Eddy Demarez bewees in zijn commentaar bij het EK vrouwenvoetbal één ding: de wereld is te verbeteren, één macho per keer

In Engeland is het EK voetbal voor vrouwen afgetrapt. Gisteren stonden Noorwegen en Noord-Ierland tegenover elkaar in Southampton. Met op het veld: 22 vrouwen. En in de commentaarcabine: één Eddy Demarez. Tikkeltje verrassend?

Ja, zijn uitspraken over de Belgian Cats waren smakeloos, platvloers, vulgair, lomp, grof, vilein. Maar waren ze ook onvergeeflijk? Neen, oordeelde de VRT, dus wierp het commentator Eddy Demarez een reddingsboei toe in de vorm van een ‘inclusief traject’. Hij bood zijn excuses aan, ging praten met de vrouwen die hij had beledigd, trok het boetekleed aan in een video met Linde Merckpoel, en na precies negen maanden was de vrucht van zijn ‘traject’ voldragen en beleefde Demarez zijn wedergeboorte op het scherm.

Goed, in het begin was dat louter als presentator van het sportblok in ‘Het journaal’. Kun je daaruit afleiden dat iemand écht het licht heeft gezien? Neen, uiteraard niet. Het enige wat dat bewijst, is dat je genoeg zelfbeheersing hebt om een voorgekauwde tekst af te lezen van een teleprompter. Je zou dus kunnen stellen dat — voor het gemak gaan we er even van uit dat hij kan lezen — zelfs Dries Van Langenhove het nieuws zou kunnen presenteren zonder één of meerdere minderheidsgroepen te beledigen. Bovendien zouden ze bij de dienst kostuums en make-up bijzonder weinig werk aan hem hebben, wat in tijden van besparingen bij de VRT toch ook een pre is.

Eigenlijk beleefde Demarez gisteren dus zijn échte vuurdoop: 90 minuten lang praten zonder script, improviseren, meesurfen op de golven van de wedstrijd... Dat lukte prima, zonder zich te verslikken in aangebrande opmerkingen of flauwe innuendo’s. Niet één ‘potige tackle’ hebben we kunnen turven in ons boekje. Heel even stelden we ons voor hoe Linde Merckpoel naast hem in de commentaarcabine zat, liniaal in de aanslag om hem op de vingers te tikken als hij toch in de verleiding zou komen: ‘Nee Eddy, durf niet!’

Alle gekheid op een stokje: Eddy Demarez is altijd al een uitstekend commentator geweest, en is dat vandaag nog steeds. De grote vraag is of hij vandaag ook een beter méns is. Wij willen alvast geloven van wel. Demarez keek de vrouwen van de Belgian Cats in de ogen en bood hun persoonlijk zijn excuses aan. Daar was moed voor nodig. Daarna kroop hij nog verder door het stof, en had hij ook gesprekken met de Red Panthers en de Red Flames. Zelf zei hij daarover: ‘Deze les wil ik aan iedereen meegeven: als je een fout maakt, kijk de mensen dan in de ogen en bied je excuses aan. Maar vooral: ga ermee aan de slag, doe er iets mee, dat verrijkt je leven.’

Dat Demarez diep heeft gezeten nadat hij publiekelijk aan de schandpaal werd genageld, lijdt geen twijfel. Michel Wuyts, een volle neef van Demarez, zei daarover in Humo: ‘Eddy durfde zelfs niet meer naar de bakker te gaan. Het was een hel.’ Daar kunnen we ons iets bij voorstellen. Neem ons onze koffiekoeken op zondag af, en we zien het leven ook al veel minder vrolijk in — een ketodieet, we mogen er niet aan denken. Maar goed, nu is Demarez terug na een tocht door het donker, en wij weten ook niet zo goed wat we daarmee moeten. Voor sommige kijkers zal het blíjven schuren, zoals zand in je schoen na een dagje strand. Maar misschien kunnen we er ook een beetje hoop uit puren, dat Demarez een tweede kans kreeg, en greep. Dat je ook ge-un-canceled kunt worden, op voorwaarde dat je berouw toont en bereid bent om uit je fouten te leren. Dat MeToo niet louter een platform is om fout gedrag aan te kaarten, maar ook om fout gedrag te veránderen. Een opportuniteit om de wereld een klein beetje beter te maken, desnoods met één macho per keer.

Een mens zou bijna vergeten dat er gisteren ook gevoetbald werd. Althans, één ploeg deed dat toch. Noorwegen was een paar maatjes te groot en sneed door de Noord-Ierse defensie als een mes door warme boter. Na 10 minuten viel de 1-0, amper 3 minuten later stond het al 2-0. Uiteindelijk werd het 4-1. Een verhaal van Davina tegen Goliath, zullen we maar zeggen.

Vooraf hadden we vooral uitgekeken naar hoe de Noorse spits Ada Hegerberg het zou doen — één van de absolute sterren van het vrouwenvoetbal. Helaas had ze haar avondje niet: ze wrong meerdere kansen de nek om, en scoren lukte niet. Best vreemd, aangezien ze anders blindelings de weg naar doel vindt. Bij topclub Lyon scoorde ze 154 keer in 134 matchen. Ze won de Champions League zes keer en heeft een Gouden Bal op de schouw staan. Je zou dus kunnen zeggen dat Ada Hegerberg de... Nee wacht, laat ons dat anders formuleren. Je zou kunnen zeggen dat Lionel Messi de Ada Hegerberg van het mannenvoetbal is. Misschien vallen zelfs wij nog te redden.