Dwarskijker: Na ‘My Life As a Rolling Stone’ op Canvas beseften wij voor de zoveelste keer dat wij onze tijd verscheten hadden

BBC 2 is Canvas voor mensen met een stijve bovenlip die superieure smaak combineren met een hang naar diepgang en een slechte rug, dus zat ik gisterenavond kreunend maar vol verwachting nog eens voor de treurbuis. Om voor de zoveelste keer te beseffen dat ik mijn tijd verscheten had, na 60 taaie en saaie minuten over het leven van de man die ze in de inleiding al eerbiedig ‘Sir’ Mick Jagger noemden, waarmee de toon helemaal gezet was.

(Deze dwarskijker verscheen oorspronkelijk in juli op Humo, toen ‘My life as a rolling stone’ op BBC2 werd uitgezonden.)

‘My Life as a Rolling Stone’ was een vakkundig gemaakte, maar kritiekloze hagiografie over een schoffie met een adellijke titel, en een laudatio door generatiegenoten van Tina Turner tot Rod Stewart. Maar die hoorde je alleen, niemand kwam in beeld: het was de one man show van vader Jagger, die van de 60 minuten zo’n 59 pontificaal het scherm vulde.

Het leidde snel tot een grote saaiheid, wat, gezien het onderwerp, toch een schier olympische prestatie is. ‘Alle mythes worden zo dikwijls herhaald tot iedereen denkt dat ze waar zijn’: de openingswoorden van de man met het gezicht van plasticine klopten als een bus, maar na afloop bleek dat geen enkele mythe doorgeprikt werd.

Wel poneerde hij, in een moment van zeldzame bescheidenheid, dat zijn stem helemaal niet uitzonderlijk is, maar wel herkenbaar en sterk. ‘Ik kan gelukkig nog alle noten zingen die ik op mijn 19de haalde.’ ‘Rock gaat over persoonlijkheid, niet over virtuositeit,’ zei Chrissie Hynde daarop terecht: ‘Als je een perfecte stem zoekt, ga je maar naar de opera.’

Je ziet hoe de geaffecteerde 19-jarige al heel bewust met de media speelt en vroeg het belang van televisie beseft: in de jaren 60 waren de Britse straten leeg op vrijdagavond, want iedereen zat naar ‘Ready Steady Go’ te kijken. De Stones bestudeerden de camerastandpunten en repeteerden harder voor hun tv-optredens dan voor concerten, en Jagger keek zijn danspasjes af van Tina Turner.

Na hun tomeloze opgang sloop de klad erin op het eind van de jaren 60: de door de Glimmer Twins vakkundig buitengesloten Brian Jones stierf en op het Altamont-festival vielen doden, omdat de security in handen was van Hell’s Angels die compleet stoned waren. De drugs maakten het allemaal nog erger.

De groep ging op de vlucht, niet voor de drugshonden, maar wel voor de belastingen. Dat was de prozaïsche reden van de verhuis naar Frankrijk in 1972. Jagger besefte dat hij nog veel meer dan vroeger zelf de touwtjes in handen moest nemen en deed dat ook, met verve. Het was de start van Rolling Stones Inc., waarbij dat laatste woord vooral op hun inkomen sloeg. Jagger maakte van de Stones een merk dat naast de andere grote wereldmerken kan staan, en gebruikte daar trucs voor die hij ongetwijfeld had opgestoken tijdens zijn korte passage bij de London School of Economics.

De Stones zijn dankzij hun handige voorman de enige band ter wereld die genoeg hebben aan hun logo. Hun shows zijn visueel ongeëvenaard, met steeds grotere en indrukwekkende podia die ze zelf ontwierpen: ook iets waarmee ze eerst waren. Teleurstellend is de deelname van de andere leden: wat losse quotes van Wood en Richards. Geen spoor van Wyman of Watts.

‘He is a very honourable man under all that crap’, zegt Keith terwijl hij rochelend lacht. En hij houdt de band samen. Maar hij verdiende wel een betere premature uitvaart dan deze.