Edgard was niet alleen een dubieuze piemelmans, maar bovenal een bloedlinke manipulator, zo bleek in ‘De 42 kinderen van de goeroe’

Ga nooit mee met een man die je uitnodigt om zijn geiten te komen hoeden in Zuid-Frankrijk, leer ik mijn dochter. Verderop in het lessenpakket zullen ook waarschuwingen zitten voor types die zich als ‘de melek’ – de koning – laten aanspreken, pronken met levenslessen die ze uit de psychoanalyse geknipt hebben, en zich laten voorstaan op hun ambitie om met eigen zaad een überras te creëren. Neen, dan toch nog liever een boekhouder met een padelabonnement en een mening over ‘De zevende dag’.

Toch, zo ontdekte Eric Goens, is het bovenstaande fictie noch parodie. Hij liep op het verhaal van Edgard Doulière – goeie naam, slechte man – en maakte er ‘De 42 Kinderen van de Goeroe’ over, een vierdelige docureeks die nu te bekijken is op Streamz. Doulière was een Brusselaar die vanaf de jaren 60 van de vorige eeuw in Frankrijk – en even ook in België – communes leidde. De protestantse dominee doceerde er zijn kijk op de psychoanalyse, en bestudeerde de genetica van geiten. Daar kwamen bepaald verwrongen ideeën uit voort: Doulière wilde de menselijke voortplanting perfectioneren, en eiste dat elke vrouw in de commune haar eerste kind van hém zou baren. Dat misbruik werd later nog extravaganter, zodra hij ‘mystieke ontmoetingen met de kosmos’ organiseerde waarbij de vrouwen door twaalf gemaskerde mannen bevrucht werden – hijzelf kwam telkens als laatste aan de beurt. Je bent een melek of je bent het niet.

De reeks heeft die vier afleveringen nodig, want het verhaal is even lijvig als onthutsend, en er zitten behoorlijk wat aftakkingen in – één adertje leidde bijvoorbeeld naar de ex-vrouw van Georges Simenon. Toch zit de relevantie ’m niet in de eerste plaats in de primeur, in dat donkere verhaal waarop nu voor het eerst daglicht valt, wel in de manier waarop de reeks laat zien hoe de prooien van zo’n bloedlinke manipulator zichzelf slechts ten dele erkennen als slachtoffer.

Linda, bijvoorbeeld, verbleef aan het einde van de jaren 80 twee jaar in de commune, en werd na haar terugkeer naar België achtervolgd door Doulière – hij probeerde haar zelfs een moord in de schoenen te schuiven. Ze praat helder en onbeschroomd over die waanzinnige tijd in haar leven, ze erkent het kwalijke dat zich heeft afgespeeld, maar het lukt haar nog steeds niet om Doulière pertinent te veroordelen, en ze blijft benadrukken hoe mooi het leven in de commune geweest is.

Iets soortgelijks zie je bij Bétou, die jarenlang de minnares van Doulière is geweest. Ook zij is uiteindelijk gevlucht, ook zij heeft ingezien dat hij een perfide manipulator was, maar ook zij schetst nog altijd een beeld met meer nuances en grijstinten dan zo’n dubieuze piemelmans verdient. Ook Zilpa – de dochter van Bétou, het product van zo’n bevruchtingsritueel-met-twaalf, en dus eeuwig in het duister tastend over wie haar vader is – heeft alles dat naar pijn, onbehagen of woede smaakt onder een laconiek ‘het is wat het is’-optimisme te rusten gelegd.

De 42 kinderen uit de titel zijn trouwens slechts een morsige schatting. Over hoeveel nakomelingen Doulière precies heeft verwekt, lopen de schattingen uiteen – allicht tientallen, mogelijk honderden. Sommigen kregen het verhaal later te horen van hun moeder, anderen werd het niet verteld, nog anderen werden geadopteerd en zijn zich allicht van geen kwaad bewust.

Het zou naïef zijn om te denken dat Doulière zelf nog iets substantieels had kunnen toevoegen aan deze docureeks. Welke pathologie het ook is die aan de basis ligt van zo’n groteske hang naar terreur, ze zal de man allicht niet toestaan om des avonds in het eigen hart te kijken. Het kan ook niet meer, want Doulière is dood. Een überras heeft hij niet gecreëerd, wel hint in Zuid-Frankrijk het tinkelen van de belletjes rond de hals van de geiten nog steeds naar een idylle.

‘De 42 kinderen van de goeroe’ is nu te zien op Streamz.