Een getackelde Red Flame staat gewoon recht in plaats van Neymar-gewijs het stadion uit te rollen

Was will das Weib? Het is heus geen overdreven wensenlijstje, als je ‘t aan Nicole vraagt: een beetje vrede, een beetje vreugde. Breiden we onze hyperwetenschappelijke survey uit tot onze eigen huiselijke kring, komen daar nog een paar puntjes bij: gelijke rechten, respect, en dat borden verdorie ín de vaatwas worden gezet in plaats van ze erbovenop te laten staan.

Zoals gezegd, het is best een behapbaar lijstje, maar blijkbaar toch nog steeds te lang. Aan de andere kant van de oceaan worden verworven rechten teruggedraaid, er blijven nog te veel borden op de vaatwas staan – we werken eraan, beloofd! – en ook een minimum aan respect valt soms ver te zoeken wanneer vrouwen, en nu komen we tot de kern van de zaak, aan het voetballen slaan. Wij willen ze niet te drinken geven, de lui die aan cafétogen beweren dat de U15 van hun geliefde Eendracht Vooruit zo de Red Flames zouden verslaan. En al even erg is dat het respect zélfs in de hoogste voetbalregionen even ver te zoeken valt als een propere onderbroek na vier dagen Werchter. Zo deed Red Flames-kapitein Tessa Wullaert een boekje open in uw favoriete boekje. Blijkbaar mogen onze nationale voetbalvrouwen pas inchecken in het trainingscentrum in Tubeke wanneer de Rode Duivels er vertrokken zijn. Als speelster van Anderlecht moest ze bovendien zelf haar voetbalshirts wassen.

Ook hun openingsmatch op het EK begon met een valse noot: het ‘stadion’ waarin de Red Flames moesten aantreden, was een trainingsveld van Manchester City. Capaciteit: 4.700 zitjes. Voor de U15 van Eendracht Vooruit zou het een leuke ervaring zijn, voor een nationale ploeg mag het net iets meer zijn. Goed, geen Flame die er moeilijk over deed. Voetballen maar! Al wrong daar in de eerste helft het schoentje. Er was veel goeie wil, maar weinig goed voetbal. De bal wisselde van kant als in een flipperkast, en zelden vielen er drie goede passes na elkaar te noteren. Een echte cupmatch. Ho ho, rustig maar, cupmatch zeiden we.

Na een halfuur was er toch enige opschudding, toen de IJslanders een strafschop kregen na een handsbal van Davina Philtjens. Doelvrouw Nicky Evrard bracht redding, maar heeft blijkbaar een bijzonder bijgeloof: voor de match vet ze haar doelpalen in met vaseline, omdat dat geluk zou brengen. Neen, we verzinnen dit niet. ‘De vaseline werkt, de vaseline werkt!’ jubelden Aster Nzeyimana en Imke Courtois – een uitstekende tandem in de commentaarcabine – toen Evrard de penalty van Thorvaldsdottir stopte.

Tijdens de rust werd de match geanalyseerd door ex-internationals Heleen Jaques en Franky Van der Elst, onder begeleiding van presentator Ruben Van Gucht, die de laatste tijd een grote interesse in vrouwen vertoont – met de omkadering van het vrouwenvoetbal en het vrouwenwielrennen, bedoelen we dan. Had voor ons niet gehoeven: de verbinding met het fandorp in Leuven, waar de reporter ter plaatse dolenthousiast en uitgelaten in een shirt van de Red Flames voor de camera stond, om alvast het goede voorbeeld te geven aan de fans voor het grote scherm. Als ze pech hadden, werden ze nog voor de camera gesleurd ook, om hun pronostiek te geven: ‘Euh, 3-0!’ En werden ze pas losgelaten wanneer ze hun verwachting voor de match hadden gedeeld: ‘Ik hoop dat we gaan juichen wanneer de goals vallen.’ Eén keer om de vier jaar naar het stemhokje kan wat ons betreft wel volstaan als voxpop.

De tweede helft bracht beterschap. De IJslanders kwamen na een kopbal van Thorvaldsdottir op voorsprong, maar de Red Flames konden vanop de stip snel gelijk maken. Daarna krikten de Belgen hun niveau op, en kregen we beter voetbal en goeie kansen te zien, zoals Wullaert die van op links naar binnen sneed en de bal à la Robben naar de verste hoek krulde. Maar toch is dat niet wat ons bijbleef na de match.

We dachten aan de IJslandse vader die met een baby op de arm in de tribune stond. Aan de andere fans, die we wel hoorden juichen, maar niet hoorden fluiten. Aan hoe de scheids niet werd belaagd door de speelsters nadat ze een strafschop had gefloten. Aan hoe Jonsdottir – wat een speelster! – zich meteen ging bekommeren om Davina Philtjens toen die languit op de grond lag omdat ze een bal vol in de ribben had gekregen: ze nam de armen van haar tegenspeelster vast en strekte die uit, zodat ze vlotter zou kunnen ademen. Maar net zo goed dachten we aan hoe Jonsdottir even later wél over de schreef ging met een te late tackle, maar slachtoffer Jody Vangheluwe gewoon rechtstond in plaats van Neymar-gewijs het stadion uit te rollen.

Als we al die dingen kunnen meegeven aan de U15 van Eendracht Vooruit, gaat het voetbal een mooie toekomst tegemoet.