‘Dirty Lines’ op Netflix is veel meer dan de Nederlandse ‘Sex Education’

Hitsige praat met een lauwwarm educatief sausje - waar kenden we dat ook alweer van? Op papier lijken ze op elkaar, maar ‘Dirty Lines’ is veel meer dan de Nederlandse ‘Sex Education’.

Iedere twee weken schrijft de Nederlandse actrice Joy Delima een column voor De Volkskrant, getiteld ‘Seks met Joy’. Afgelopen zaterdag opende zij haar rubriek als volgt: ‘Deze week is het precies een jaar geleden dat ik seks had met een ander. Wat? Ja ja, uw sekscolumnist heeft geen seks. En u maar denken dat ik Seks and the City zelf was.’ Volledige openheid en vrolijke confrontatie met ongemakkelijke onderwerpen vormen de succesformule van Delima’s stukjes, waarin ze onderzoekt wat seks betekent voor een jonge vrouw in de jaren twintig van de eenentwintigste eeuw. Het is dan ook niet verwonderlijk dat de rol van Marly, de hoofdpersoon van ‘Dirty Lines’ die met dezelfde vragen worstelt als Delima in haar columns behandelt, de actrice als gegoten past.

‘Dirty Lines’ is gebaseerd op een waargebeurde geschiedenis. In het gezellige, smerige, grimmige Amsterdam van de jaren tachtig wordt de eerste sekslijn opgericht: een telefoondienst waar de beller kan luisteren naar bandjes met geile praatjes. Oprichter is de handige jongen Frank, die al zijn eerdere handeltjes in rook zag opgaan. Maar nu heeft hij, samen met zijn technisch onderlegde broer Ramon, voor het eerst goud in handen: Teledutch is een doorslaand succes, geld komt in ongekende hoeveelheden hun kant op gestroomd, de stad ligt aan hun voeten. Marly kruist hun pad naar succes per toeval, wanneer ze om snel wat bij te verdienen haar preutsheid aan de kant schuift en haar stem leent voor een vies verhaal.

Gelukkig is de Nederlandse Netflixserie niet slechts een vrolijke bewerking van Delima’s columns. Subtiel komen de emancipatoire lessen in verschillende verhaallijnen naar voren, soms wat te uitleggerig, maar nooit echt irritant. Meer dan een college seksuologie is ‘Dirty Lines’ een gelaagd drama, waarin ieder personage driedimensionaal uit de verf komt – zelfs de meest karikaturale, zoals het wereldvreemde gothic-meisje dat zich tot seksgodin ontpopt, of de universitair docent die met zijn bruine krullen de hoofden van zijn studenten op hol brengt.

Drie dingen maken ‘Dirty Lines’ tot één van de leukste series van de afgelopen jaren. Nummer één: de speelse regie, die nonchalant heen er weer springt van tragedie naar komedie en weer terug, met hier en daar een prettig vervreemdend element. Nummer twee: het scenario, geschreven door onder meer Franky Ribbens en regisseur Pieter Bart Korthuis, dat op een paar zwakke momenten na origineel en vakkundig gemaakt is. Nummer drie: de cast. Wat er in het water zat dat op de set geschonken werd weten we niet, maar bijna alle acteurs stijgen boven zichzelf uit. Joy Delima, maar ook Yari van der Linden, Ayla Satijn, Julia Akkermans – de rij relatief onbekende namen die zich van hun beste kant laten zien, is lang. Chris Peeters en Minne Koole leveren de meest indrukwekkende prestatie. Hun vertolking van de broers Ramon en Frank, even aangrijpend als onnadrukkelijk, levert tranen van het lachen én van ontroering op.