tonen van het machtige ‘Unless’ van The Pale Fountains: mooi.
Haar in zijn eigen wereld vertoevende tienerzoon Mathias voelt intussen de vlinders in zijn buik opfladderen. Wanneer de blikken van Mathias en Talulah elkaar op straat kruisen, denk je: zal hij haar een glimlachje schenken? Haar misschien zelfs aanspreken? Maar neen: de jongen weet zichzelf geen houding te geven, slaat verlegen de ogen neer en laat het momentum aldus passeren. Dat korte tafereeltje zegt eigenlijk álles over de werkwijze van regisseur Mikhaël Hers: hij dringt ons geen grote emotionele scènes op en spelt de gevoelens van zijn personages nergens uit. Dat is ook niet nodig: de koude sidderingen die de verliefde Mathias door zijn lijf voelt trekken, kennen we zelf maar al te goed.
De liefhebbers van meer exuberante cinema zullen wellicht op hun honger blijven zitten, maar wij hielden net van de eenvoudige penseeltrekken waarmee de cineast de grootstad tot leven laat komen. Mathias die ruikt aan de handdoek waarmee Talulah zich net heeft afgedroogd; drie jongeren die de bioscoopzaal binnenglippen waar een film van Éric Rohmer speelt; Talulah en Mathias die ’s nachts op het dak van de woontoren napraten over die film: een groot dramatisch gewicht hebben de tafereeltjes uit ‘Les passagers de la nuit’ afzonderlijk bekeken niet. In plaats van een welomlijnd verhaal te vertellen, diept de cineast veeleer dromerig een stapeltje polaroidfoto’s uit zijn memorybox uit de jaren 80 op. Maar als je de punten met elkaar verbindt, zie je – net zoals op die elektronische metrokaart uit de openingsscène – ineens een lichtslinger van levens definiërende voorvalletjes en gebeurtenissen, van de jonge jaren tot de volwassenheid. ‘Ons leven is anders gelopen dan we hadden gedacht toen we hier kwamen wonen. Maar het was een fijne plek, hè?’ zo mijmert Elisabeth wanneer het gezin op het eind wegtrekt uit de intussen o zo vertrouwde flat. Inderdaad: het was een fijne plek.
Nu in de bioscoop.
‘Flee’ ★★★☆☆
Van Jonas Poher Rasmussen, met de stemmen van Fardin Mijdzadeh, Daniel Karimyar en Milad Eskandari
Net als ‘Waltz with Bashir’ en ‘Josep’ laat het voor grote mensen bedoelde ‘Flee’ zien dat tekenfilms méér te bieden hebben dan alleen maar leeuwenkoningen en Minions. ‘Flee’ vertelt in fraaie aquarelstijl het waargebeurde levensverhaal van Amin, een Afghaan die op jonge leeftijd op de vlucht moet voor de moedjahedien – in ‘Rambo III’ nog afgeschilderd als dappere vrijheidsstrijders – die zijn vader hebben vermoord. Zoals sommige kinderen hun trauma’s verwerken door tekeningen te maken, zo blijkt het animatiefilmgenre in dit geval uiterst geschikt om de beangstigende ervaringen van Amin aanschouwelijk te maken. Wat hem in onze ogen extra sympathiek maakt, is dat hij tijdens zijn tienerjaren in Afghanistan – waar homoseksualiteit niet wordt aanvaard – zijn seksuele aard ontdekte doordat hij verliefd werd op de man die in zijn slaapkamertje op zijn posters prijkte: Jean-Claude Van Damme!
Vanaf 1 juni in de bioscoop.
‘ONE SECOND’ ★★★☆☆
Van Zhang Yimou, met Yi Zhang, Wei Fan en Yan Li
Zes jaar nadat hij Matt Damon heeft laten inhakken op een leger van monsterlijke hagedissen op de Chinese Muur in het campy ‘The Great Wall’, keert regisseur Zhang Yimou terug naar het échte China met ‘One Second’, een in de grauwe jaren 60 spelend drama over een ontsnapte gevangene die zo zijn eigen redenen heeft om in een godvergeten dorp de vertoning van de patriottische speelfilm ‘Heldhaftige zonen en dochters’ bij te wonen.
Het allermooist vonden wij de prachtig gefotografeerde scènes waarin de projectionist de hele dorpsbevolking mobiliseert om de in het woestijnzand gevallen filmpellicule te reinigen en (met behulp van waaiers en waslijnen!) te drogen: hm, brengt Zhang hier een lofzang op het Chinese ideaal van de collectieve inspanning? Jammer genoeg werpt de projector niet alleen magische lichtbundels op het witte doek, maar ook enkele kwakjes klef sentiment.
Vanaf 1 juni in de bioscoop.
‘ELIZABETH: A PORTRAIT IN PART(S)’ ★★½☆☆
Van Roger Michell, met Queen Elizabeth II, Tony Blair en prins Charles
Dit jaar is het zeventig jaar geleden dat ‘High Noon’ uitkwam! En, iets minder opwindend: het is ook zeventig jaar geleden dat Elizabeth II de troon besteeg. Net zoals een bruidspaar tijdens het huwelijksfeest door de vrienden wordt getrakteerd op een collage van grappige en ontroerende homevideobeelden, zo heeft Roger Michell een nostalgische compilatie gemaakt van archiefbeelden over haar koninginschap. Fans van de monarchie zullen smullen, maar Michells sardonische humor roept soms vragen op. Een beeld van Elizabeth die tijdens één van haar vele staatsbezoeken met een onpeilbare blik staat te kijken naar een traditionele Afrikaanse dans, wordt afgewisseld met beelden van Captain Kirk en Mr. Spock die met verbaasd opgetrokken wenkbrauwen een gevederde alien gadeslaan. Drijft de documentaire hier de spot met Elizabeth, of met die dansende Afrikanen? Hm, dubieus.
