Een onuitstaanbare Ella Leyers levert een dot van een prestatie af in ‘Storm Lara’ op Streamz

De regen kletst als een zweepslag tegen de ramen, de donder rommelt in de verte en in een donzige radiostudio gaat – ping! – het rode on air-lampje aan, waarop dj Lara (Ella Leyers) haar nachtelijke publiek richting ochtend gidst. Zij is de bijtende, giftige versie van Gunther D. – sinds een opstootje met één of andere minister verbannen naar het nachtblok – en spuwt haar bellers één voor één uit. Tót er eentje tussen ’r kiezen blijft steken: een zekere Suzy (stem van Anemone Valcke) deelt mee dat ze op een brug staat, en dat ze zich spoedig met de gietende regen méé naar beneden zal storten.

‘Storm Lara’ maakt deel uit van een, indien goed uitgevoerd, zeer plezierig filmgenre bekend als de one location thriller, waarbij de personages aldoor vastzitten op één benepen plek: een juryruimte (‘12 Angry Men’), een doodskist (‘Buried’), een reddingssloep (‘Lifeboat’), een telefooncel (‘Phone Booth’), een auto (‘Locke’) óf, zoals Lara, een radiostudio. Het siert regisseur Kadir Ferati Balci (‘Turquaze’) dat hij het in die besloten setting toch visueel interessant – hij geeft zijn shots en dus ook zijn acteurs de tijd om te ademen, hij kent de kracht van een goed getimede close-up – én spannend weet te houden. Een kanttekening is dat je het merendeel van de talrijke twists & turns ook zonder koplampen al van ver ziet aankomen, maar dat hoeft niet noodzakelijk een minpunt te zijn: veel Vlaamse fictie gaat prat op de plot en laat de personages daar als bordkartonnen ventjes door paraderen, terwijl ‘Storm Lara’ veeleer steunt op robuuste karakters, in de puntjes geschetst, en grote universele thema’s: schuld en pijn, het afstompende effect van sociale media, het knetterende spanningsveld tussen egoïsme en liefde.

Terwijl Suzy’s telefoontjes almaar grimmiger worden – de manier waarop de camera inzoomt op haar geluidsgolven op het mengpaneel doet denken aan de manier waarop Stanley Kubrick HAL 9000 in beeld bracht in ‘2001: A Space Odyssey’ – kan Lara zich alleen maar wenden tot haar trouwe studiotechnicus Rafik (Wouter Hendrickx), die naarmate de avond vordert steeds vermoeider van zijn vaper lurkt. Het is een leuke cocktail, zíjn gelatenheid en háár woeste oerkracht: dat Ella Leyers een in se onuitstaanbaar personage toch bekijkenswaardig maakt, en geloofwaardig bovendien, is een dot van een prestatie. Maar het is uiteindelijk toch Anemone Valcke die, zonder ook maar één seconde schermtijd, de meest onuitwisbare stempel drukt. Het gebeurt niet vaak dat je tegelijkertijd bang bent vóór en bang bent ván een personage: zij legt via haar stem een ziel in de enigmatische Suzy.

Met vier afleveringen onder de dertig minuten klokt ‘Storm Lara’ af onder de twee uur, wat me ook wel weer kon bekoren: het is tekenend voor een reeks zonder franjes, die gefocust en haarscherp haar verhaal vertelt, om daarna geruisloos in de nacht te verdwijnen. Dus laat de donder knallen, knip het rode lampje aan, en spring méé met Lara en Suzy de regen in!