‘Een echte job’ bevestigt dat werken in de zorg een uitputtende job is, maar dan vooral voor de deelnemende bekende Vlamingen

Ach, het menselijk lichaam. Dat wat we elke ochtend verwensen, gammel en harig en gedrochtelijk verlept als het zich aan ons presenteert aan de badkamerwand. Stinkend en druipend uit iedere geul, met elke dag iets nieuws om aan te krabben of uit te knijpen. Wanstaltige vleeshomp, waarom ga ik in u schuil? En waarom bent u me zo lief bij de minste hapering die niet is verholpen met een warm bad en een lange nacht?

In ‘Een echte job’ lopen vijf bekende Vlamingen drie weken lang stage in zo’n toevluchtsoord voor haperenden, ditmaal het Onze-Lieve-Vrouwziekenhuis in Aalst, waar al meer dan één arts het genoegen heeft gehad de handen uit de mouwen en in mijn lijf te steken. Een aangenaam weerzien dus – altijd gezellig als in een lichaamsholte de taal van thuis weergalmt – ware het niet dat de stagiairs met dienst Julie Vermeire, Dominique Persoone, Sarah Mouhamou, An Lemmens en Andy Peelman heten. En terwijl ik me vorig seizoen nog afvroeg of dit programma niet één langgerekte sneer naar de cultuursector was, aangezien toen alle deelnemers hun geld verdienden op een podium, laat ik dat deze keer na. Want wat dóét zo’n Julie Vermeire of Andy Peelman eigenlijk? Wie ís Sarah Mouhamou? En waarom ken ik een chocolatier bij naam, maar niet één kaasboer of confiturist?

Onze-Lieve-Vrouw moge weten wat hen bezielt hieraan deel te nemen. Stotterend en stamelend bibberen ze van patiënt naar patiënt, aldus een antwoord biedend op de vraag die de voice-over eerder had opgeworpen: ‘Heeft één van hen een verborgen talent voor de zorg?’ Met welk doel dan, voice-over? Dat ze erin aan de slag gaan voor een appel en een ei? Drie weken ‘stage’ brengt hun meer op dan een halfjaar in loondienst.

Je zult maar de spoedafdeling binnenstormen om er je oogappel te moeten toevertrouwen aan An Lemmens, of uit narcose komen en over je verwijderde prostaat worden ondervraagd door Andy Peelman. Waarom gaat een ziekenhuis hierin mee? De eerste twintig minuten van deze aflevering draaien om het reinigen van mensen. Nog één en nog één, en dan nog één voor de zekerheid, opdat we toch zeker zouden weten hoe ongemakkelijk het is aan beide kanten van de hand die je nog nooit hebt geschud maar die nu wel je anus schrobt. Dan een bedpan, een thermometer in alweer een andere kont, gevolgd door het inbrengen van de ene blaassonde en het legen van een andere, door Peelman dan nog, die daarbij nog net niet het bewustzijn verliest. Zó lok je werklozen de zorg in.

Ergens ben ik blij dat ons vooral banaliteiten worden getoond. Ik hou mijn hart vast voor de onvermijdelijke aflevering waarin één van de stagiairs te horen krijgt dat die ene patiënt is overleden. Alsof het nog niet wrang genoeg is dat mensen op hun kwetsbaarst worden getoond voor twee plompe reclameblokken, worden we straks geacht mee te grienen met die miljonairsdochter met al haar tanden.

Dat Peelman nog maar eens op overgeven staat, wordt belangrijker bevonden dan dat een buis uit iemands schedel moet gehaald: daar is iets heel wrangs aan. En ja, het programma bevestigt dat dit een uitputtende job is, maar dan vooral voor de deelnemende bekende Vlamingen. Is er iemand, buiten misschien een beleidsmaker, die níét inziet hoe zwaar en belangrijk het werk van een verpleegkundige is? Welk signaal geeft een ziekenhuisbestuurder als hij dat werk in handen geeft van een leek met twee dagen opleiding achter de kiezen en een cameraploeg die overal in de weg loopt?

Beter zou het zijn elk greintje concentratie te wijden aan het oplappen van patiënten in plaats van carrières. Beter zou het zijn programma’s als dit niet te maken.