Een goede regie en een interviewer die weet dat de stilte aan zijn kant staat verrichten wonderen in ‘Patrick Lefevere: Godfather van de koers’

Van alle nietszeggende interviews zijn die gegeven met het slijk nog tussen de tanden het mooist. Het laatste greintje charme mag dan allang het voetbal uit zijn getackeld, in het wielrennen blijft ze overeind. Alles aan een coureur is mooier, tot het gefoefel toe, met paardenmiddelen in kofferbakken aan grensposten, of de manier waarop hij tegen de vlakte gaat. Zijn strijd, met de anderen, met de elementen, met het gesproken woord.

Omdat Canvas, het sportkanaal van de openbare omroep, voorlopig nog niet aan de glitter en de glamour van het darts ten prooi is gevallen, is er nog wat zendtijd over voor het stalen ros. Want kijk, daar komt de paashaas al door de sneeuw gedarteld, met in zijn wollige pootjes liefst vijf aan wielerpaus Patrick Lefevere gewijde uren televisie. Hod zij heprezen! In het omineus getitelde ‘Patrick Lefevere: godfather van de koers’ trekt de Wolfpack zes weken lang de sprint aan voor de alfareu van de roedel die in twee decennia negenhonderd overwinningen boekte, één voor iedere twintig seconden van deze docureeks. Zeg van de man wat je wilt, maar hij krijgt de pedalen aan het draaien.

Het was meteen ook dat zeggen-wat-je-wilt waarvoor ik bang was. Productiehuis Zebra63 is in handen van de immer met één bil op het zadel gezeten Paul De Geyter, en veel van de aangekondigde sprekers zijn nog altijd aan de slag bij de ploeg, wat de kans op hagiografisch geleuter aanzienlijk vergroot. De sportwereld heeft al een tijdje te kampen met dat virus, met voetbalstadions als voornaamste broeihaarden. ‘Alleen maar lovende berichtgeving over de club, graag. De advocaten staan al te trappelen.’ Ook aan de andere kant van de microfoon viel enige schaarste aan kritiek te vrezen: sportdocumentaires lijden wel vaker onder supporterschap.

Dat alles valt in deze eerste aflevering gelukkig mee. Je voelt al snel dat de angst meerijdt; dat het niet alleen armen om schouders zijn waarin Lefevere grossiert, maar ook een occasionele bolwassing, zij het nooit met verheven stem – het peloton danke moeder Esther voor haar kijven. Lefevere is deze documentaire ook waard, al was het maar omdat hij als rode draad kan worden gespannen tussen enkele van de grootste wielertriomfen van de laatste jaren. Of van triomfen naar dopingbeschuldigingen. Benieuwd of interviewer Lieven Van Gils in een volgende aflevering ook over dat laatste iets zal vragen.

Bovenal kijk ik uit naar de anekdotiek. Ik wil verhalen horen. Niet alleen over Lefevere, in de smakelijke tongvallen van Tom Boonen, Yves Lampaert en andere kasseistampers, maar ook over die poulains zelf. Zo werd in deze eerste aflevering stilgestaan bij het indrukwekkende verhaal van sprinter Fabio Jakobsen, die in de Ronde van Polen van 2020 met 80 kilometer per uur tegen de dranghekken werd gedreven. De beelden van de val zijn adembenemend, maar de getuigenissen van ploegarts Yvan Vanmol, ploegleider Brian Holm en Jakobsen zelf doen het bloed al evenzeer stollen, hoe onderkoeld de drie heren van nature ook mogen zijn. Een goede regie en een interviewer die weet dat de stilte aan zijn kant staat verrichten wonderen in dit vak.

Ook Lefeveres privéleven wordt belicht, bijvoorbeeld de band met de zoons die hij amper heeft zien opgroeien ter wille van dat waaraan hij deze docu heeft te danken. ‘Ik ben een afwezige vader geweest, ja. Dat geef ik toe,’ zegt hij. ‘Maar dat wil niet zeggen dat ge ze niet graag ziet, hè.’ Mooi. Twintig seconden later zie je hem in de volgwagen afgeven op zijn zoons rijstijl. Nog mooier.