‘Die Hard With a Vengeance’ is twee uur meerennen, -racen en -tuimelen zonder een spierverrekking te riskeren

Amerikaanse film van John McTiernan, met Bruce Willis, Jeremy kans, Samuel L Jackson, Graham Greene, 1995.

Toen ik even moest wegkijken van ‘Die Hard with a Vengeance’ bemerkte ik in een flits iets vreemds: een man met het hoofd op kwart voor zeven, bezig te slapen! Blijkbaar een ernstig geval van narcolepsie (zijn grootvader stierf in zijn slaap aan het IJzerfront), want aflevering 3 van deze vaak geïmiteerde (‘Cliffhanger’, ‘Speed’...) maar zelden geëvenaarde mega-actie-serie is weer straffe koffie. Achter de megafoon (Action!) stond opnieuw de grote John McTiernan, choreograaf van ‘Die Hard’ en ‘Last Action Hero’, en al blijft de torenhoge klasse van het origineel onovertroffen, toch is dit opnieuw een grandioos, heerlijk futiel spektakel.

Na een wolkenkrabber en een luchthaven heeft het actieterrein zich nu uitgebreid tot heel New York, dat herschapen wordt in een gigantisch, dodelijk pretpark, met gebruik van alle mogelijke voertuigen, en overtreding van alle mogelijke verkeers- en beleefdheidsregels. Bruce Willis is weerom fantastisch, beginnend als aan lager wal geraakt agent (‘I was smoking cigarettes and watching captain Kangeroo’, knipoogt hij naar ‘Pulp Fiction’), en eindigend in de stijl van Lambik na een ontploffing.

Hij heeft er ook een compagnon bij gekregen, de heerlijke Samuel L Jackson, met wie hij een komisch duo vormt dat Gibson en Glover uit de Lethal Weapon-serie naar de vergetelheid speelt. De booswicht is dit keer een psychopatisch, uiteraard hoogbegaafd bommenlegger, in de verrassende gedaante van een geblondeerde, balletdanser-achtige Jeremy Irons. Zijn zieke brein dicteert de actie, die uiteraard nergens op slaat, maar door McTiernan wel meeslepend in beeld wordt gebracht.

‘Die Hard with a Vengeance’ is twee uur meerennen, -racen en -tuimelen zonder een spierverrekking of erger te riskeren. Het hoeft niet altijd menens te zijn.

Bekijk hier de trailer: