‘Down the Road’ op Eén: onverbloemde feelgood tegen alle narigheid in de wereld

De eerlijkheid gebiedt me te vermelden dat ‘Down the Road’ in de vorige jaargangen niet altijd een vaste afnemer aan mij had. Los daarvan zal ik de laatste zijn om luidkeels bezwaar te uiten tegen een nieuw seizoen van die onverbloemde feelgoodreeks: er is ook genoeg narigheid in de aanbieding, dus lijkt het maar billijk dat er evenwicht is. Zulke stellingname is daarom nog geen pleidooi voor té zorgvuldig getoonzette jool als ‘Holland – België’.

Dieter Coppens, tegen wiens verschijnen ik ook nu geen sluitende argumenten kon bedenken, wachtte zijn reisgezelschap op in de luchthaven van Zaventem. De vliegtickets waarmee hij hen toewuifde, leidden naar Madrid, waarlangs hij zijn gezellen het Afrikaanse continent in zou tronen.

Onder hen ook Jaimie, die zich te boek liet stellen als de eerste West-Vlaamse deelnemer aan ‘Down the Road’. Jaimie deelde mee zijn grenzen te willen verleggen – nuttig gezien de avontuurlijke aard van dit programma – maar hij bleek ook ijverig bij te dragen aan dat andere aspect van ‘Down the Road’: de romances die zich telkens met benijdenswaardig gemak ontwikkelen tussen de deelnemers. Jaimie gaf namelijk blijk van een onbedaarlijke drang tot minnekozen, waardoor we hem nog voor het inschepen al toenadering zagen zoeken tot reisgenote Brenda. ‘Ik hou van verschillende pasta’s,’ klonk zijn openingszet. ‘Jij ook?’, waarna hij stellig verklaarde dat ze voortaan als koppel door het leven zouden gaan.

Brenda, die dankzij haar Italiaanse roots wel van pasta mocht houden, wilde evenwel niets weten van zulke op deegwaren gestoelde verbintenissen, en na een opstootje waarbij Jaimie Brenda’s furie à l’italienne onbedoeld treffend verwoordde als ‘Italiaanse führer’, zagen we hem alweer aanleunen bij een andere kandidate. ‘Wat zijn jouw hobby’s?’ hengelde de snaak, om na haar antwoord vervolgens de zaak te beklinken met ‘bij mij hetzelfde’. Het zou me weinig verbazen, mocht er een strenge selectieprocedure komen kijken bij het ronselen van deelnemers voor ‘Down the Road’, maar gezien de aparte invalshoek ben ik geneigd zoiets eerder als noodzaak dan als kunstgreep te zien.

Tijdens die onstuimige opwellingen der natuur toonde Coppens zich nooit minder dan de ideale reisleider, zelfs af en toe bijklussend als relatiebemiddelaar. Kruier is hij ook, en kandidaten die in de afwezigheid van ouderlijk toezicht hem plaatsvervangend verzoeken om een nachtzoen, krijgen ook hun zin. Als gids lijkt hij me het type dat zich na het kwijten van zijn taak liever ter gezelligheid op een neut laat trakteren in de dichtstbijzijnde kroeg dan dat hij zijn gevolg botweg een open handpalm toesteekt. Toen Jaimie na een wandeling in het Spaanse de restanten van een verloren gelegde bolus aantrof in de schoenzolen, zette Coppens het zelfs zonder morren op een strontschrapen. Zijn reisgenoten sprak hij onverdroten aan als ‘matekes’, zonder dat je hem daarbij van geringschatting kon verdenken. Hoe dan ook leek die aanspreking hier beter op z’n plaats dan in een toespraak voor kameraad-partijleden.

De reizigers in ‘Down the Road’ beheersen ook nu weer de kunst om het leven te zien zoals het zich presenteert als je er de vet- en rafelrandjes bij wegdenkt. Voor cynisme hebben ze geen aanleg, een eigenschap die ik me voorneem vaker te bewonderen. Dat ik daarbij elke aflevering van hun reisverslag zal gadeslaan, lijkt me een te dure eed om te zweren, maar dat ik het me na de eerste aflevering niettemin voornam, moet ook voor iets tellen.