televisie★★½☆☆
Een echte pageturner kunnen we ‘The Book of Bobba Fett’ voorlopig niet noemen
Boba Fett! Elke rechtgeaarde ‘Star Wars’-fan weet precíes wanneer de beruchte premiejager voor de allereerste keer z’n bekraste helm liet zien: in ‘The Empire Strikes Back’ natuurlijk, wanneer Darth Vader aan boord van zijn vlaggenschip, de Executor, een kleurrijk groepje bounty hunters te woord staat (Admiraal Piett: ‘Premiejagers? Dat tuig hebben we niet nodig!’) en een beloning uitlooft aan wie de Millenium Falcon weet te vinden.
Duizend keer hebben we die film inmiddels gezien, en tóch krijgen we nog altijd ijskoude rillingen wanneer de Slave I, Boba Fetts vliegende strijkijzer, zich losmaakt van het door de Star Destroyer geloosde afval en de achtervolging inzet op de Falcon. Dat Boba, hij die onze in carboniet ingevroren jeugdheld Han Solo uitleverde aan Jabba de Hutt, in ‘Return of the Jedi’ in de Duinzee op Tatooine onder het slaken van een luide kreet in de muil van de Sarlacc viel, waarna er aan die muil een even luide boer ontsnapte, was dan ook niets anders dan héél erg gerechtvaardigde poëtische rechtvaardigheid.
Ofschoon zijn rol in de eerste trilogie betrekkelijk beperkt bleef, hoeft het niet te verbazen dat de zwijgzame Boba in de loop der jaren uitgroeide tot één van de meest geliefde personages uit het ‘Star Wars’-universum: met die helm op z’n hoofd straalde hij een intrigerende mix van dreiging en mysterie uit, en daarnaast zag hij er natuurlijk gewoonweg übercool uit in dat licht gehavende groene harnas en met die blaster op z’n pols. Geen wonder dus dat-ie mocht terugkeren.
In de omstreden prequel ‘Attack of the Clones’ duikt Boba op als het tienjarige zoontje van Jango Fett, de premiejager wiens genetische materiaal, in wat één van de vele van de pot gerukte vondsten van die vermaledijde prequels mag worden genoemd, de basis vormde van de Clone Troopers (toen al dachten wij: ‘Duh! Hadden ze Boba maar laten rusten!’).
In de veertiende aflevering van het tweede seizoen van ‘The Mandalorian’ bleek Boba warempel de duizendjarige spijsvertering van de Sarlacc te hebben overleefd, en nu heeft hij in het ‘Star Wars’-universum, dat net zoals het Marvel Cinematic Universe steeds meer vertakkingen vertoont, zijn eigen zevendelige spin-off. In het eerste hoofdstuk, ‘Stranger in a Strange land’, heeft Lord Fett, zoals hij zich nu laat noemen, het zelfs tot de nieuwe almachtige keizer van de onderwereld op Tatooine geschopt. In tegenstelling tot Jabba, die een schrikbewind voerde, neemt Boba zich voor om te regeren met respect: hij schaft de martelpraktijken af, spaart zijn tegenstanders, en gebruikt zijn eigen voeten in plaats van zich zoals Jabba te laten ronddragen in een draagstoel.
Onze eerste, voorzichtige conclusie na die nauwelijks 30 minuten durende eerste aflevering? Wel, net zoals ‘The Mandalorian’ ziet ‘The Book of Boba Fett’ er op het vlak van de outfits, de decors en de speciale effecten bijzonder knap uit, maar als het aankomt op plot, intrige en inhoud hebben we de indruk dat showrunner Jon Favreau zich tijdens de schrijfsessies alweer niet bovenmatig heeft ingespannen.
Neem nu bijvoorbeeld de climax van de eerste aflevering: had Favreau niet eens iets ánders kunnen bedenken dan het zoveelste ongeïnspireerde gevecht tegen het zoveelste monster dat uit het zand oprijst? Een aanzet tot een sterke verhaallijn, bijvoorbeeld, of tenminste een deftige cliffhanger? Nu, het valt natuurlijk nog af te wachten hoe ‘The Book of Boba Fett’ zich de komende zes weken verder zal ontwikkelen, maar afgaande op de eerste aflevering ziet het er naar uit dat Favreau zich net als bij ‘The Mandalorian’ héél ver zal houden van alles wat de serie uitdagend, complex of gewaagd zou kunnen maken, en dat hij zich zal beperken tot een veilig aanvoelend scenario dat op tijd en stond pure shotjes nostalgie uitdeelt (Daar! De Zandmensen! Daar! De Jawa’s!).
Tja: nadat de teneerdrukkende somberheid van de recente sequel-trilogie (Luke Skywalker als een depressieve Jedi-ridder die zich heeft teruggetrokken op een rots! De zoon van Han en Leia die praat met de helm van Darth Vader zoals Hamlet een schedel toespreekt!) bijzonder slecht viel bij de ‘Star Wars’-fanbase, is het weinig waarschijnlijk dat Disney, de eigenaar van de franchise, z’n melkkoe ooit nog een frisse of gedurfde richting zal uitsturen. En voor de rest blijven wij, toch voorlopig, ook bij onze mening dat men Boba Fett na ‘Return of the Jedi’ onder het zand van de Duinzee had moeten laten rusten. Ja, natuurlijk vinden ook wij het ergens wel leuk om meer over Boba te weten te komen, om hem met de Zandmensen om te zien gaan, en om eindelijk echt eens te zien hoe hij zich uit de maag van de Sarlacc wist te bevrijden.
Anderzijds: nu Boba zijn helm heeft afgezet, en nu we hem leren kennen als een vrij beminnelijke mens die net als iedereen af en toe z’n rust nodig heeft, verdampen de dreiging en het mysterie die hem vroeger omkransten sneller dan ether. Uiteraard gaan we verder kijken, mét een open geest, maar een echte pageturner kunnen we ‘The Book of Bobba Fett’ voorlopig niet noemen.
