‘Dimitri Vegas & Like Mike’ op Streamz toont meer dan jumpende massa’s en hartjeshanden

A Streamz Original, dat is de achtdelige docureeks ‘Dimitri Vegas & Like Mike’ waarvoor Eric Goens – Goonz voor onze Amerikaanse vrienden – de Willebroekse grootverdieners van de EDM Dimitri en Michael Thivaios een jaar lang mocht volgen. Correctie: het waren DVLM die da Goonz uitkozen om hen een jaar lang te volgen, nadat er eerder al een rij internationale producers in de running waren geweest voor wat nu eens een tekenfilm, dan weer een documentaire en vervolgens een docusoap zou worden. Bij de broers Thivaios zit er namelijk altijd van alles in de pijplijn, en dat móét en zal altijd gecommuniceerd worden in zinnen waarin onze moerstaal aardig wat concurrentie krijgt van een soort Hollywood-Engels. Zo ook in deze achtdelige docuserie die het hele project uiteindelijk geworden is. Een samenwerking tussen Mediahuis en Streamz waarin de maker/interviewer zich moeiteloos aanpast aan de backstages die hij met de twee internationale dj’s afschuimt en aldus buiten beeld graag Engelstalige levenswijsheden afvuurt à la ‘It’s a lonely life’ of ‘Lots of booze’.

Die backstage-interviews leveren in ieder geval veel meer op dan een achtdelige Tomorrowland-aftermovie. Ze zijn er natuurlijk volop, de beelden van de twee jumpende dj’s op megapodia, omgeven door vuurwerk en confettikanonnen, de van links naar rechts hossende mensenmassa’s, de hartjeshanden. Maar deze reeks weet goed de vinger te leggen op de gejaagdheid, en ook de verdwaald- en verdwaasdheid die het tourleven dicteert. Nergens maken DVLM er een geheim van: ze runnen een bedrijf, ze zijn een merk, ze geven shows (géén sets of concerten). Of die hele, snelle, door dollars geregeerde EDM-wereld van Balenciaga-shirts, designersneakers en luxehotelsuites u überhaupt interesseert, is een andere vraag, gesteld dat een muziekdocumentaire voor u moet gaan over de making-of van pakweg ‘Rumours’ van Fleetwood Mac. Ook sneuvelen er nergens façades of ego’s zoals in ‘Some Kind of Monster’, de tourdocu van Metallica die geldt als hét ijkpunt voor alle tourdocu’s. Maar er valt hier ook weinig ego te rapen: de Thivaiossen herhalen weer dat ze liever hondsmoe tijdzones doorkruisen dan ooit weer in shiften te moeten gaan werken in de fabriek.

Toch valt her en der wel degelijk een barst in de façade te ontwaren: er is de droom van Dimitri om ooit een échte wereldhit te scoren, en om het als acteur te maken in Hollywood, waarmee hij zichzelf, ondanks de miljoenen op zijn bankrekening, gelijkschakelt met de gemiddelde ober in L.A. Een bijzondere nevenrol is er ook weggelegd voor de fluorescerende mutsencollectie van Like Mike. En Dimitri Vegas die op een nachtelijke tourbus, met zijn vader slapend naast hem, een spelletje ‘Mortal Kombat’ speelt, en wel met zichzelf op het scherm (het personage Sub-Zero in ‘Mortal Kombat 11’ is naar Vegas’ beeltenis gemodelleerd): je ziet het een Lemmy Kilmister zaliger zo doen, omgeven door diezelfde tristesse die er nu eenmaal heerst op een nachtelijke tourbus. Als Vegas er nog aan toevoegt dat de allereerste keer dat hij ‘Mortal Kombat’ speelde ergens begin jaren 90 was, in een arcadehal aan de Belgische Kust, móét je wel besluiten: er is waarlijk géén business, zoals de showbusiness.