Doctor Sleep (★★★★☆)

Here’s Danny!

Horror in een beeldkader dat door Edward Hopper geschilderd had kunnen zijn, staat een man in een door gelig neon verlicht benzinestation zijn auto vol te tanken. ‘We zijn er bijna,’ zegt hij terwijl iele sneeuwvlokjes op hem neerdwarrelen. ‘Op de berg.’ En terwijl de man en zijn passagier hun rit voortzetten, bezorgen de diep grommende strijkers je rillingen – het soort rillingen die bewijzen dat je naar een geweldige film zit te kijken.

Wat herinneren wij ons van ‘The Shining’? Dat de ‘Redrum! Redrum! Redrum!’-mantra van de kleine Danny Torrance ons de stuipen op het lijf joeg. Dat Stanley Kubrick filmgeschiedenis schreef met die adembenemende opnames van Danny die in zijn karretje door de desolate gangen van het ingesneeuwde Overlook Hotel zoeft. En dat Stephen King, om redenen die u zelf maar eens moet googelen, altijd heeft gegruwd van wat Kubrick met zijn bestseller had aangevangen. We waren er dan ook graag bij geweest toen regisseur Mike Flanagan de schrijver voorzichtig duidelijk maakte dat hij van ‘Doctor Sleep’ een rechtstreeks vervolg zou maken op de door King verachte Kubrick-film – flashbacks inbegrepen! King gaf niettemin zijn zegen, en gelukkig maar: ‘Doctor Sleep’ is niet zomaar een sequel geworden, maar een ijzersterke horrorfilm die in het stilaan uit zijn voegen barstende pantheon van King-verfilmingen een ereplaats mag innemen tussen ‘Misery’ en ‘Dolores Claiborne’.

Het Overlook Hotel is dichtgetimmerd, maar de hongerige geesten zijn nog steeds op zoek naar de volwassen Danny (Ewan McGregor). Die is verworden tot een agressieve zuiplap met een groezelige baard, maar hij beschikt nog steeds over de shining, die telepathische gave die hem in staat stelt gedachten te lezen en demonen te zien. ‘Doctor Sleep’ grijpt in sommige scènes heel nadrukkelijk terug naar de eerste film, maar Flanagan voelde zich niet geroepen om de uitgepuurde meesterstijl van Kubrick te imiteren. Met behulp van onheilspellende soundscapes, verontrustende synthklanken, spaarzaam gebruikte speciale effecten en een heerlijke, rustige opbouw trekt de regisseur van ‘Oculus’, ‘Gerald’s Game’ en de Netflix-serie ‘The Haunting of Hill House’ u met zijn eigen vaste hand mee in een bevreemdende wereld waar nog andere merkwaardige figuren ronddwalen, zoals de boosaardige, door Opa Flick aangevoerde leden van de True Knot. ‘De wereld is als een droom van een droom voor mij,’ zo horen we iemand in een welhaast poëtische dialoogscène zeggen, en dat is precíés hoe ‘Doctor Sleep’ bij momenten aanvoelt: alsof je samen met Dan een onwerkelijke droomreis maakt.

We telden enkele traditionele schrikeffecten, zeker, maar Flanagan heeft van ‘Doctor Sleep’ bovenal een film gemaakt die, zoals de allerbeste horrorfilms, langzaam maar zeker in uw hoofd kruipt en zich daar voedt met uw meest diepgewortelde angsten – zoals tijdens die afschuwelijke doodsorgie met de ontvoerde baseballjongen. Een minpuntje is dat de re-enactments – u zult wel zien wat we bedoelen – er een beetje komisch uitzien, maar laat dát u niet tegenhouden. Bid dat u onderweg naar de bioscoop Opa Flick, Barry de Chink en Crow Daddy niet tegen het lijf loopt...