Dolores Claiborne

Onlangs zag ik een film die geheel was opgetrokken uit sterrenstof, blauw bloed en elektriciteit. In mijn dromen, maar ben ik hem toch niet helemaal vergeten zeker. ‘Dolores Claiborne’ is vervaardigd van bescheidener materiaal, dat vooral brandstof moet leveren aan een stel getalenteerde acteurs: Kathy Bates, Jennifer Jason Leigh en Christopher Plummer. Bates schittert als huishoudster die voor de tweede keer terecht staat voor moord (eerst op haar man, nu op haar aristocratische bazin), Leigh als haar vervreemde, getormenteerde dochter, Plummer als inspecteur die vastbesloten is de verdachte niet voor de tweede keer vrijuit te laten gaan. Hoe de personages en hun geschiedenis in elkaar zitten, wordt ons gaandeweg onthuld via ingenieus ingelaste flashbacks die de film een beetje op een psychoanalyse doen lijken. En ook al is de dramatische spanning bij momenten zoek, toch raak je in de ban van het doorzettingsvermogen van de twee gehavende vrouwelijke personages. ‘Sometimes being a bitch is all a woman can hang onto,' zegt één van ze. Op slag begrijp je sommige van je beste vriendinnen een stuk beter.