Dit zijn de tien beste films die u op dit moment in de bioscoop kunt zien

Een avondje cinema? Onze man zet de aanraders op een rij.

1. ‘The Banshees of Inisherin’: nu al de beste film van het jaar?

★★★★★

Van Martin McDonagh, met Colin Farrell, Brendan Gleeson, Kerry Condon en Barry Keoghan

Regisseur en scenarist Martin McDonagh (‘In Bruges’, ‘Three Billboards Outside Ebbing, Missouri’) laat in ‘The Banshees of Inisherin’ meesterlijk zien dat die ogenschijnlijk bucolische Ierse landschappen in realiteit zijn vergeven van dreiging, agressie en stille wanhoop. Mooier dan een glooiend veld vol veldbloemen, droever dan een Ierse traditional, poëtischer dan een schip dat in de verte langzaam achter de horizon verdwijnt, sterker dan een Irish Coffee. 2023 is nog maar net begonnen, en het zou zomaar eens even kunnen dat we nú al de beste film van het jaar hebben gezien. Lees de hele recensie.

***

2. ‘John Wick: Chapter 4’

★★★★☆

Van Chad Stahelski, met Keanu Reeves, Donnie Yen, Bill Skarsgård en Ian McShane

Nog nahijgend en natrillend kunnen wij u melden dat ‘John Wick: Chapter 4’ de drie vorige afleveringen – en die wáren al zo cool! – in alle opzichten grandioos overtreft. Het graphic novel-achtige universum van de High Table, met zijn eeuwenoude codes, regels en rituelen, wordt nóg meer uitgediept; de sets zijn luisterrijker dan ooit; de premie op het hoofd van John Wick (Keanu Reeves), de Man in het Zwart, blíjft maar stijgen; en de actietaferelen doen uw hart als nooit tevoren beuken, bonken en bonzen.

***

3. ‘Le bleu du caftan’

★★★★☆

Van Maryam Touzani, met Saleh Bakri, Lubna Azabal en Ayoub Missioui

We zien het in de droeve glans in zijn ogen: de ambachtelijke kleermaker Halim voelt iets voor Youssef, zijn veelbelovende leerjongen – tot ongenoegen van Halims echtgenote Mina, die haar huwelijk als woestijnzand door de vingers ziet glijden. Halim verdwijnt af en toe met een andere man in een badhokje, maar meestal dient hij zijn verlangens te onderdrukken: in Marokko is homoseksualiteit verboden. Sommigen zullen de op zachte toon uitgesproken dialogen te metaforisch vinden, maar voor ons maken die poëtische mijmeringen, evenals de zintuiglijke close-ups en de ingetogen vertolkingen, net deel uit van het prachtige weefsel van dit meesterwerkje. Op het eind, wanneer het blauwe gewaad uit de titel eindelijk zijn bestemming vindt, beseften we diep ontroerd waar we al die tijd naar hadden zitten te kijken: een aanmoediging om lief te hebben, over alle grenzen heen.

***

4. ‘Babylon’: Daar zijn de roaring twenties!

★★★★☆

Van Damien Chazelle, met Brad Pitt, Margot Robbie, Diego Calva en Olivia Wilde

Nooit eerder hebben we zo’n uitzinnig en levenslustig feest meegemaakt als in ‘Babylon’. In de opzwepende, schitterend gechoreografeerde, bijna 30 minuten durende openingssequens die zich anno 1926 afspeelt in een villa op een heuvel in Californië, worden we meegezogen in een draaikolk van ‘Caligula’-achtige losbandigheid. De spetterende tijden blijven evenwel nooit duren, niet in het echte leven en niet in ‘Babylon’. De echo’s van het fonkelende feest zijn nog niet helemaal uitgestorven of regisseur Damien Chazelle (‘La La Land’) stelt zijn lens al scherp op de donkere kantjes van het Hollywood van de jaren 20 en 30. Lees de hele recensie.

***

5. ‘Close’: Kubrickiaanse schoonheid

★★★★☆

Van Lukas Dhont, met Gustav De Waele, Eden Dambrine, Émilie Dequenne en Kevin Janssens

Roerloos, muisstil, in opperste concentratie, en aldoor met een traan op de wimpers, voelden wij mee met de twee jonge hoofdpersonages van ‘Close’, Léo en Rémi. In het begin van de film, in een reeks scènes die terstond duidelijk maken dat regisseur Lukas Dhont een geweldig oog heeft voor prachtige beeldkaders (met dank ook natuurlijk aan zijn director of photography, de onvolprezen lichttovenaar Frank van den Eeden), zien we hoe Léo en Rémi tijdens een onvergetelijke zomer het soort innige vriendschap beleven dat de meesten onder ons hoogstens één keer in hun leven ervaren. Maar wat in de veilige haven van de kindertijd nog onschuldig en bucolisch mag worden genoemd - samen door de velden rennen, riddertje spelen - krijgt in de jungle van de middelbare school ineens een wrange bijklank (‘Vormen jullie misschien een koppel?’). Lees de hele recensie.

***

6. ‘Pacifiction’: een tropenkoortsige parel

★★★★☆

Van Albert Serra, met Benoît Magimel, Pahoa Mahagafanau en Marc Susini

Benoît Magimel is schitterend als De Roller, een grootsprakerige maar in wezen meelijwekkende Fransman die immer in een hagelwit pak rondbanjert op het broeierige Frans-Polynesische eiland waarvan hij de ambassadeur is. Wanneer in de zwoelte tal van schimmige figuren opduiken, gaat De Roller als een vierdehandse James Bond – dat treurige verrekijkertje! – op zoek naar aanwijzingen voor een samenzwering. De bevreemdende soundscapes zorgen aldoor voor een onwerkelijke atmosfeer, maar zetten daarnaast ook de tragische inslag van het personage in de verf: hoe waardig hij zich ook gedraagt, De Roller is allang verworden tot een treurig relict van de koloniale tijd. Hoe aangrijpend, hoe eigentijds.

***

7. ‘Tár’

★★★★☆

Van Todd Field, met Cate Blanchett, Noémie Merlant, Nina Hoss en Mark Strong

Doodstil, ademloos en met immense bewondering voor de briljante regie van Todd Field en voor de virtuoze vertolking van Cate Blanchett zaten wij te kijken naar de trage, onafwendbare ondergang van Lydia Tár. In het begin leren we Lydia kennen als een machtige vrouw die onhoudbaar door het glazen plafond is gebroken en aan de absolute top van de klassieke muziekwereld staat: ze is de vaste dirigente van het Berliner Philharmoniker (het Real Madrid onder de symfonieorkesten), staat op het punt om voor het eerbiedwaardige muzieklabel Deutsche Grammophon te beginnen aan de liveopname van de vijfde Symfonie van Mahler én ze zoeft rond in een hybride Porsche. Maar er verschijnen onheilspellende barsten in de façade: we krijgen hints van toxisch gedrag; geesten uit haar verleden beginnen zich te roeren. Zou het kunnen dat er in de geniale dirigente een meedogenloos seksueel roofdier schuilgaat?

***

8. ‘Aftersun’

★★★½☆

Van Charlotte Wells, met Paul Mescal, Frankie Corio en Celia Rowlson-Hall

#OscarsSoMale: in de categorie van beste regisseur werd dit jaar geen enkele vrouw genomineerd. Had die nominatie anders verdiend: Charlotte Wells, een debuterende Schotse regisseuse die met ‘Aftersun’ een wondermooie en diep melancholische film heeft gemaakt over een jongedame, Sophie, die terugblikt op de lang vervlogen tijd toen ze samen met haar vader op vakantie ging in Turkije. De wisselwerking tussen de 11-jarige Sophie en haar vader (Paul Mescal, nóg zo’n groot talent) is prachtig om te zien, al laten zijn stemmingswisselingen ook wel vermoeden dat er iets weegt op hem. Ondertussen zorgen de mooie liedjes (Blur!) en de beelden van de door het zwerk zeilende paragliders voor een merkwaardig dromerig effect. Uit de zacht meanderende beeldenstroom groeit uiteindelijk een hartbrekend besef: dat dat kleine meisje haar vader na die vakantie nooit meer levend heeft gezien.

***

9. ‘CREED III’

★★★½☆

Van Michael B. Jordan, met Michael B. Jordan, Jonathan Majors en Tessa Thompson

Het voelde als een uppercut toen bekend raakte dat Sylvester Stallone niet langer zou meespelen in de franchise die hij in 1976 met bloed, zweet en tranen uit de grond had gestampt. Maar zie: ‘Creed III’ is een toppertje geworden, en we hebben Sly niet eens gemist! Door van in het begin enkele machtige hiphopdreunen op onze trommelvliezen los te laten, maakt hoofdacteur én regisseur Michael B. Jordan zich de franchise meteen eigen: he owns it! Als Damian ‘The Dame’ Anderson, Creeds doortrapte tegenstander, laat Jonathan Majors (alias Marvel-booswicht Kang the Conqueror) zien dat hij ook buiten het Marvel Cinematic Universe een ferm stukje kan acteren. De boksduels zijn op visueel vlak intens, rauw, en bloederig – één snelle, rechtse stoot in de buik komt zelfs zó hard aan dat je de zweetdruppels van de achterkant van de rug in slow motion ziet opspatten. Whoah!

***

10. ‘Scream 6'

★★★½☆

Van Tyler Gillett en Matt Bettinelli-Olpin, met Jenna Ortega, Melissa Barrera, Hayden Panettiere, Samara Weaving en Courteney Cox

Ook in de nagelnieuwe film is het opnieuw een plezier om de personages in die kenschetsende ironische ‘Scream’-stijl te horen babbelen over de do’s & don’ts van hun eigen franchise. Zo maakt Mindy Meeks, het nichtje van Randy en één van de overlevenden van de slachtpartij in de vorige episode, er ons op attent dat we inmiddels zó ver gevorderd zijn in de franchise dat er eigenlijk geen regels meer zijn: ‘Als zelfs James Bond, Luke Skywalker en Tony Stark kunnen sterven, dan is niemand veilig!’. Dat er geen regels meer zijn, wordt overigens met verve bewezen wanneer Ghostface in een geweldige scène in een kruidenierszaak zijn vertrouwde keukenmes ineens inruilt voor een (wegens spoilergevaar geschrapt).