Dwarskijker: Van de tragiek en de bitterheid van 'Persuasion' blijft in deze verfilming geen frutje over

Die ochtend in het koninkrijk der hemelen. In de kantine laat de diep in gedachten verzonken Jane Austen, aangekomen in het hiernamaals in het jaar des Heren 1817, haar gouden lepel alsmaar rondjes in haar steeds kouder wordende bord rijstepap draaien. Plots komt een heer in een mauvegrijze kniebroek de zaal binnenstormen: het is niemand minder dan Pierre Choderlos de Laclos, hemelbewoner sinds 1803.

'Jane, Jane! Ach, wee u, vrouwe! Heb je gezien wat die minkukels van Netflix met jouw novelle 'Persuasion' hebben aangevangen?'

'Ach, Pierre. Kom, ga even zitten. En zet je gepoederde pruik recht. Ja, ik heb het gezien, en ook ik vind de manier waarop ze mijn boek hebben verfilmd werkelijk hemeltergend. Wat heb ik een spijt dat ik, in een poging om het eeuwige leven hier wat op te vrolijken, een Netflixaccount heb genomen! Al dien ik daar meteen aan toe te voegen dat ik - en het is zeker niet mijn bedoeling om je te tergen, beste Pierre - 'Persuasion’ nog niet zo gebrekkelijk vond als die recente Netflixverfilming van jouw prachtige brievenroman 'Les liasions dangereuses'.’

'Is het niet vreselijk wat ze ons aandoen, Jane? Jouw boek 'Persuasion' is een zielsontroerend en dieptragisch verhaal over een dame die zich door haar familie laat overtuigen om de verloving met haar geliefde af te breken omdat hij nu eenmaal een arme luis is. En wat hebben ze ervan gemaakt? Een klucht! Een farce! Hoe Anne een fles rode wijn omstoot en de drank over haar kruin krijgt, waarna ze een gek gezicht opzet: worden we wérkelijk verondersteld om met die ongein te lachen? Mon dieu, met zaken van het hart valt toch niet te spotten?! Die vreselijke pogingen tot humor vond ik evenwel nog niet zo ergerlijk als de stijl. En dan heb ik het vooral over de manier waarop het hoofdpersonage zich de hele tijd tot óns richt.'

'Ah, ik weet toevallig hoe ze dat noemen, beste Pierre: de vierde wand doorbreken. Ach, Pierre, ik veronderstel dat ze mijn boek in een modern jasje hebben willen steken, maar het eindresultaat lijkt nergens naar. Zoals die scène waarin iemand zegt: 'Wie een 5 is in London, is een 10 in Bath'. Good heavens, Pierre, ik weet niet eens wat dat betekent. Het moderne jargon, het doorbreken van de vierde wand, het kleurenblind casten... Ach, de makers van 'Persuasion' hebben gewoon twee series nagebootst die aan de andere zijde van het graf momenteel erg populair zijn: 'Bridgerton' en 'Fleabag'. Nu, die laatste serie vond ik persoonlijk wel leuk. Maar wat ooit verfrissend was, is in 'Persuasion' verworden tot een flauwe gimmick. En dat, waarde Pierre, terwijl het perfect mogelijk is om met onze oude verhalen iets leuks te doen. Zo hebben ze onlangs een andere roman van mij verfilmd, 'Pride and Prejudice'. In die verfilming, 'Fire Island' geheten, zijn mijn personages, Elizabeth Bennet en Mr. D'Arcy, vervangen door een groep homoseksuelen die zich op een feesteiland voor de kust van New overgeven aan de meest hedonistische bachannalen. In het begin was ik geschokt door het liederlijke gedrag van die heren, en dan vooral door hun kleding. De helft van de tijd dragen ze niets anders dan van dat dunne ondergoed... hoe noem je dat...'

'Strings.'

'There you go. Het punt is: onder die onderbroeken, proef je de tragiek. Oké, ik druk me misschien een beetje ongelukkig uit, maar je weet wat ik bedoel: 'Fire Island' is een gedurfde adaptatie, maar de makers hebben de ziel van 'Pride and Prejudice' tenminste gerespecteerd. Van de tragiek en de bitterheid van 'Persuasion' daarentegen blijft in die nieuwe verfilming geen frutje over.'

'Misschien moesten we maar eens op audiëntie gaan bij de Heer. We kunnen vragen of hij de makers van 'Les liaisons dangereuses' en 'Persuasion' wil laten neerbliksemen.'

'Ach, Pierre, dat heeft geen zin. De hemelse Vader bemoeit zich allang niet meer met aardse zaken. Hij en zijn aartsengelen staan tegenwoordig liever op het padelterrein. Nu, we staan niet alleen met onze mening. Ik hoor dat de filmrecensent van Humo er ook niks aan vindt.'

'De filmrecensent van Humo? Is dat die nitwit die vijf sterren gaf aan 'The Rise of Skywalker'? De duivel hale hem! Maar goed. Kom, Jane, ik heb even genoeg van die rijstepap. Op m'n kamer bewaar ik een voortreffelijke fles cognac, vorige week voor een prikje gekocht van Sint-Pieter. Ik stel voor dat we die inferieure films even vergeten en ons samen bezatten. Misschien kunnen we ondertussen naar 'Ms. Marvel' kijken: die serie schijnt niet slecht te zijn.'

'Excellent idee.’