Een penis in lichterlaaie, menselijke katapulten en heerlijk haten op de baas: dit mag u niet missen in de cinema

‘El buen patron’ ★★★☆☆

Een grensoverschrijdend geestige Javier.

‘De goede baas’: de titel van deze fijne satire slaat op Blanco (Javier Bardem), de directeur van een florerend familiebedrijf – zie hem wegscheuren in zijn Jaguar met lederen zetels. Op het eerste gezicht lijkt Blanco een droom van een baas: tijdens een speech verzekert hij zijn werkvolk, doortrokken van bezieling, dat ze één grote familie vormen. Maar wacht: met een welhaast diabolisch genoegen begint regisseur Fernando León de Aranoa (‘Loving Pablo’) het imago van de goede baas te slechten, en wij mogen volop meegenieten. U zal het heerlijk vinden om Blanco te verafschuwen.

Vanaf 15 juni in de bioscoop

‘Incroyable mais vrais’ ★★★☆☆

Help, de penis schiet in brand!

Een echtpaar ontdekt dat het valluik in de kelder van hun nieuwe woonst naar een wel héél bijzondere plek leidt – nee, níét het hoofd van John Malkovich. Intussen begint hun beste vriend steeds meer hinder te ondervinden van zijn gloednieuwe telescopische iPenis. Welkom in het nieuwe surrealistische fantasietje van de Franse cineast Quentin Dupieux. Het eindresultaat is misschien niet zo psychedelisch als zijn vorige films (geen telekinetische autobanden hier, zoals in ‘Rubber’), maar Dupieux bewijst wél opnieuw met verve dat hij een unieke stem heeft.

Vanaf 15 juni in de bioscoop

‘Interceptor’ ★★★☆☆

Opletten voor lachkramp.

De vroedvrouw had het indertijd onmiddellijk gezien: wij zijn geboren met een zwak voor actiefilms die zó lamlendig zijn dat je je bescheurt van het lachen. Films zoals ‘Interceptor’, waarin enkele bandieten die te veel naar ‘Die Hard’ hebben gekeken een Amerikaanse militaire basis midden in de oceaan proberen in te nemen. Personages die ten behoeve van de domme kijkers voortdurend het verhaal luidop staan uit te leggen (‘Luister, wij zijn nu de enigen die de VS beschermen tegen een kernaanval!’), een MeToo-slachtoffer dat zich ontpopt tot de vrouwelijke Steven Seagal, een Aziaat die plots uit een gat in de vloer tevoorschijn springt en onder het slaken van een hilarisch kreetje prompt een martial arts-pose aanneemt: ‘Interceptor’ is een hoogmis van heerlijke trash. Hoe kunnen we anders dan dit compleet absurde maar desalniettemin extreem genietbare onding drie fonkelende sterren te geven?

Nu op Netflix

‘RRR’ ★★★½☆

Rrretegoed.

Net zoals álle epossen van de Indiase veteraan S.S. Rajamouli steunt het meer dan drie uren durende maar gezwind voorbijflitsende ‘RRR’ op een uitzinnige combinatie van mythische heroïek, schitterende danschoreografieën, adembenemend stuntwerk en alle verbeelding tartende digitale effecten. In de eerste grote spektakelscène zien we hoe een Indiase politieman zichzelf over het hek van een buitenpost katapulteert en zich met zijn wapenstok een bloederige weg baant door een razende mensenmassa: u zult een kaakchirurg nodig hebben om uw opengevallen mond weer dicht te klappen. Het enige wat je Rajamouli kunt verwijten, is dat hij de Engelse kolonialen zonder pardon afschildert als sadisten van het zuiverste racistische water, maar in zekere zin maakt die karikaturale karaktertekening net deel uit van de fun. En geef Rajamouli eens ongelijk: ’t is niet fraai wat de Britse bezetter indertijd in India heeft aangericht.