Een compliment aan Erik Van Looy, wrange groeten uit Iran en hommage aan een lijk: dit zijn de bioscoopfilms van de week

‘Memory’ ★★★½☆

Van Martin Campbell, met Liam Neeson, Guy Pearce, Ray Stevenson en Monica Bellucci

Wij misten Jan Decleir. Én Deborah Ostrega!

Hij is er, hij is er! Na achttien jaar vast te hebben gezeten in de zogeheten development hell, het voorgeborchte waar onverfilmde scenario’s, projecten en ideeën soms ondraaglijk lang op het felbegeerde groene licht wachten, verschijnt de Hollywoodremake van ‘De zaak Alzheimer’ eindelijk in de bioscoop. Tijdens die ellenlange wachttijd waren diverse beroemde acteurs in de running voor de hoofdrol, onder wie James Caan, Dennis Hopper, Morgan Freeman en Al Pacino, maar uiteindelijk mocht de laatantieke actieheld Liam Neeson – op zich geen slechte keuze – de revolver vastnemen van de ouder wordende huurmoordenaar die last krijgt van alzheimer én van – wanneer hij de opdracht krijgt om een jong meisje om te leggen – zijn geweten.

Wie de remake naast het origineel legt, zal merken dat de Amerikaanse scenarist van ‘Memory’, Dario Scardapane, behoorlijk veel materiaal uit het op de roman van Jef Geeraerts gebaseerde script van Erik Van Looy en Carl Joos létterlijk heeft overgetikt, van de geladen openingsscène met de undercoverflik, de pooiende vader en het tienerhoertje dat een tekening zit te maken tot het memorabele moment waarop de killer met behulp van een scheut whisky en een zippo zijn eigen bloedende schotwonde dichtflambeert. De running gag met de BMW, de bepiste deurklink en de grinnikende flikken heeft de remake dan weer níét gehaald: die werd wellicht te flauw bevonden.

Dat er zoveel scènes uit ‘De zaak Alzheimer’ tot in het kleinste detail bewaard zijn gebleven mag door Van Looy en Joos opgevat worden als een prachtig compliment, maar een slaafse kopie is ‘Memory’ – gelukkig maar – óók weer niet geworden. Integendeel, Scardapane heeft hier en daar wat ballast overboord gegooid – wég is de typisch Belgische rivaliteit tussen de rijkswacht en de gerechtelijke politie – en het verhaal fijngevijld, verbeterd en op sommige vlakken zelfs heruitgevonden.

Dat de actie van Antwerpen werd verplaatst naar het onrustige grensgebied tussen Mexico en de VS geeft aan de remake een extra broeierige vibe, en aan het personage van de flik, hier uitstekend vertolkt door Guy Pearce, hangt meer vlees. Het is trouwens Pearce die van Scardapane een nieuwe oneliner krijgt waarvan we zeker zijn dat ook Van Looy hem schitterend zal vinden: ‘Memory is a motherfucker, and as for justice, it ain’t guaranteed.’ Liam op zijn beurt is genietbaar, maar weet u: het is een nuchtere vaststelling, en zeker géén oprisping van chauvinisme, wanneer we zeggen dat Jan Decleir véél beter de tragiek belichaamde van de killer wiens geheugen in de nevel verdwijnt. Het grootste verschil zit ’m in de look van beide films: regisseur Martin Campbell, een ouwe rot in het vak die niets moet weten van visuele foefjes of effectjes, heeft de flashy fotografie van Van Looy ingeruild voor de hardere, rauwere en efficiëntere rechtdoorzeestijl die hij in 2006 ook al gebruikte voor zijn James Bond-reboot ‘Casino Royale’. Aan u om te beslissen welke versie u verkiest, maar laat het duidelijk zijn dat wijzelf ‘Memory’ een méér dan geslaagde remake vinden.

Vanaf 27 april in de bioscoop.

‘Hit the Road’ ★★★☆☆

Van Panah Panahi, met Pantea Panahiha, Hasan Majuni en Rayan Sarlak.

Ook in Iran valt de appel niet ver van de boom: ‘Hit the Road’ is het langspeelfilmdebuut van Panah Panahi, de zoon van de beroemde Iraanse cineast Jafar Panahi (‘The Circle’), die sinds 2010 vanwege zijn kritische houding zijn land niet meer uit mag. Zoonlief neemt nu de fakkel over met een roadmovie die grappig begint maar gaandeweg aan ontroerende kracht begint te winnen. Een gezin doorkruist de prachtig gefotografeerde Iraanse landschappen, maar waar gaat de rit naartoe? Waarom tuurt de oudste zoon zo verbeten voor zich uit, en waarom knipt de moeder na een telefoongesprek haar simkaart doormidden? Hoewel Panahi junior zich ver houdt van uitdrukkelijke politieke stellingnames, hadden wij voortdurend het gevoel dat zijn bedrieglijk lichtvoetige debuut kan worden gezien als een vorm van stil poëtisch protest tegen het autoritaire Iraanse regime dat zijn vader gevangen houdt.

Vanaf 27 april in de bioscoop.

‘Operation Mincemeat’ ★★★☆☆

Van John Madden, met Colin Firth, Matthew Macfadyen en Kelly Macdonald.

Dit oorlogsdrama vertelt het merkwaardige verhaal van het menselijke kadaver dat in 1943, aan de vooravond van de geallieerde landing op Sicilië, door de Britse geheime dienst in het kader van een ultragewaagd misleidingsplan werd gebruikt om het Duitse opperbevel te verschalken. Diegenen onder u die de regie van John Madden en de vertolkingen van onder meer Colin Firth té conventioneel vinden hebben zeker geen ongelijk, maar zelf kunnen wij dit soort oerdeftige films – waarin de flegmatieke Britse officieren precíés zoals dat hoort met hun sigaretten tweemaal op het deksel van hun metalen sigarettendoosjes tikken teneinde de tabak te laten zakken – op tijd en stond wel appreciëren. Overigens laat deze film uitschijnen dat de blauwdrukken voor Operatie Gehakt uit de koker kwamen van een jonge inlichtingenofficier die toentertijd in de burelen van MI5 rondliep. Zijn naam: Ian Fleming.

Vanaf 27 april in de bioscoop.

‘The Lost City’★★☆☆☆

Van Aaron en Adam Nee, met Sandra Bullock, Channing Tatum en Daniel Radcliffe.

Een schrijfster van populaire avonturenromannetjes belandt zélf in een heus jungleavontuur, vol snelle achtervolgingen, eeuwenoude schattenkaarten en romantiek tussen de varens. Neen, dit is níét de pitch van ‘Romancing the Stone’ maar die van ‘The Lost City’, een oerwoudklucht die zó goed lijkt op de classic van Robert Zemeckis dat we welhaast van een remake kunnen spreken. Of beter nog: van een rip-off. Bullock toont dat ze nog niets van haar roemruchte komische charme heeft verloren, maar Tatum verliest zich in karikaturale ongein en Radcliffe is hopeloos miscast als de baas van de bandito’s. De scène waarin Bullock bloedzuigers van Tatums billen staat te trekken (‘Alsof ik de ansjovissen uit m’n caesarsalade haal’) is tekenend voor het algehele niveau van deze prent: de kolder is vaagweg grappig, maar wij verkiezen de alligators van ‘Romancing the Stone’ boven de bloedzuigers uit ‘The Lost City’.

Nu in de bioscoop.