Dit episch, traag en allesbehalve hapklaar familiedrama is mogelijks de serie van het jaar, en neen, het is niet ‘De Verhulstjes’

Van ‘Bridgerton’ tot ‘De Verhulstjes’, groots opgezette familiedrama’s zijn weer helemaal in op televisie. Maar wat AppleTV+ brengt met het Koreaans-Japanse ‘Pachinko’ is toch van een ander, veel hoger niveau.

Een ‘pachinko’ is een eenvoudig gokspel waar je balletjes in moet schieten in de hoop dat die goed vallen en een prijs opleveren, een combinatie tussen een flipperkast en die duivelse machines in speelhallen waar het altijd lijkt alsof er zo dadelijk een enorme hoeveelheid muntjes naar beneden gaat vallen tot je begint te spelen en binnen de kortste keren al je geld kwijt bent. In Japan zijn ‘pachinko’s’ erg populair en bestaan er grote zalen vol kleurrijke toestellen, maar er wordt wel neergekeken op het tijdverdrijf en degenen die hun centen in de apparaten steken. Mozasu, een van de hoofdpersonages in de serie ‘Pachinko’, is als uitbater van zo’n speelhal rijk geworden maar door het stigma rond het spel blijft hij een outsider in de Japanse maatschappij. Zijn afkomst helpt evenmin, want Mozasu behoort tot een familie die ooit vanuit Korea naar het land van de rijzende zon is geëmigreerd en voor Koreaanse migranten blijven veel deuren in Tokyo en omgeving gesloten, ook als ze zoals Mozasu in Japan zijn geboren.

‘Pachinko’, naar een boek van de Amerikaans-Koreaanse schrijfster Min Jin Lee uit 2017, mag zijn titel dan halen bij de machines van Mozasu, het centrale personage is zijn moeder Sunja, die indertijd vanuit Korea naar Japan is gekomen. De serie begint rond 1915 in een hutje in een Koreaans vissersdorpje waar Sunja’s moeder een ritueel uitvoert om geen miskraam te krijgen, gaat dan vooruit in de tijd naar 1989 waar Suna’s kleinzoon Solomon een evaluatiegesprek heeft in een New Yorkse bank en vertelt daarna in acht afleveringen en ontelbare sprongen heen en weer hoe het de familie in die pakweg tachtig jaar is vergaan. Het is een onbeschaamd epische reeks zoals die vandaag veel te weinig worden gemaakt, met grote historische gebeurtenissen, waaronder de bezetting van Korea door Japan in 1910, die het decor vormen voor de kleine maar vaak even dramatische verhalen van de personages: van Sunja die opgroeit onder het juk van de Japanners en verliefd wordt op een vishandelaar met maffiaconnecties tot Solomon die in opdracht van zijn bank een weduwe van Koreaanse afkomst ervan moet overtuigen om haar lapje grond in Japan te verkopen. Er verandert veel in die acht decennia maar sommige dingen blijven gelijk, vooral de neerbuigende en soms ronduit racistische houding van de Japanners, een overblijfsel van de bezetting dat nooit echt verdwenen is.

Evident of hapklaar is ‘Pachinko’ niet. Er wordt, met uitzondering van een handvol scènes die zich in New York afspelen, alleen maar Japans en Koreaans gesproken en omdat het vaak een beladen betekenis heeft wie welke taal gebruikt, krijgen ze in de ondertitels elk een eigen kleur mee. Het tempo ligt laag - zeker in vergelijking met Koreaanse series als ‘Squid Game’ of ‘Hellbound’ - en het duurt, mede door alle tijdsprongen, wel even voor je alle personages uit elkaar kunt houden. Maar goed, dat laatste geldt natuurlijk ook voor de broers uit ‘Bridgerton’ en de thematische rijkdom en visuele kracht die deze reeks in acht afleveringen aflevert, zou het Britse kostuumdrama nog niet in acht seizoenen halen. ‘Pachinko’ is ongeacht welke taal je spreekt of waar je vandaan komt een prachtig, indrukwekkend drama over mensen die als balletjes rondvliegen in de hoop ergens te belanden waar het lot hen gunstig gezind is, en mogelijks de serie van het jaar.