FILM★★★½
‘Donniebrook’: De apocalyps is er, nu ook op tv
Als u niet naar de cinema kunt, dan komt de cinema wel naar u! Via video on demand kunt u vanuit uw eigen fauteuil een hoop spiksplinternieuwe langspelers bekijken die normaliter dezer dagen in de multiplexen en de arthousebioscopen hadden moeten spelen. In deze kolommen brengen wij alvast een eerste persoonlijke selectie uit het huidige aanbod. Het enige wat u hoeft te doen, is naar het juiste onlineplatform gaan, een digitaal filmticket aanschaffen, uw woonkamer verduisteren, de pofmaïs in de pan gooien en uw voeten op de poef gooien.
Van Tim Sutton, met Jamie Bell, Frank Grillo, Margaret Qualley en Chris Browning
‘Donnybrook’, één van de allerbeste bioscoopfilms die noodgedwongen naar het kleine scherm zijn verhuisd, plaatst u in de bloederige slipstream van drie memorabele figuren: Chainsaw Angus (rol van de mythische Frank Grillo), een psychopathische methdealer die samen met zijn zus Delia (revelatie Margaret Qualley speelde in ‘Once Upon a Time... in Hollywood’ de hippiegriet die aanpapt met Cliff Booth) een spoor van lijken achterlaat, en Jarhead (de ijzersterke Jamie Bell), een berooide vader die op een clandestien vechttoernooi in het diepe zuiden het prijzengeld van 100.000 dollar hoopt binnen te halen.
Het drietal beweegt zich doorheen een rauwe, dystopische wereld, waarin de mannen de vrouwen brutaal bij het nekvel grijpen en recht in het gezicht spuwen, waar de flikken hun arrestanten niet ondervragen, maar de waarheid tot bloedens toe uit hen méppen, en waar de echte venten weten hoe ze in één vloeiend gebaar een blikje bier moeten opvangen én openscheuren – uw dienaar zou het blikje gegarandeerd op de grond laten vallen. De vele critici die deze film een gebrek aan plot en een overdaad aan gratuit geweld en zinloos bloedvergieten verwijten, hebben duidelijk de omineuze ondertonen niet opgepikt die in het verhaal resoneren. In de apocalyptische treurzang die ‘Donnybrook’ in wezen is, laat regisseur Tim Sutton zich niet alleen kennen als een geweldig cineast, maar ook als een soort doorgeefluik van de roerselen die zo eigen zijn aan onze tijd: de onrust, de chaos, de verwardheid, de dreiging. Met behulp van rauwe dialogen – ‘The world is gone to hell’ – en een vakkundig gebruik van de locaties – van donkere steegjes tot morsige trailerparken – schetst Sutton, de sombere poëet, een hondsbrutaal universum waarin de mensen, gedreven door pure overlevingsdrang, de mantel van de beschaving hebben afgelegd en alleen nog maar hun basale instincten volgen. Zijn het mensen zoals Angus die de apocalyps gaan overleven? De mannen die weten hoe ze de loop van een dubbelloops jachtgeweer moeten afzagen en uitsluitend leven volgens het doden-of-gedood-worden-principe? We vragen het ons af.
Toegegeven: ‘Donnybrook’, een film die door zijn maker treffend werd omschreven als een kruising tussen ‘de vroege Malick, ‘Apocalypse Now’, en het einde van ‘Taxi Driver’’, is géén film voor gevoelige zielen – of misschien net wél. Want wie de duistere stemmingspoëzie van ‘Donnybrook’ weet op te pikken, zal achteraf meer dan ooit blij zijn om door het raam de troostende blauwe lucht en de hoopgevende lentezon te zien.
