‘Down the Road’ op 
Eén: ‘De voorbije jaargang bleek vooral die van reisgezel Jaimie geweest te zijn’

Met de montere tred van iemand die geen einde in zicht heeft, was ‘Down the Road’ aan een eind gekomen. Tijdens de trektocht naar die bestemming waren persoonlijke grenzen verlegd, hadden deelnemers het onderling met elkaar aangelegd, en voerde een benijdenswaardige levensvreugde aldoor de boventoon. Het voorbije seizoen van ‘Down the Road’ verschilde, als je ze te driest tracht samen te vatten, daardoor geenszins met de voorgaande, behoudens dan de achtergrond waartegen één en ander zich voltrok, maar toch drong een terugblik zich op.

Daarin zouden de deelnemers schetsen hoe het leven zoals ze het kenden veranderd was door de ervaringen die ze gedeeld hadden onder auspiciën van Dieter Coppens, een autoriteit die het goed met hen meent, alsook met u, en wiens optreden in ‘Down the Road’ daarom ook na herhaaldelijke lofbetuigingen nog altijd onvolprezen blijft. In de praktijk leek de blijvende impact van die gezamenlijke buitenlandse uitstap echter nogal mee te vallen: dat de aparte reisgezellen achteraf gezien vooral standvastig waren gebleven in hun eigenheid, nam me nog meer voor hen in.

Achteromkijkend bleek de voorbije jaargang van ‘Down the Road’ nog eens vooral die van reisgezel Jaimie geweest te zijn, die de gehele looptijd een nauwelijks te onderdrukken drang tot tortelen had vertoond. Al bij vertrek op Zaventem had de drieste casanova zijn zinnen gezet op medereizigster Brenda. Nadat die helaas onontvankelijk bleek voor zijn niet mis te verstane pogingen tot minnekozen, zocht Jaimie daarop toenadering tot Sophie, om vervolgens, na een tranerige breuk tussendoor die ook voor niet betrokken partijen dieper sneed dan comfortabel was, weer aan te leunen bij deelneemster Gitte. Terugblikkend op de bank gaf Jaimie nu ruiterlijk toe dat meisjes zijn zwakke punt betekenden. De rest hield het op ‘een werkpuntje’. Ik beleefde ook nog eens lol met het Engels waarin Jaimie tijdens een Marokkaanse tussenstop enkele verbouwereerde vertegenwoordigers van de plaatselijke bevolking toesprak om duidelijk te maken dat iemand van het gezelschap z’n oordoppen in hun kippenhok had laten vallen - een mededeling die je ook in smetteloos Oxford English op opgetrokken wenkbrauwen zou komen te staan bij toehoorders zonder voorkennis. Aan Jaimie lag het dus niet helemaal, maar gelukkig toch ook een beetje.

Verrassen doet ‘Down the Road’ na drie jaargangen nog zelden, want anderzijds ook niet wilt zeggen dat het de houdbaarheid al ruimschoots overschreden heeft. In een heilzame wereld zouden de hartelijkheid en het talent voor verzoening, zoals geëtaleerd door de deelnemers, gemeengoed zijn, maak ik me sterk. Dromen doe ik nog altijd op eigen risico, wat betekent dat ik er een dagtaak aan heb. In afwachting van zo’n oord, een optelling van verlichte krochten, zal een volgend seizoen ‘Down the Road’ moeten volstaan.